چرا امام حسین(ع) کشتی نجات است

به گزارش خدمت؛ دین اسلام راه‌هایی برای رسیدن به خوشبختی در نظر گرفته است که مهمترین آن محبت واقعی به امام حسین(ع) و زیارت قبر ایشان است. امام صادق(ع) فرمود: برای او ثواب هزار حجّ و هزار عمره مقبول می‌‏نویسند و اگر شقی و بدبخت بوده، خوشبخت می‌شود و پیوسته در رحمت خدا غوطه‏‌ور است».

آرزوی همه انسان‌های دنیا -چه دین‌دار و چه بی‌دین- خوشبت شدن و عاقبت‌بخیری است؛ اما آیا بشر راه رسیدن به عاقبت‌بخیری را به‌دست آورده است؟ یا گرفتار راه‌های اشتباه و فرقه‌های انحرافی شده است؟

پیامبر اسلام(ص) در کلام نورانی فرمودند: «بِی‏ أُنْذِرْتُمْ‏ وَ بِعَلِیِ‏ بْنِ‏ أَبِی‏ طَالِبٍ‏ اهْتَدَیْتُمْ‏ وَ قَرَأَ إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِکُلِّ قَوْمٍ هادٍ وَ بِالْحَسَنِ أُعْطِیتُمُ الْإِحْسَانَ وَ بِالْحُسَیْنِ تَسْعَدُونَ وَ بِهِ تَشقُون‏ أَلَا وَ إِنَّ الْحُسَیْنَ بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ مَنْ عَانَدَهُ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَیْهِ رِیحَ الْجَنَّةِ»؛ به‌وسیله من هشدار داده شدید و به‌وسیله علی(ع) هدایت می‏‌یابید و آیه شریفه «إِنَّمٰا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِکُلِّ قَوْمٍ هٰادٍ» را قرائت فرمود و ادامه دادند به وسیله حسن(ع) احسان می‏‌شوید و به وسیله حسین(ع) خوشبخت می‌شوید و(بدون او) بدبخت. بدانید که حسین دری از درهای بهشت است، هر کس با او دشمنی کند، خداوند رایحه و عطر بهشت را بر او حرام می ‏کند» و یا در روایتی دیگر برای زائر امام حسین(ع) بشارت خوشبختی را داده‌اند.

از امام صادق(ع) پرسیدم: «کسی که به زیارت امام حسین(ع) برود، در حالی‌که معرفت دارد و هیچ استکبار و استنکافی از زیارتش نداشته باشد چه اجر و ثوابی نصیبش می‌شود؟ حضرت فرمود: برای او ثواب هزار حجّ و هزار عمره مقبول می‌‏نویسند و اگر شقی و بدبخت بوده، خوشبخت می‌شود و پیوسته در رحمت خدا غوطه‏‌ور است.»

حال چرا پیامبر همراهی با امام حسین(ع) را علت خوشبختی و عدم همراهی با ایشان را، سبب بدبختی معرفی می‌کند؟ چرا درباره زیارت حضرت، این تعبیر به کار برده شده است و زائر امام را به خوشبختی و خروج از فقر و بدبختی بشارت داده‌اند؟

۱- محبتی که خداوند در دل مومنین قرار داد
رسول خدا(ص) فرمودند: «إِنَ‏ لِقَتْلِ‏ الْحُسَیْنِ‏ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَدا؛ همانا به‌خاطر کشته شدن حسین(ع)، حرارتی در قلوب مومنین قرار داده شده است که هرگز سرد نمی‌شود.»

واضح است وقتی خداوند چنین محبتی را از امام در دل مؤمنین قرار می‌دهد پس باید اختیاراتی فراتر از دیگر معصومین در باب هدایت مردم، به امام عاشورا بدهد و الا خروجی این محبت که می‌شود اقبال بیشتر مردم و سیل حاجات و زائرین به سمت حرم به امام حسین(ع)، کمی لغو است. پس خداوند چون این محبت و حرارت را در دل مومنین قرار داده است از آن طرف هم عنایات بیشتری به محبان و زائران و عزادارن حضرت باید داشته باشد.

۲- باب نجاه امت بودن حضرت امام حسین(ع)
رسول خدا(ص) فرمودند: «أَمَّا الْحُسَیْنُ فَإِنَّهُ مِنِّی‏... هُوَ سَیِّدُ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ بَابُ‏ نَجَاةِ الْأُمَّة؛ امام حسین، همانا او از من است و او آقا و سرور جوانان بهشت و باب نجات امت است.»

وقتی رسول خدا(ص) چنین تعبیری را برای یکی از فرزندانشان به‌کار می‌برد، حتما حکمتی هم برایش وجود دارد.

اولا حرف ایشان حرف وحی است؛ زیرا خداوند در قرآن فرموده است: «وَ مَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَیٰ-إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَی [نجم، ۲و3] و از سر هوس سخن نمی‌گوید، این سخن به‌جز وحیی که وحی می‌‏شود نیست.» و وقتی این کلام، کلام خدا باشد، قطعا، لوازمی برای آن فراهم کرده است.

دوم این‌که وقتی باب نجات و هدایت یک امت را به یک معصوم نسبت می‌دهند، قطعاً پاداش ویژه‌ای برای محبان و عاشقان و زائران این امام، در نظر گرفته شده است.

۳- نوع فداکاری امام حسین(ع)
ما از فداکاری و رشادت در اسلام زیاد شنیده‌ایم، اما جنس فداکاری امام عاشورا به چند دلیل متفاوت و برجسته است.

اول: همراه کردن خانواده و فرزندان در این سفر که پایانش شهادت و اسارت است.

دوم: نوع شهادت حضرت و یارانشان که در میان دیگر معصومین بی‌سابقه بود و برای همین امام حسن(ع) فرمودند: «لَا یَوْمَ کَیَوْمِکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ...؛ ولی ای ابا عبداللَّه روزی چون روز تو نباشد؛ سی هزار مردی که مدعی هستند از امت جد ما محمدند و خود را به‌دین اسلام بندند بر تو گرد آیند و همدست شوند برای کشتن تو و ریختن خونت و هتک حرمتت و اسیر کردن ذریه‏‌ات و زنانت و غارت بنه‌‏ات؛ در اینجا است که به بنی امیه لعنت فرود آید و آسمان خاکستر و خون می‌بارد و همه چیز بر تو بگریند تا وحشیان بیابان و ماهیان دریا.»

سوم: کیفیت اسارت خانواده و اهل بیت امام حسین(ع) که امام زمان(عج) در زیارت ناحیه مقدسه فرمودند: «سُبِیَ‏ أَهْلُکَ‏ کَالْعَبِیدِ، وَ صُفِّدُوا فِی الْحَدِیدِ، فَوْقَ أَقْتَابِ‏ الْمَطِیَّاتِ، تَلْفَحُ وُجُوهَهُمْ حَرُّ الْهَاجِرَاتِ‏، یُسَاقُونَ فِی الْبَرَارِی وَ الْفَلَوَاتِ، أَیْدِیهِمْ مَغْلُولَةٌ إِلَی الْأَعْنَاقِ، یُطَافُ بِهِمْ فِی الْأَسْوَاقِ؛ و اهل بیت تو مانند بندگان و بردگان اسیر شدند و در غل و زنجیر به بند کشیده شدند.

در فراز جهاز شتران، چهره‏‌هایشان را گرمای شدید می‌سوزاند و در بیابان‏ ها و دشت‏‌ها پیش برده می‌شدند؛ دست‌هایشان به گردن‌های‌شان آویخته و بسته بود و آن‏‌ها را دور بازارها می‏‌چرخاندند.»

پس واضح هست که جنس این اسارت متفاوت و بی‌سابقه بوده است.

حال با توجه به این توضیحات و بیان دلایل، خداوند هم اختیارات ویژه‌ای را به امام حسین(ع) اختصاص داده است که با توجه به نوع بلا و کیفیت شهادت و اسارت خانواده‌اش، بسیار عقلی و درست است.

منبع: مشرق