فرهنگ داد پرور ایران، فسانه شد عمامهء فریب، پسند زمانه شد گرد خرد مگرد، که از اعتبار رفت از عاشقی مگو، که بی پشتوانه شد

فرهنگ داد پرور ایران، فسانه شد
عمامه ءفریب،پسند زمانه شد
گرد خرد مگرد، که از اعتبار رفت
از عاشقی مگو، که بی پشتوانه شد
آن روضه خوان که اجرت او بود، ده ریال
نابرده رنج، صاحب گنج و خزانه شد
واعظ که روزی اش ، ز حلوای گور بود
ناگه به سلسبیل و زارت ، روانه شد
این خطه ایکه، خون« ندا» در گلوی اوست
گاهی زبون ترس، گهی تازیانه شد
جمعی به دست بوسی، مفت خوارگان ، روند
رستم به چاه فتاد ، ستم جاودانه شد
آزادگی ،کنیز دنائت، نمیشود:
هرچند که پای دیو، درین آستانه شد
هرگز صدای جغد، هراسش به دل نکرد
مرغی که راهی سفر بیکرانه شد !
 

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: