به خاک پاک ایران خوش آمدید ای فرزندان کوثر!

"بارش تیرهای طعنه و جهالت بر جان تنها دختر آخرین رسول آسمان را به سوگ می‌نشاند و مردم از سلامی بر او دریغ می‌کردند"و امروز برگشتید تا به یاد مادرتان ‌زهرا (س)، دل‌ها را ‌شعله‌ور کنید. شما که روزی در کنار ما بودید، با ما هم لبخند می‌زدید و اشک می‌ریختید، در برابر دشمن متجاوز ایستادید و با پاهای برهنه به شکار تانک‌ها می‌رفتید، ستاره شده‌اید.  شما که روزگاری نه چندان دور، دل در گرو لبخند خدا سپردید و در بهاری جاودانه شکفتید، اسوه‌هایی شده‌اید تا در زندگی به راه نورانی‌تان اقتدا کنیم. ... و اینک چه تفاوت دارد که سرباز بودید یا سردار.

بسیجی بودید یا پاسدار و جهادگر؟ چه توفیری دارد پیر بودید یا جوان؟ شهری بودید یا روستایی؟ تفاوت در این است که اکنون در افقی فرا‌تر از احساس و درک ما به جاودانگی رسیده‌اید و به آسمان سرافرازی پر کشیده‌اید. برادرانم نام کوچکتان عاشق بود و نام خانوادگی‌تان شقایق. محل تولدتان کربلا بود و تاریخ تولدتان روز عاشورا. از این روی بود که به سنت «لبیک اللهم لبیک» به مظلومیت عشق پاسخ آری دادید و در اوج عطش به جامی از تماشا سیراب شدید. در مروهٔ عاشقی به صفای باطنی دست یافتید و در میقات عشق، نفس خود را به قربانگاه عاشقی بردید و گلو به تیغ رضایت حق سپردید.شما روزی برادران ما بودید و امروز آینه‌هایی که باید سعادت خویش را در آن به تماشا نشست.شما تا دیروز همسنگر ما بودید و امروز ستاره‌هایی شده‌اید که راه عزت را به ما نشان می‌دهید.نامتان شهید گمنام است و نشانتان اخلاص و ایمانی که شما را تا آن سوی این ابر‌ها و فرا‌تر از باورهای ما پرواز داد.

"شما که روزی در کنار ما بودید، با ما هم لبخند می‌زدید و اشک می‌ریختید، در برابر دشمن متجاوز ایستادید و با پاهای برهنه به شکار تانک‌ها می‌رفتید، ستاره شده‌اید"گل‌های خوشبوی وطنم‌ هر کس به نیتی به تشییع شما آمده است؛ کسی بیماری دارد و از شما شفایش را می‌طلبد؛ دیگری در سکوتی بهت‌انگیز، تنها به تابوت‌هایتان چشم دوخته، کودکی برای شما شاخ گلی آورده است؛ مادری پیر و شکسته با ویلچر با شما زمزمه می‌کند؛ دختری جوان با قرآن کوچکی برایتان سوره یاسین می‌خواند؛ پسر جوانی سر در گریبان فرو برده و... خلاصه هر کس مشغول ذکر و زمزمه‌ای است.  در این همه زرق و برق روزگار دوست داریم از شما بیاموزیم که چگونه دنیا را سه طلاقه کردید و از همه چیز خویش گذشتید. نگاه‌های مادر و امیدهای پدر را هیچ انگاشتید! چشم‌های خیس همسر و لبخندهای فرزند را نادیده گرفتید. از همه چیز گذشتید؛ حتی از نام و نشانی تا شما را بیابند و این گونه غریب و گمنام نباشید! با کاروانی به راه افتادید که شعارش لبیک یا فاطمه بود تا بی‌ وفایی مردم جاهل مدینه تکرار نشود؛ تا کسی درب خانه وحی را به آتش نکشد.

شما پس از چهارده قرن با غریو «هیهات مناالذله» از هستی گذشتید و به جاودانگی رسیدید.بی‌بهانه پای در رکاب عاشقی گذاشتید و بها گرفتید. جان دادید و آسمانی شدید. سر دادید و به سامان رسیدید. مستانه به سوی میخانه رفتید و سرمست شدید و جام شهادت سر کشیدید و ما چه می‌دانیم که در آن لحظات چه دیدید و چه شنیدید! کبوترهای خونین بالشما‌‌‌ رها بودید؛ پرنده‌تر از مرغان هوایی. شما مردانی از جنس پاکی و فرشتگی بودید.

" شما که روزگاری نه چندان دور، دل در گرو لبخند خدا سپردید و در بهاری جاودانه شکفتید، اسوه‌هایی شده‌اید تا در زندگی به راه نورانی‌تان اقتدا کنیم"انسانهایی بودید که ملکوت را تجربه کردید. به بهشت پر گشودید. حاکم آسمان شدید و ما را به بهت و حیرت واداشتید. امروز به تشییع شما می‌آییم تا از شما بیاموزیم که انسان باشیم. بنده خدا باشیم و آن گونه زندگی کنیم که به بهترین مرگ‌ها یعنی شهادت دست یابیم؛ مرگی که شیرین‌تر از عسل است.

دوستان باوفا‌ در روزی که هستی، سوگوار کوثر نبوی است، ما را به دعایی بنوازید. دل‌ها هوای شما کرده‌اند. هوای شما و هوای بقیع... .بازنشر از تابناک