برزیل فقط با قهرمانی راضی می‌شود

تیم ملی با حضور بازیکنانی همچون تیاگو سیلوا و داوید لویز که بیشتر خصوصیاتی دفاعی دارند، هدفی جز قهرمانی ندارند

اولین بار بیست و یک سال پیش بود که به برزیل رفتم. خاطرم هست روی ساحل دراز کشیده بودم که ناگهان سر و صدای زیادی بلند شد. نگاه کردم دیدم همه دارند از خوشحالی بالا و پایین می‌پرند و هورا می‌کشند.

دلیل خوشحالی‌شان این بود که آیرتون سِنای برزیلی، قهرمان پیشین فرمول یک، در مسابقه سائوپائولو اول شده بود. اما بعدها با کشته شدن آیرتون سنا، ناگهان از علاقه شدید برزیلی‌ها به فرمول یک کم شد.

اتفاقی که به شدت عجیب به نظر می‌رسید. یکی از روزنامه‌نگار سرشناس برزیل نوشت: «تا وقتی راننده‌های ما در این مسابقات معمولاً به رتبه‌ای بهتر از دهم ‌نمی‌رسند، مردم برزیل مثل گذشته به این ورزش علاقمند نمی‌شوند».

چندی پیش هم در مراسم بیستمین سالروز مرگ آیرتون سنا، امرسون فیتی‌پالدی، یکی دیگر از قهرمانان سابق فرمول یک در برزیل، از این گفت که برزیلی‌ها عادت دارند پیگیر ورزش‌هایی باشند که برزیل برای قهرمانی در جهان، مدعی است و برای همین شبکه‌های تلویزیونی دیگر به سراغ فرمول یک نمی‌آیند.

این محبوبیت شدید و بی‌توجهی مفرط ناگهانی نه فقط در مورد فرمول یک که در تنیس هم تکرار شد.

"تیم ملی با حضور بازیکنانی همچون تیاگو سیلوا و داوید لویز که بیشتر خصوصیاتی دفاعی دارند، هدفی جز قهرمانی ندارنداولین بار بیست و یک سال پیش بود که به برزیل رفتم"مردم برزیل که هیچ‌وقت علاقه چندانی به ورزش تنیس ندارند، ناگهان با موفقیت‌های پیاپی گوستاوو کوئرتن در رقابت های جهانی، جذب این رشته شدند.

به قول آندره ریزک، یکی از مجریان برنامه‌های تلویزیونی برزیل، ورزش ملی برزیل، نه فوتبال که کف زدن برای قهرمان‌هاست.

پیروزی و نتیجه در اولویت برزیلی‌ها

این مقدمه شاید نشان دهد که موفقیت تیم ملی فوتبال برزیل در جام جهانی چقدر برای مردم این کشور مهم است. هر چهار سال یک بار حتی آنهایی که علاقه‌ چندانی به این رشته ندارند، با اشتیاق بازی‌ها را دنبال می‌کنند. به زبان ساده‌تر، جام‌جهانی زمانی است که برزیلی‌ها می‌توانند در سطح جهان اول شوند. برای مثال توستائو، مهاجمی که در جام جهانی ۷۰ با برزیل قهرمان شد، می‌گوید جام جهانی زمانی است که فوتبال را برای مردم این کشور به حماسه تبدیل می‌کند. توستائو می‌گوید: « موقع جام جهانی مردم برزیل با دنیا سَرجنگ پیدا می‌کنند.

می‌خواهند بگویند شاید شما در زمینه‌های دیگر اول هستید، ولی در فوتبال ما بهترینیم».

این میل مفرط به پیروزی و قهرمانی شاید برای آنهایی که همیشه تصور کرده‌اند، مردم برزیل فقط به دنبال بازی زیبا و هنرمندانه هستند، عجیب و غیرقابل باور باشد. آنها همیشه بازیکنان برزیلی را به رقصنده‌هایی در زمین بازی شباهت داده‌اند که کفش فوتبال به پا دارند. هنرمندانی که اهمیت چندانی به پیروزی و نتیجه نمی‌دهند، اما واقعیت ظاهراً چیز دیگری است.

فوتبال برزیل، پیشرو در تاکتیک‌های دفاعی

تیم ملی برزیل که در سال ۱۹۵۸ قهرمان جهان شد خط دفاعی مستحکمی داشت، این تیم در آن رقابت ها تا نیمه نهایی حتی یک گل هم دریافت نکرد

در مهارت و توانایی بالای بازیکنان برزیلی هیچ تردیدی وجود ندارد. این تکنیک بالای بازیکنان برزیلی در طول تاریخ، الان به ستاره‌هایی مثل نیمار و اسکار به ارث رسیده و قابل مشاهده است.

هیچ شکی نیست که همیشه فوتبال برزیل بازیکنان بزرگی را به جهان فوتبال هدیه کرده. نه فقط برزیل که تمام کشورهای آمریکای جنوبی در زمینه فوتبال، غنی هستند و فوتبال در این منطقه به راستی ورزشی همه‌گیر و پرطرفدار محسوب می‌شود و در این بین برزیل با جمعیتی حدود دویست میلیون نفر جایی است که عده محدودی به غیر از فوتبال امکان پیشرفت و ترقی در اجتماع را دارند.

در فوتبال برزیل که بازیکنان تکنیکی و ظریف بسیار است، آنهایی می‌توانند چهره شوند که توانایی بالایی در بازی دفاعی داشته باشند.

"نگاه کردم دیدم همه دارند از خوشحالی بالا و پایین می‌پرند و هورا می‌کشند.دلیل خوشحالی‌شان این بود که آیرتون سِنای برزیلی، قهرمان پیشین فرمول یک، در مسابقه سائوپائولو اول شده بود"شاید برای همین نکته است که تیم ملی فوتبال برزیل همیشه مدافعان خوبی داشته و در دوره‌های مختلف جام جهانی، گلهای کمتری نسبت به تیم قدرتمندی مثل آلمان دریافت کرده است.

آنها نه فقط مدافعان خوبی دارند که در زمینه دفاع تیمی و تاکتیک‌های دفاعی هم پیشرو هستند. تیم ملی فوتبال برزیل اولین تیمی است که به شکل مدرن و پیشرفته از دفاع خطی چهارنفره استفاده کرده است.

آنها از این سیستم در جام جهانی ۱۹۵۸ سوئد استفاده کردند. در آن تیم، پله جوان و بازیکنان بزرگ دیگری مثل گارینشا و دیدی حضور داشتند. تیمی که تا نیمه نهایی آن مسابقات حتی یک گل هم نخورد و برای اولین بار جام جهانی فوتبال را فتح کرد.

در آن مسابقات، ماریو زاگالو جوان «بالِ» چپ برزیل بود. او چهار سال بعد در جام جهانی ۱۹۶۲ هم در تیم قهرمان بازی می‌کرد.

زاگالو در جام جهانی ۱۹۷۰ هم توانست بعنوان سرمربی برزیل، قهرمان جهان شود. او معتقد است که آرایش و سیستم آن موقع تیمش را می‌توان به نوعی پیش‌درآمد و مقدمه‌ای برای سیستم امروزی «۱-۳-۲-۴» و یا «۱-۵-۴» دانست. زاگالو می‌گوید شیوه بازی برزیل در آن جام به گونه‌ای بود که بازیکنان برزیلی همیشه بین توپ و دروازه خودی قرار داشتند و گل نخوردن برایشان در اولویت بود.

پزشکان ماهر، کلید موفقیت برزیل

تیم‌های ملی فوتبال برزیل همیشه در طول مسابقات، یک گروه از پزشکان باتجربه را همراه خود دارند. شاید کمتر تیمی به اندازه آنها به این موضوع توجه کند.

برای مثال وقتی در گفتگویی شخصی به ماریو زاگالو گفتم که در جام جهانی ۱۹۶۲ تیم ملی انگلستان بدون یک پزشک متخصص وارد شیلی شد، نزدیک بود از تعجب از صندلی خودش بیفتد.

چهارسال پیش از آن، در جام جهانی ۱۹۵۸، تیم ملی برزیل را یک گروه پزشکی کامل از دندانپزشک، فیوزیوتراپ، روانشناس و عده‌ای ماساژور همراهی می‌کردند. در واقع برزیلی‌ها از همه ابزار ممکن برای رسیدن به هدف و قهرمانی بهره می‌بردند.

قهرمانی در ۲۰۱۴، تنها هدف اسکولاری

با توجه به این گذشته است که کادرفنی تیم ملی فوتبال برزیل و لوئیس فلیپه اسکولاری، سرمربی تیم فقط و فقط بر قهرمانی تأکید می‌کند.

آنها می‌دانند هیچ نتیجه‌ای به جز قهرمانی قابل قبول نیست.

"اما بعدها با کشته شدن آیرتون سنا، ناگهان از علاقه شدید برزیلی‌ها به فرمول یک کم شد.اتفاقی که به شدت عجیب به نظر می‌رسید"اسکولاری در این باره می‌گوید: «کسی قبول می‌کند که ما دوم شویم!؟ هیچ کسی در برزیل نمی‌پذیرد. پس باید برویم جام را ببریم.»

اسکولاری از دوسال پیش که هدایت تیم ملی فوتبال برزیل را برعهده گرفته تا به امروز برای این قهرمانی، گام به گام طبق برنامه‌اش پیش رفته است.

او از همان ابتدا برنامه‌ خود را برای موفقیت تنظیم کرد و آن را به بازیکنان اصلی تیمش فرستاد. آنها از مدتها پیش موظف بوده‌اند که طبق برنامه او تمرین کنند و جلو بروند تا کاملاً آماده مسابقات شوند.

او در این مدت تلاش بسیاری کرده که بازیکنانش از جنبه روانی کاملاً آماده این مبارزه بزرگ باشند. بازیکنانی که می‌دانند فقط باید به دنبال یک هدف باشند و آن هدف، فقط قهرمانی است.