اتهام استفاده دولت از سلاح شیمایی علیه مردم سوریه مضحک است

ناظران (رادیو فرانسهobservers.rfi.fr/fa): سه ماه پیش، چند جوان افغانستانی یک باشگاه دوچرخه‌سواری بی‌ام‌ایکس در کابل به راه انداختند. این باشگاه زمانی حسابی سر و صدا به راه انداخت که چند دختر نیز در این باشگاه ثبت نام کردند و شروع کردند پا به پای پسران افغانستانی در این باشگاه تمرین کردند. در کشوری که کمتر دختری به علت نگاه منفی جامعه جرات می‌کند در خیابان دوچرخه‌سواری کند.
پریدن از موانع، سرخوردن روی نرده‌ها با دوچرخه‌های "بی‌ام‌ایکس"تصوری نیست که با شنیدن نام افغانستان به ذهن انسان برسد، اما از سه ماه پیش، اگر سری به پارک خاتم در خیابان مزاری در غرب کابل بزنید، با این صحنه‌ها رو به رو خواهید شد.
حدود ۵۰ جوان و نوجوان که ۱۵ نفر آنها دختر هستند در حال تمرین دوچرخه‌سواری بی‌ام‌ایکس در باشگاه "دراپ اند راید"هستند، اولین باشگاه دوچرخه‌سواری بی‌ام‌ایکس در افغانستان.

داریم مرزها را به عقب می‌رانیم

زهرا رونا ۱۹ ساله یکی از ۱۵ دختری است که عضو باشگاه "دراپ اند راید"است:
حدود سه ماه پیش تصمیم گرفتم تا تغییری به زندگیم بدهم و یک کار پرهیجان کنم. اتفاقی در فیسبوک با باشگاه دوچرخه‌سواری بی‌ام‌ایکس آشنا شدم. به آنها زنگ زدم و آنها نیز گفتند هیچ مشکلی با نام‌نویسی خانم‌ها ندارند و من هم می‌توانم در کنار آنها تمرین کنم و این واقعاً عالی بود.

من با پدر و مادرم گفتگو کردم و آنها گفتند که با این طرح من مشکلی ندارند.

" ناظران (رادیو فرانسهobservers.rfi.fr/fa): سه ماه پیش، چند جوان افغانستانی یک باشگاه دوچرخه‌سواری بی‌ام‌ایکس در کابل به راه انداختند"ما یک دوچرخه خریدیم و من تمرین‌هایم را شروع کردم. از آن روز به بعد هفته‌ای سه روز و برای دو ساعت در این باشگاه تمرین می‌کنم.

من دختر بسیار خوش‌شانسی هستم، چرا که پدر و مادر من نگاه گشوده‌ای دارند و کم‌کم به کارهای عجیب من هم عادت کرده‌اند. آنها با این موضوع کم من در کنار پسرها تمرین کنم مشکلی نداشتند. تنها نگرانی آنها زخمی شدن من در هنگام تمرین است. اما این موضوع برای بسیاری دخترهای افغانستان یکسان نیست.

"ما چه قدر گناهکاریم..."

دوچرخه‌سواری دختران در افغانستان یک تابوی بسیار بزرگ است.

اختلاط دختر و پسر نیز به چشم یک گناه بزرگ دیده می‌شود، حالا شما تصور کنید ما در نگاه مردم تا چه حد انسان‌های گناه‌کاری هستیم.
گاهی ما در پارک و خیابان‌های اطراف باشگاه نیز دوچرخه‌سواری می‌کنیم و مردم ما را بسیار بد نگاه می‌کنند. در بسیاری از اوقات به ما توهین می‌کنند. خوشبختانه به خاطر اینکه ما همیشه همراه پسرها تمرین می‌کنیم به ما حمله نشده است.
باید بگویم تمامی خانواده‌هایی که به بچه‌هایشان اجازه داده‌اند به این باشگاه بیایند، از بخش خیلی خاصی از جامعه افغانستان هستند. بخش پولدار افغانستان نه اما بخش روشنفکر جامعه شاید بتوان آنها را نامید.
در آغاز این تنها یک ورزش برای من بود، وسیله‌ای برای شادی و سرخوشی اما حالا متوجه می‌شوم که ما در حال شکستن یک تابو هستیم و مرزهای کشیده شده برای زنان در جامعه را داریم به عقب می‌رانیم.

افغانستان یکی از سخت‌ترین کشورهای جهان برای زن بودن است. ۲۴٫۲ درصد زنان تنها سواد دارند.

"این باشگاه زمانی حسابی سر و صدا به راه انداخت که چند دختر نیز در این باشگاه ثبت نام کردند و شروع کردند پا به پای پسران افغانستانی در این باشگاه تمرین کردند"میزان مرگ و میر زنان در هنگام زایمان ۳۹۶ مرگ در هر ۱۰۰ هزار زایمان است و این نظر در مقام بیست و دوم جهان قرار دارد. بر اساس پژوهش سازمان دیده‌بان حقوق بشر در سال ۲۰۱۰ بیش از ۸۵ درصد زنان افغانستان گفته‌اند خشونت فیزیکی، جنسی، روانی و یا ازدواج اجباری را تجربه کرده‌اند.