بازخوانی یک مصاحبه تاریخی با علی کریمی (۱): خوشحالم یک قران هم گیر عابدینی نیامد| خدا علی دایی را بغل کرده| عابدزاده خودش را خراب کرد| زم چیزی از فوتبال سر در نمی آورد

ارسال به دوستان به: ارسال کپی به: ایمیل شما: عنوان پیام: نسخه چاپی نسخه ساده خدا علی دایی را بغل کرده

یکی از دوستان ایرانی ام با رئیس باشگاه رئال مادرید کار بیزینسی می کند. خب خیلی راحت می توانستم بگویم کاری کند که اسم من هم به بازیکنان رئال اضافه شود اما اینکه فایده ای نداردو بروم بنشینم روی نیمکت که چه بشود؟

این مصاحبه که در شماره ۹۵ هفته نامه تماشاگران (شنبه ۲۶ شهریور ۱۳۸۰) چاپ شد را می توان طوفانی ترین مصاحبه دوران حرفه ای علی کریمی دانست. او در این مصاحبه بی پرده، در مورد خودش و سایر اهالی فوتبال ایران صحبت کرد و برخلاف خیلی ها، گوشه و کنایه نزد. این مصاحبه بازتاب های زیادی داشت که مهمترین آن، صحبت های علی دایی بود. کاپیتان آن روزهای تیم ملی در پاسخ به این مصاحبه کریمی گفته بود "او باید کفش های من را جفت کند"!
از دست ندهید

این مصاحبه بعد از ۱۱ سال هنوز هم خواندنی است و نشان می دهد علی کریمی ۳۴ ساله با علی کریمی ۲۳ ساله تفاوت زیادی نکرده:

راستش مصاحبه با علی کریمی را باید یک از ناگهانی ترین (!) مصاحبه های تاریخ تماشاگران به حساب آورد.

"ارسال به دوستان به: ارسال کپی به: ایمیل شما: عنوان پیام: نسخه چاپی نسخه ساده خدا علی دایی را بغل کردهیکی از دوستان ایرانی ام با رئیس باشگاه رئال مادرید کار بیزینسی می کند". صحبت کردن با ستاره ای که که در غوغای حیرت انگیز مطبوعات ورزشی سکوت کرده است و خودش را از تمام جنجال ها کنار نگاه داشته است. در زمانی که فوتبال بازهای ما برای یک خبر کوچک در یک نشریه مهجور آسمان را به زمین می دوزند و در شرایطی که خبرنویس ها و مصاحبه بگیرهای ما هیچ آدم ورزشی و هیچ پا به توپی را راحت نمی گذارند و شب نسفه شب هم نمی شاسند، باور اینکه بازیکن بزرگی مثل کریمی خودش را ممنوع المصاحبه کرده باشد و ماه تا ماه با هیچ روزنامه نگاری حرف نزند، سخت است. باور مقامتی که او می کند تا از این سرسام در امان بماند، غیرقابل باور است.

و به همین خاطر هم آدم قبل از هرچیزی انتظار دارد تا با ستاره مغروری مواجه شود که در حریم خودش هیچ سوالی را به رسمیت نمی شناسد. ستاره ای که به جز خودش هیچ احدالناسی را به رسمیت نمی شناسد.

اما وقتی علی کریمی نزدیک به دو ساعت نشست و بی هیچ اعتراضی تمام پرسش های ما را جواب داد، باور کردیم که او همان یاغی خاموش فوتبال است. وقتی که آمد برای گفتن حرفه هایش این همه عذاب کشید و ما را برای لحظاتی از روزنامه نگار بودن شرمنده کرد!

ساعت هایی که او مدام در تب و تاب بود و با حالتی عصبی مجله ای را که در مقابلش بود، ورش می زد و رفت بی آنکه حتی یک لبخند زده باشد! و همه اینها، و صداقت و صراحتی که او داشت، برای چاپ این مصاحبه و نوشتن تمام حرف های ساده او ما را دچار تردید کرد حرف هایی به شفافیت بلور. گفتن از هرکس و و از هرجا، بی آنکه او بخواهد کسی برنجد. مصاحبه کردن با علی کریمی سخت است، و در پایان همه ماجراها و در آغاز جنجال هایی که صحبت های بی غش او می تواند ایجاد کند، به او حق می دهی که سکوت را نشکند. به ستاره ای که خودش هم می گوید نیازی به عکس و مطلب و تیراژ ندارد.

"او در این مصاحبه بی پرده، در مورد خودش و سایر اهالی فوتبال ایران صحبت کرد و برخلاف خیلی ها، گوشه و کنایه نزد"او همه هنرش را توی زمین به نمایش می گذارد و برای در اوج ماندن نیازی به حرف ها و تیترها نارنجی ندارد. او حرف هایش را در زمین فوتبال می زندو نشنیدن این حرف های سخت است.

مصاحبه: محمد شهرابی، سیامک رحمانی، پژمان راهبر، شاهین رحمانی

- تو معمولا خیلی سخت مصاحبه می کنی. خود ما چنداین بار می خواستیم با تو مصاحبه کنیم اما موفق نشدیم. چرا اینطوری هستی؟ کریمی: الان هم نمی دانم چطوری آمدم! من کلا از روزنامه ها خوشم نمی آید. چون روزنامه های ایران کاری که باید یک روزنامه انجام بدهد، بلد نیستند.

آنها فقط به فکر جیب خودشان هستند و به دنبال اینکه روزنامه های شان فروش برود. گاهی اوقات از خودشان یک تیتر و مطلب می زنند تا مردن آنها را ببینند و بخورند. به همین دلیل دوست ندارم با روزنامه های ایران مصاحبه کنم.

- آخرین باری که به یک روزنامه رفتی کی بوده؟

کریمی: فکر می کنم یک سال قبل بود که با هفته نامه تلاش مصاحبه کردم. آن هم به خاطر یکی از دوستانم؛ وگرنه همین طوری نمی رفتم.

- یادمان می آید که دو سال قبل با ]...[ ورزش مصاحبه کردی و با مشکل روبرو شدی. خودت یادت هست>

کریمی: بله.

"صحبت کردن با ستاره ای که که در غوغای حیرت انگیز مطبوعات ورزشی سکوت کرده است و خودش را از تمام جنجال ها کنار نگاه داشته است"اما نمی توان گفت مشکل. چون کسی که خوب فوتبال بازی می کند نیازی ندارد مثل بعضی بازیکنان صبح تا شب دنبال مربی باشد تا در ترکیب قرار بگیرد. من هیچ نیازی به این کارها ندارم و همیشه سعی کردم خوب تمرین کنم و اگر مربی خوشش آمد بازی کنم.. اگر خوشش نیامد هم می نشینم روی نیمکت و بازی را تماشا می کنم.

- یعنی برایت مهم نیست؟

کریمی: اصلا مهم نیست. مثل جام ملت ها که نشستم روی نیمکت و بازی ها را تماشا کردم.

- تو حرفی که در آن مصاحبه زدی این بود که مربیان در ایران نقش تعیین کننده ای ندارند و همه چیز دست بازیکنان است.

کریمی: نه در ایران که در تمام دنیا همین طور است.

اگر مربی آنقدر دانش داشته باشد که خوب ارنج کند مطمئئن باشید آن تیم نتیجه می گیرد اما برعکس اگر خوب ارنج نکند، اصلا نتیجه نمی گیرددلیلم هم این است که در ایران وقتی تیم خوب نتیجه می گیرد می گویند به خاطر مربی بود اما اگر نتیجه نگیرد، همه تقصیرها را می اندازند به گردن بازیکنان..

- البته حرفی که زده بودی چندان عجیب نبود اما بازتاب بدی داشت.

کریمی: به خاطر این است که ما ایرانی ها حقیقت را قبول نمی کنیم.

- این حرف ها برای اولین بار زده نمی شد اما این بار کادر فنی پرسپولیس خیلی نارحت شدند. شاید چون از زبان توشنیده بودند، اینطور بود.

کریمی: البته آن روزنامه ها تقصیر داشت. چون مطلب را کمی تند کرده بودند. هرچند که این مسائل بستگی به اخلاق و روحیه انتقادپذیری افراد دارد. من خودم اگر انتقاد درست علیه ام شود، راحت می پذیرم اما اگر منطقی نباشد، اصلا نمی توانم قبول کنممثل بازی با کره جنوبی در جام ملت ها که همه می گفتند باید آن توپ را گل می کردی اما واقعا من بی تقصیر بودم.

"اما وقتی علی کریمی نزدیک به دو ساعت نشست و بی هیچ اعتراضی تمام پرسش های ما را جواب داد، باور کردیم که او همان یاغی خاموش فوتبال است"من حاضرم روی فیلم بازی توضیح بدهم که آن توپ را نمی شد گل کرد؛ مگر افرادی که خیلی شانس دارند و خدا بغل شان کرده باشد که با قلم بند هم بزنند، توپشان گل می شود. من تنها کاری که می توانستم بکنم، همان ضربه محکم بود که خیلی خوب زدم اما با فاصله خیلی کمی به اوت رفت. در آن شرایط که تنها بودم و آنها سه نفر بودند، کار دیگری نمی شد کرد که از روی بدشانسی من رفت بالای دروازه.

-  شاید انتظارات از تو بیش از حد باشد. نه؟

کریمی: شاید اما آدم باید کمی منطقی باشد.

- حالا فکر می کنی خود توظرفیت انتقاد پذیری ات بالاست؟

کریمی: اگر حرف از روی حساب و منطق باشد، بله.

- از اینکه تو کم مصاحبه می کنی و حتی در رادیو و تلویزیون هم پیدایت نمی شود، به نظر می آید دوست نداری کسی از تو انتقاد کند.

کریمی: رادیو و تلویزیون که اصلا نمی روم. روزنامه ها هم که همینطوری می نویسند.

الان این مصاحبه هایی که از من می زنند، همه از خودشان  است چون من با آنها صحبت نمی کنم.

- برای ما هم عجیب است ارتباط برقرار کردن با تو سخت است اما می بینیم اغلب روزنامه ها از تو نقل قول دارند.

کریمی: ماشاالله آنقدر خبرنگاران خوب داریم که خودشان سوال می کنند و خودشان هم جواب می دهند.

- مثل اینکه مدتی هم ابوالفضل جلالی به جای تو حرف می زد. نه؟

کریمی: نه. آقای جلالی مدیر برنامه هایم است.

- ما مدیر برنامه های تان را بر چه مبانی انتخاب می کنید.

کریمی: من که از روی رفاقت و دوستی آقای جلالی را انتخاب کردم و هیچ قراردادی بین ما نیست. من می دانم که او تجربه خوبی دارد و به همین خاطر انتخابم کردم.

- پیشنهادی هم که از اتلتیکو مادرید داشتی، آقای جلالی بررسی کرده بود؟

کریمی: بله.

- نظر ایشان چه بود؟

کریمی: مشخص است دیگر. وقتی بازیکن را ۶ ماه قرضی می خواهند و معلوم نیست در این مدت چه اتفاقی می افتد، معلوم است که باید چه کار کرد.

"مصاحبه کردن با علی کریمی سخت است، و در پایان همه ماجراها و در آغاز جنجال هایی که صحبت های بی غش او می تواند ایجاد کند، به او حق می دهی که سکوت را نشکند"من شخصا این شرایط را نمی پذیریم. این همه بازیکن قرارداد بستند و پول شان را هم گرفتند بار هم روی نیمکت نشستند و حتی فوتبال شان تمام شد. آن وقت من چطور می توانم به این شرایط اطمینان کنم. نمونه اش پاشازاده که به عقیده من بهترین دفاع ایران بود اما به خاطر یک انتقال بد که پول بیشتری گیر استقلال می آمد او را به تیمی دادند که فوتبالش تمام شد.

- چرا مثال های منفی می زنی؟ ما بازیکنان موفقی مثل دایی داریم که به فینال جام باشگاه های اروپا هم رسید.

کریمی: بازی هم کرد؟

- نه، به هر حال افتخار کمی نیست.

کریمی: خود من یکی از دوستان ایرانی ام با رئیس باشگاه رئال مادرید کار بیزینسی می کند. خب خیلی راحت می توانستم بگویم کاری کند که اسم من هم به بازیکنان رئال اضافه شود اما اینکه فایده ای نداردو بروم بنشینم روی نیمکت که چه بشود؟

- حالا چه اصراری داری که در اتلتیکو نمی توانی موفق شوی؟

کریمی: به خاطر اینکه در اروپا به بازیکنان ایرانی کمتر اهمیت می دهند.

- پس برای چی اینقدر دنبال تو هستند؟ فکر می کنم آخرین پیشنهادشان ۶ میلیون دلار برای ۵ سال باشد؟

کریمی: من خودم قرارداد را دیده ام.

ینکه شما می گویید، بعد از ۶ ماه قرضی است و اگر مورد تایید قرار گرفتم، قرارداد می بندند.

- خیلی ها مثل ما معتقدند که حیف است به اروپا نروی!

کریمی: من هنوز ۲۳ سالم هم نشده. فکر می کنم اگر به امارات بروم، هم به زندگی در خارج عادت می کنم؛ هم تاحدودی مشکل زبانم حل می شود و هم اینکه برای اول کار پول خوبی می گیرم. فکر می کنم تصمیم اشتباهی نباشد.

- بعضی ها می گویند تو تنبل هستی و از فشار بازی ها و تمرینات اروپا می ترسی. به همین خاطر امارات را انتخاب کرده ای.

کریمی: مگر الان تیم ملی صبح و بعدازظهر تمرین نمی کند؟ من مثل بقیه دارم تمرین می کنم و مشکل ندارم. افرادی که این صحبت را می کنند، منطقی نیستند.

"او همه هنرش را توی زمین به نمایش می گذارد و برای در اوج ماندن نیازی به حرف ها و تیترها نارنجی ندارد"شما مطمئن باشید اگر بازیکنان ایرانی مشکل روحی نداشته باشند، هر شرایطی را تحمل می کنند اما اگر از نظر روحی مشکل داشته باشند، حتی یک تمرین ساده یا فوتبال را هم خوب انجام نمی دهند. حداقل خود من که اینجور هستم. پس قبول کنید این مسئله به تنبلی مروبط نمی شود. الان لوئیس فیگو وقتی وارد زمین می شود، هیچ مشکلی ندارد که به آن فکر کند؛ به همین دلیل اینطوری بازی می کند. اگر ما هم این شرایط را داشتیم، آن وقت ببینید فوتبال ایران چقدر پیشرفت می کرد.

- الان در مورد دایی این صحبت مطرح است که چون در تمرینات خوب کار می کد و با هر شرایط کنار می آید، اینطور موفق است.

کریمی: ما که تمرینات او را ندیدیم.

شما دیدید؟

- به هر حال از مجلات و رسانه های خارجی باخبر می شویم.

کریمی: من که ندیده ام. تازه اگر اینطور است پس چرا فیکس نیست؟ خودتان می دانید که مربیان اروپایی هرکس که بهتر تمرین کند و آماده باشد را بازی می دهند اما پس چرا در بعضی بازی ها پنج دقیقه هم بازی نمی کند؟ مگر اینکه چند بازیکن شان مصدوم شوند تا بتواند بازی کند.

- خب باید شرایط تیم شان را هم در نظر گرفت.

کریمی: آنجا ایران نیست که یک مربی به خاطر رفاقت با یک بازیکن او را حتی اگر یک ماه هم که تمرین نکرده باشد، بازی دهد. اینجا با همه چیز عاطفی برخورد می کنند اما آنجا که اینطور نیست. بازیکن اگر یک روز در هفته تمرین نکند، به هیچ عنوان فیکس نیست و باید روی نیمکت بنشیند.

- الان بحثی در مورد تو مطرح است این است که می گویند تو هیچ وقت زیر نظر یک مربی حرفه ای کار نکرده ای تا فوتبالت پیشرفت کند. به خاطر همین فوتبالت در یک سطحی متوقف شده.

"او حرف هایش را در زمین فوتبال می زندو نشنیدن این حرف های سخت است.مصاحبه: محمد شهرابی، سیامک رحمانی، پژمان راهبر، شاهین رحمانی- تو معمولا خیلی سخت مصاحبه می کنی"شاید اگر به دوبی هم بروی هم با این مشکل روبرو باشی. آنجا با باشگاه های اروپا خیلی فرق دارد.

کریمی: شما یک باشگاه دسته دومی امارات را هم نمی توانید اسم ببرید که مربی اش خارجی نباشد.

- اما عقیده عمومی بر این است که هیچ بازیکنی بعد از بازی در تیم های عربی پیشرفت نمی کند.

کریمی: کریم باقری که از انصر رفت انگلیس

- اما رشد فوتبال کریم در آلمان بود نه امارات. تازه در چارلتون هم اصلا موفق نبود.

کریمی: ولی او از النصر به چارلتون رفت وگرنه چرا از آلمان مستقیما به انگلیس نرفت؟

- تازه این استثناست اما بقیه این طور نبوده اند. تا به حال هر بازیکنی به باشگاه های عربی رفته، آماده برنگشته. نمونه مشخص اش هم مجیدی است که حتی تیم ملی را هم از دست داد.

کریمی: این به خود بازیکن برمی گردد.

مثلا همین خداداد که فکر می کنم دیگر فوروارد روی دستش نمی آید و من خیلی قبولش دارم در امارات خوب بازی نکرد. خودش هم این را می گوید و حتی من هم که بازی اش را دیدم، همین طور بود. به نظر من خود بازیکن باید از شرایط استفاده کند و به دانش فوتبالش اضافه کند. آنجا مربیان صبح تا شب در اختیار بازیکنان هستند و بازیکن می تواند تمرینات اختصاصی انجام دهد. همین الان کخ من هنوز نرفتم، آقای جلالی گفته باید صبح ها یکی دو ساعت خودت تمرین کنی و شب ها هم خودت تمرین کنی.

این به خود آدم خود آدم برمی گردد که بخواهد پیشرفت کند یا اینکه فقط پولی بگیرد و بدود.

گل