از بودجه سریال امام علی (ع) تا دستمزد داریوش ارجمند برای نقش مالک اشتر

آینده : رضا استادی مدیر روابط عمومی مختارنامه در خبرآنلاین نوشت:مدتی قبل معاون سیما اعلام کرد که از این پس باید سالی یک سریال تاریخی فاخر در حد و اندازه سریال «مختارنامه» تولید و از شبکه​های مختلف سیما پخش شود. این خبر برای هر شنونده​ای امیدوار کننده است. تصور اینکه ۹ ماه از سال مخاطبان جدی و علاقمند سیما درگیر اثر جذابی همچون «مختارنامه» باشند، شیرین و امیدوار کننده است. بخصوص آن که این روزها فیلمسازان ضد شیعی و ضد ایرانی، حمله گسترده و همه جانبه​ای را به تاریخ شیعه و تاریخ ایران آغاز کرده​ند و به نظر می​ر​سد به جز معدود فیلم​هایی که در سینمای ایران با چنین موضوع​هایی ساخته می​شود، بار اصلی مقابله با چنین حرکت​هایی و معرفی درست فرهنگ ایرانی ـ اسلامی خواه ناخواه به دوش تلویزیون می​افتد و با انرژی موجود در تلویزیون ایران، می​توان به ساخت چنین آثاری امیدوار بود.این یک روی سکه است و روی دیگر سکه این است که آیا چنین آثاری به سادگی و آسانی تولید می​شود؟ آیا فراموش کرده​ایم که «مختارنامه» از ابتدای پیش تولید تا پایان پخش بیش از ۸ سال از عمر و انرژی سازندگانش را به خود اختصاص داد؟ آیا نمی​دانیم که کمال تبریزی چندین سال است که درگیر ساخت سریال «سرزمین کهن» است و هنوز هم مراحل تصویربرداری این سریال باقی مانده است؟به نظر می​رسد مسوولان سیما با نگاهی کاملا خوشبینانه به ساخت چنین سریال​هایی نگاه می​کنند و تصور آنها چنین است که ساخت چنین سریال​هایی فعالیتی راحت و آسان است. اظهار نظرهای اینچنینی و آینده ساخت سریال​های تاریخی در سیما مرا به یاد خاطره​ای می​اندازد که روزی از روزهای سال ۱۳۸۴ و زمان فیلمبرداری صحنه​های کوفه در سریال «مختارنامه» شکل گرفت.

"تصور اینکه ۹ ماه از سال مخاطبان جدی و علاقمند سیما درگیر اثر جذابی همچون «مختارنامه» باشند، شیرین و امیدوار کننده است"در آن روز در احمد آباد مستوفی، با محمد بیک​زاده تهیه کننده سریال تلویزیونی امام علی (ع)، جایی نشسته بودیم و با هم گفت و گو می​کردیم. بیک زاده در آن زمان مسوول یکی از کارگاه​های سریال «مختارنامه» بود. او خاطرات جالبی از سریال امام علی (ع) نقل می​کرد که شاید امروز هم شنیدن آن جذاب باشد. او می​گفت سریال امام علی در اوایل دهه هفتاد با بودجه​ای در حدود ۲۷ میلیون تومان به عنوان یک تله تئاتر مقابل دوربین رفت و در آن زمان هیچ کس تصور نمی​کرد کار در ابعادی بزرگ، موثر و تاثیر گذار به پایان برسد.سریال امام علی(ع) در طول مدت ساخت بیش از ۱۰ بار دچار اصلاح برآورد شد و در نهایت با بودجه​ای معادل ۲۶۹ میلیون تومان به پایان تولید رسید. در این سریال داریوش ارجمند ماهی ۹۵ هزار تومان دستمزد می​گرفت که برای کل سریال، دستمزد این هنرپیشه پیشکسوت به چهارده و نیم میلیون تومان رسید.سریال امام علی (ع) در چنین ابعادی ساخته و عرضه شد.

پس از پایان پخش سریال امام علی (ع)، به دلیل برخی مسائل حاشیه​ای میرباقری دیگر تمایلی برای همکاری با صدا و سیما را نداشت و به همین دلیل با حضوری چند ساله در حوزه هنری، فعالیت​های مختلفی اعم از: فیلمنامه نویسی، اجرای نمایشنامه و... تجربه کرد. در چنین فضایی که میرباقری با پیشنهادهای مختلفی برای ساخت سریال​های تاریخی بعدی مواجه بود، سریال «تنهاترین سردار» مقابل دوربین رفت. هزینه ساخت این سریال چیزی حدود ۸۰۰ میلیون تومان بود. یعنی سه برابر سریال امام علی (ع).مدتی بعد سریال «ولایت عشق» با چندین برابر این هزینه ساخته شد و همه این هزینه​ها در شرایطی صورت گرفت که تلویزیون در آن مقطع تمایل داشت تجربه ساخت سریال امام علی (ع) را با ساخت چند سریال دیگر نیز تداوم دهد، اما این اتفاق به دلایل متعدد از جمله نبود نیروهای متخصص و  عدم واقع بینی رخ نداد و تا سال​های سال سریال امام علی (ع) همچنان بی رقیب ماند.

"اظهار نظرهای اینچنینی و آینده ساخت سریال​های تاریخی در سیما مرا به یاد خاطره​ای می​اندازد که روزی از روزهای سال ۱۳۸۴ و زمان فیلمبرداری صحنه​های کوفه در سریال «مختارنامه» شکل گرفت"به عمق ماجرا که نگاه کنیم، یک نکته ساده وجود دارد که هم به سریال امام علی (ع) و هم به سریال «مختارنامه» قابل تعمیم است: «مختار را عشق ساخت و شهرتش سیما برد»!مسوولان سیما که این روزها دلسوزانه و با انگیزه خیر به دنبال ساخت نمونه​های دیگری از «مختارنامه» هستند، باید به این نکته دقت کنند که مختار نامه در نظام استودیویی هالیوود تولید نشده است که در آن عوامل طی ساعت​های مشخصی کار در یک فضای بسته و کنترل شده، اثری را تولید و در تاریخ مشخصی برای نمایش عرضه کنند. این سریال ـ خوب یا بد ـ طی سال​ها مرارت و به شکلی آرام آرام تولید شده و شاید بتوان فرایند ساخت آن را به فرایند بافت فرش تشبیه کرد. بنابراین نمی​توان توقع داشت دیگران نیز بر اساس فرمولی مشخص و ساده، «مختارنامه​های دیگر» بسازند و تمام آن ها نیز آثار موفقی از کار دربیاید. کمی تدبیر در این زمینه می​تواند هم به ساخت آثار تاریخی جذاب کمک کند و هم از اتلاف احتمالی سرمایه​ها جلوگیری کند