چرا با معیارهای «عقلانی» و «وظیفه‌شناسانه» نمی‌توان هاشمی را تحلیل کرد؟

وگرنه چه‌کسی است که نداند هاشمی جزو آن دسته از رجال سیاسی جمهوری اسلامی است که با «گفتگو» ولو در سطح داخلی نسبتی ندارد؟ این گزاره هاشمی، در کجای جهان بخشی از دکترین دفاعی و امنیتی کشورها در حال و چشم‌انداز آینده است؟ به‌طور مضاعف در کدام کشور مانند جمهوری اسلامی که تهدیدات منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای او را فرا گرفته است با گفتگو می‌توان امنیت برقرار کرد؟ و کجاست جایی در دنیا که در چارچوب دکترین و توان دفاعی خود، در چنین منطقه پرچالشی، به لنگرگاه ثبات و امنیت برای خود و دیگران تبدیل شده است؟ و چه‌کسی است از عامی و متخصص و مجرب در امنیت ملی، که نداند این حرف به‌طور علن، از زبان شخصی چون او، تضعیف موضع حاکمیت و خلاف خرد و احساس مسئولیت نسبت به امنیت ملی کشوری چون جمهوری اسلامی ایران است که دکترین دفاعی‌اش، دکترین دفاع نامتقارن است و موشک‌ها از مهمترین ابزارها برای تحقق چنین دکترین دفاعی است، پس چرا چنین مواضعی دارد؟همان‌طور که قبلاً بارها گفته‌ام:اولاً هاشمی به‌لحاظ شخصیتی فردی «خودمرکزگرا» است و بنابراین در برابر «مرکززدایی» سخت بی‌تاب است.ثانیاً احساس می‌کند «مرکززدایی» از او به‌لحاظ سیاسی و مدیریتی، در دوره احمدی‌نژاد، به‌پشتوانه حاکمیت بوده است.ثالثاً این مرکززدایی نوعی احساس محرومیت نسبی در او ایجاد کرده است و سبب شده بین «واقعیت» با «جهان بطلمیوسی» او شکاف بیفتد.رابعاً فردی که احساس محرومیت نسبی دارد، به منبعی که احساس می‌کند برای او محرومیت ایجاد کرده است، پرخاش می‌کند. بنابراین این مواضع هاشمی، پرخاش به حاکمیت به‌دلیل مرکززدایی از او در دوره احمدی‌نژاد است.در این چارچوب، مسئله «عقلانیت و احساس مسئولیت»، تا حدود زیادی تحت تأثیر واکنش انتقام‌جویانه از حاکمیت، بلاموضوع است و عیار مواضع و تصمیمات نیست. این فرمولی است که دائماً در مواضع هاشمی تکرار می‌شود.