چرا صداوسیما حوادث سوریه را نادیده می گیرد؟

آفتاب: سایت عصر ایران در یادداشتی از سیاست سکوت صداوسیما درباره ناآرامی‌های اخیر در سوریه انتقاد کرد و با اشاره به کشتار مردم و حمله نیروهای امنیتی این کشور به مسجد، و با یادآوری اینکه حتی تلویزیون دولتی سوریه هم به اندازه‌ی صداوسیمای ایران، اعتراضات مردمی در سوریه را به سکوت برگزار نکرد، این سیاست را مسبب افزایش بی‌اعتمادی به صداوسیمای جمهوری اسلامی ارزیابی کرد و نوشت: سوریه در دو هفته اخیر شاهد اعتراضات مردمی بود که با پاسخ خشن و خونین دولت این کشور روبه رو شد و قربانیان زیادی نیز بر جای گذاشت. اعتراضات در سوریه تاکنون نیز ادامه دارد و دهها فیلم و عکس از اعتراضات مردمی و کشتار معترضین نیز منتشر شده است، با این حال صداوسیما از پرداختن به این موضوع و بازتاب آن در داخل خودداری کرد و سکوت را برهمه این اتفاقات ترجیح داد. به دلایل زیر صداوسیما می بایست به تحولات سوریه می پرداخت و سیاست سکوت اشتباه بود. سوریه، بیشترین اهمیت برای مخاطب ایرانی در میان کشورهای منطقه به طور عام و در میان کشورهایی که تاکنون با موجی از اعتراضات روبه رو شده اند به طور خاص؛ برای مخاطب ایرانی, تحولات سوریه از اهمیت بیشتری برخوردار و به اصطلاح دارای ارزش خبری است. ایران در منطقه بالاترین سطح روابط و همکاری‌ها را به ویژه در زمینه‌های استراتژیک با سوریه دارد.

"ایران در منطقه بالاترین سطح روابط و همکاری‌ها را به ویژه در زمینه‌های استراتژیک با سوریه دارد"سالانه نزدیک به یک میلیون ایرانی به سوریه سفر می‌کنند. شرکت‌ها و سرمایه‌گذاران ایرانی بسیاری در سوریه مشغول به فعالیت هستند و … همه اینها باعث می‌شود مخاطب ایرانی برای اطلاع از تحولات این کشور اشتیاق نشان دهد به ویژه اگر این تحولات چند ارزش خبری را با هم و یکجا در بر داشته باشند. تفاوت معترضین در سوریه و کشورهای تونس، مصر ، لیبی، بحرین و یمن سئوال اساسی اینجاست سیستم بسته حکومت سوریه با دیگر استبدادها در کشورهایی مثل تونس، مصر، لیبی، یمن، بحرین، اردن و … چه تفاوتی دارد؟ همچنین معترضین در سوریه با معترضین در کشورهای ذکر شده چه فرقی دارند که در صداوسیما اولی نادیده گرفته می‌شود و درباره دومی اطلاع‌رسانی می‌شود. جالب است بدانیم وضعیت آزادی‌های سیاسی در سوریه به مراتب بدتر از بسیاری از کشورهای عربی است که میزبان اعتراضات بوده یا هستند. حکومت فعلی در سوریه از طریق یک کودتای نظامی به قدرت رسید.

سوریه رکورددار طولانی‌ترین مدت اجرای حالت فوق‌العاده امنیتی (نزدیک به ۵۰ سال) است. برخلاف عنوان “جمهوری” حکومت سوریه، قدرت در این کشور به صورت وراثتی یعنی از پدر به پسر منتقل شد و برای این منظور حتی قانون اساسی نیز تغییر داده شد. هم اکنون خانواده اسد و حزب بعث حاکمیت را در سوریه در اختیار دارند و هیچ جایگاهی برای صدای دیگر یا مخالف وجود ندارد و تحمل نمی‌شود. تفاوت مخاطبان داخلی با خارجی چیست؟ صداوسیما در بخش برون‌مرزی خود دو شبکه خبری پرمخاطب یعنی العالم (عربی) و پرس تی وی (انگلیسی) دارد که هر دو از دریچه رفع تکلیف در انتشار خبر، به حوادث سوریه پرداختند و با انتشار خبری بسیار کوتاه و تصاویری از تظاهرات هواداران بشار اسد، به حوادث سوریه پرداختند. سئوال اینجاست فرق اتباع بیگانه و خارجی با مردم ایران چیست که اولی حق دارد از صداوسیمای ایران متوجه ناآرامی در سوریه شود و دومی نه.

"جالب است بدانیم وضعیت آزادی‌های سیاسی در سوریه به مراتب بدتر از بسیاری از کشورهای عربی است که میزبان اعتراضات بوده یا هستند"مقایسه پوشش خبری صداوسیما با تلویزیون دولتی سوریه در حوادث اخیر سوریه، صداوسیما نقش دایه مهربان‌تر از مادر را ایفا کرد. در حالی که شبکه‌های دولتی سوریه به اعتراضات و کشتار مردم معترض این کشور پرداختند (البته از دریچه نگاه خود که مانند حکومت‌های دیکتاتوری تونس و مصر و لیبی معترضان را تروریست و هرج و مرج‌طلب توصیف کرد و تیراندازی به تظاهرات مسالمت‌آمیز را برعهده نگرفت) و حتی شبکه تلویزیونی المنار وابسته به جنبش مقاومت حزب‌الله لبنان و شبکه ان بی ان وابسته به حزب شیعه امل لبنان که از مدافعان سیاست خارجی سوریه به شمار می‌روند به انتشار اخبار و تحولات اخیر این کشور پرداختند اما صداوسیمای ما تنها سکوت را اختیار کرد. مقامات سوریه تاکنون کشته شدن شماری از اتباع خود را تایید کرده و این موضوع را از تلویزیون دولتی سوریه نیز اعلام کردند. سوال اینجاست چگونه تلویزیون سوریه و همه شبکه‌های خبری به حوادث سوریه می‌پردازند اما صداوسیمای ایران دربرابر این حوادث سکوت مطلق یا شبیه آن را انتخاب می‌کند؟ جالب است بدانیم همین تلویزیون دولتی سوریه در زمان حوادث پس از انتخابات ریاست‌جمهوری ۸۸ ایران، اخبار این تحولات را منتشر کرد و از سیاست سکوت خودداری نکرد. حمله به مسجد و کشتار مسلمانان سرکوب و کشتار مردم معترض در سوریه با حادثه‌ای مهم همراه بود و آن حمله نیروهای امنیتی سوریه به تحصن مردم معترض در مسجد العمری شهر درعا بود.

در این حمله حدود ۲۰ نفر کشته شدند. در این اقدام نیروهای امنیتی علاوه بر قتل مخالفان غیرمسلح حرمت مسجد را نیز شکسته و شماری از مسلمانان را تنها به جرم تحصن و اعتراض، در مسجد به قتل رساندند. انتظار می‌رفت صداوسیما به مانند پوشش موضوع سوزاندن قرآن کریم به این مسأله نیز می‌پرداخت و اطلاع‌رسانی می‌کرد و از نادیده گرفتن ابتدایی ترین قوانین اسلامی توسط حکومت سوریه خبر می‌داد. صداوسیما و اطلاع‌رسانی ممکن است برخی بگویند حکومت سوریه از سیاست‌های حق‌طلبانه ایران و مقاومت ضداشغال‌گری در فلسطین و لبنان حمایت گسترده‌ای می‌کند لذا نباید علیه حکومت این کشور اقدامی را انجام داد. ضمن تایید بخش نخست باید گفت حکومت سوریه ضمن در پیش گرفتن سیاست حمایت از مقاومت ضداشغال‌گری در سیاست خارجی خود برای حفظ منافع ملی‌اش، در مسائل داخلی دیکتاتوری همه‌جانبه‌ای را در پیش گرفته است اما آگاه کردن مردم ایران از اوضاع داخلی کشور سوریه نه به معنی اقدام علیه حکومت این کشور بلکه به معنی عمل وظیفه اطلاع‌رسانی در آگاه ساختن مردم ایران از تحولات بسیار مهم سوریه است.

نتیجه با سکوت صداوسیما نسبت به اعتراضات مردمی در سوریه، مخاطبان در ایران قطعا از راه‌های دیگر از اخبار این کشور آگاه می‌شوند اما آنچه در این میان روی خواهد داد کاهش اعتماد مخاطبان نسبت به رسانه ملی از یک‌سو و گسیل دادن مخاطبان ایرانی به سمت رسانه‌های دیگری غیر از صداوسیماست