۹۰/ وعده بس است ؛ داربی فرصت آخر استقلال

آخر بازی وقتی علیرضا منصوریان و رسول خطیبی همدیگر را در آغوش گرفتند یک لحظه نگران منصوریان شدیم.

نگران منصوریان شدیم

آخر بازی وقتی علیرضا منصوریان و رسول خطیبی همدیگر را در آغوش گرفتند یک لحظه نگران منصوریان شدیم. منصوریان با چهره‌ای برافروخته و سیاه گرفته چنان استرس در سیمایش نمایان بود که ما گفتیم چه ارزشی دارد این نتایج که یک مربی جوان با چرخش یک توپ و نچرخیدن آن باید تا مرز سکته پیش برود.

عرض کنیم که در بازی با ماشین‌سازی اگر استقلال در فضای آرام و بدون فشار و استرس بازی می‌‌کرد پیروزی را در آغوش می‌گرفت اما با  این اوضاع و احوال هر مربی و بازیکنی که باشد قادر به ارائه بازی عادی خود نیست.

چطور می‌شود استقلال در نیمه اول از ۵، ۶ موقعیت حتمی تنها یکی را تبدیل به گل کند؟‌ در مقابل چگونه با اولین حمله ماشین‌سازی دروازه‌‌اش باز می‌شود؟‌

باز هم پایان بازی را توجه کنید.

"آخر بازی وقتی علیرضا منصوریان و رسول خطیبی همدیگر را در آغوش گرفتند یک لحظه نگران منصوریان شدیم"هوادار روی سکو بهت زده و دست به سر گرفته و چنان آهی همراه با افسوس می‌کشد که انگار باری سنگین روی دوش او گذاشته اند. او وقتی ۵ هفته آمده ورزشگاه و با تمام وجود تیمش را تشویق کرده و هر هفته با وعده و وعید مدیر باشگاه، سرمربی و بازیکنان به امید پیروزی وارد ورزشگاه می‌شود و در پایان دست خالی تر از تیم محبوبش باید ورزشگاه را ترک کند معلوم است که ناامید دست به سر می‌گیرد.

شعارهای مدیران و کادر فنی استقلال از یک شنبه شب به سمت داربی استقلال و پرسپولیس چرخیده است. باز همان شعارهای تکراری. داربی را ببریم تیم روی دور می‌افتد، قضیه بازی داربی با همه بازی ها متفاوت است.

داربی را می‌بریم و تلافی این ۵ هفته را سر پرسپولیس در می‌آوریم...!

اینها همه برای ترس از انتقادات است، انتقادی که هوادار استقلال دارد. هواداران را چنان در فصل نقل و انتقالات امیدوار کردید که پیشاپیش و قبل از شروع فصل قهرمانی را به یکدیگر تبریک می‌گفتند . حتی هر دو برد داربی رفت و برگشت را هم به حساب استقلال نوشته بودند. جذب بازیکنان خوب و آمدن علیرضا منصوریان پرانگیزه ، همه و همه بیانگر این بود که استقلال فصل خوب و آرامی را شروع خواهد کرد. اما فشار پیروزی و بالا بردن انتظارات از همان هفته نخست روی دوش منصوریان و  بازیکنان، چنان سنگینی می‌کرد که فرصت نفس کشیدن هم نداشتند.

"نگران منصوریان شدیم آخر بازی وقتی علیرضا منصوریان و رسول خطیبی همدیگر را در آغوش گرفتند یک لحظه نگران منصوریان شدیم"وقتی ۴ هفته پشت سر هم استقلال ناکام ماند و با شکست از نفت آبادان به تعطیلات رفت ،‌ انتظار این بود که در ۳۵ روز تعطیلات، استقلال بتواند خود را جمع و جور کند،‌اما بازی با ماشین‌سازی ثابت کرد که مشکل استقلال یک مشکل ریشه‌ای و روحی و روانی است. اتفاقا گفته بودیم که استقلال نیاز به شوک دارد. چه خوب است این شوک را خود منصوریان از خودش آغاز کند. مثال هم زدیم  ولی گوش شنوایی پیدا نشد. منصوریان باید یک مربی بزرگ خارجی را کنار دست خود قرار دهد.

یک مربی که هم روانشناس باشد و هم بدنساز و هم دستیار فنی  یا یک نفر باشد که حداقل اسم بزرگی داشته باشد. آقای منصوریان ! بازی داربی را به عنوان یک بازی معمولی نگاه کن. از تمام نیروهای تهاجمی استفاده کن. به بازیکنانت راحت بگو که باخت داربی برای من ،‌ برد برای شما. بگذارید تا تیم با خیال راحت از بازی داربی عبور کند.

"منصوریان با چهره‌ای برافروخته و سیاه گرفته چنان استرس در سیمایش نمایان بود که ما گفتیم چه ارزشی دارد این نتایج که یک مربی جوان با چرخش یک توپ و نچرخیدن آن باید تا مرز سکته پیش برود"عبور از داربی می‌تواند استقلال را از بحران خودساخته عبور دهد.





ارسال در: