چشم مردم به دنبال مدل‌های غیر رسمی

به گزارش خدمت به نقل از ایرنا؛ حاضران در این نشست که خود از فعالان، طراحان، دانشجویان و صاحب نظران این حوزه بودند هرکدام از منظری به مشکلات این حوزه پرداختند.

واقعیت این است که صنعت مد و لباس در ایران شکل نگرفته است و همچون بسیاری مسائل دیگر تنها نامی از آن را برای دلخوشی و جبران مبحثی عقب مانده به کار می برند. مسئله مد و لباس دچار شرایطی است که از یک سو باید شئونات مذهبی و عرفی را رعایت کند و از سوی دیگر باید در عین وجودنداشتن تدبیر و رفتارهای سلیقه ای، گلیم خود را از آب بیرون بکشد.

در حالی که دانشگاه ها و مؤسسه‌های عمومی و خصوصی تعداد بی شماری از فارغ التحصیلان طراحی را تربیت می کنند، بازار کاری جز فضاهای خصوصی برای آن‌ها وجود ندارد.

هر بار دولت در این سال ها وارد مسئله مد و لباس شده با شکست مواجه بوده و از همه مهم تر منتشرنشدن تصاویر مد و لباس و همین نمایش های کوچک و محدود موجود، به خصوص در رسانه ملی، معروفیت و مقبولیت این صنعت را هدف گرفته است.

همه این شرایط در کنار عواملی دیگر، زمینه آن را فراهم کرده که شبکه های غیرمجاز، کانال های غیررسمی و... گوی سبقت را بیش از قبل بربایند.

گروهی از دانشجویان رشته طراحی در یک نشست تخصصی تلاش کردند تا آسیب های این حوزه از جمله نقش رسانه را ارزیابی کنند.

در این جلسه که در محل دانشگاه معماری و هنر پارس برگزار شد خانم ابراهیمیان، مدیرمسئول مجله مد و لباس اشراق به عنوان یکی از کسانی که سال هاست در این حوزه با ضوابط رسمی فعالیت می کند، در آسیب شناسی تعامل رسانه و حوزه مد و لباس، گفت: مسئله این است که در غیبت و فعالیت نداشتن رسانه های رسمی مثل مجله های مد و روزنامه ها و صداوسیما، رسانه های غیررسمی در انواع شبکه های اجتماعی و کانال ها فعالیتی چشمگیر دارند.

باید به این نتیجه برسیم که چطور آن‌ها را متعادل سازی کرده و بهره بیشتری از آن‌ها ببریم.

*بازتاب منفی، تبعات منفی دارد
وی در بخش دیگری از صحبت خود با طرح سؤال هایی به برخی از مشکلات این حوزه پرداخت؛ سؤال‌هایی از این قبیل که چرا وقتی مجله‌های داخل کشور که کیفیت خوبی دارند و بر اساس قوانین جمهوری اسلامی هم منتشر می‌شوند، محبوبیت ندارند؟ چرا مخاطب، بخش‌های غیررسمی و غیرمجاز که بعضا همان موازین را هم رعایت می‌کنند، بیشتر دنبال می‌کند؟ وی در ادامه گفت: یکی از مدل‌های رسمی مجله ما در صفحه اینستاگرامش ٢٠ هزار نفر فالور دارد، اما یک مدل غیر رسمی بیش از ٣٠٠ هزار فالور دارد. گرایش و توجه به این دلیل است که بیشتر مردم ما مطالعه و علم ندارند و بعضا فکر می‌کنند آنچه در بخش غیررسمی وجود دارد، همان مدل‌های به روز و قابل استفاده است، در حالی که لزوما این طور نیست و مدل‌های این افراد در جامعه امکان استفاده عمومی ندارند.

ابراهیمیان با بیان اینکه شبکه‌های تلویزیونی در گذشته در مقایسه با الان تفاوت زیادی داشته‌اند، افزود: با وجود این تبلیغات و رسانه در این حوزه همچنان عقب هستند.

دولت در این سال‌ها حمایت خوبی داشته و تشکیل کارگروه مد و لباس و بنیاد ملی مد و لباس اتفاقات خوبی بوده است و در حال حاضر افرادی هستند که کمک زیادی دارند و وقتشان را برای افزایش این آگاهی در جامعه گذاشته اند؛ چراکه جا انداختن این مسائل زمان بر است.

مسئله دیگر کاهش مطالعه مردم است و نبود آگاهی باعث می شود که مردم و طراحان، لباس مناسب بازار و جامعه را انتخاب نکنند و همین مسئله ما را به سمت شبکه های غیرمجاز می کشاند. طراحان از مرحله اول تا آخر باید با این آگاهی پیش بروند تا کار ویژه باشد.

وی تأکید می کند مسئولان باید در کنار بخش خصوصی و مردم وارد این حوزه شوند و افزود: پیشنهاد من با وجود ایده آل بودن، ایجاد یک شبکه تلویزیونی است؛ اگرچه بسیاری از شبکه ها در صداوسیما کار طراحان و فعالان مد را نشان می‌دهند.

توصیه ما این است که مردم و افرادی که فکر می کنند استعدادی دارند حتما اول قانونی عمل کنند و بدانند که می توان در شرایط فعلی قانونی کار کرد.

"هر کشوری قانون و موازین خود را دارد و محدودیت های داخلی آن قدرها هم دست وپاگیر نیست و راه های زیادی برای کار مفید و مؤثر در جامعه وجود دارد"هر کشوری قانون و موازین خود را دارد و محدودیت های داخلی آن قدرها هم دست وپاگیر نیست و راه های زیادی برای کار مفید و مؤثر در جامعه وجود دارد. در حال حاضر برای اطلاع رسانی و انتشار تصاویر و اقدامات حوزه مد و لباس محدودیت داریم که به دلیل نبود آموزش لازم است و چون آگاهی ندارند ممکن است شرایط را سخت تر کنند و بازتاب منفی، تبعات منفی را به همراه دارد.

ما هم می‌دانیم که اگر این تصاویر رسانه ای شود برای همه بهتر است، اما باید توجه داشت که ما در شروع راه هستیم و فعلا این نمایش های زنده لباس به شکل محدود، قدمی رو به جلو است و امیدواریم ادامه پیدا کند.

*طراحان داخلی اعتماد به نفس ندارند
بهنود جواهرپور، مؤسس برند «بهنود» در ایتالیا هم در این مراسم به ناهماهنگی بسیاری از مدل‌های طراحی شده در داخل کشور اشاره کرد و گفت: بسیاری از این مدل ها توان عمومی شدن در سطح خیابان‌های شهر را ندارد و با مسئله گشت ارشاد مواجه می‌شوند.

در عین حال عموم مردم آن افرادی که لباس‌های خاص بپوشند نیستند و باید مدل‌هایی هم وجود داشته باشد که عمومیت مردم بتوانند از آن‌ها مطابق با عرف استفاده کنند اما معمولا طرح‌های ارائه شده این تطابق را ندارند.

وی با بیان اینکه بسیاری از دانشجویان طراحی، به صورت مستقل عمل می‌کنند و تیم و کار گروهی معنی پیدا نمی کند، افزود: تخصصی شدن و ورود به هر یک از نیازهای پوشاک جزء تجربه های روز دنیا است؛ اما در ایران همه می خواهند حتما طراح یک کار باشند.

جواهرپور، اتحاد و همراهی دانشجویان و تبادل تجربیات و نظرات را یکی از مهم ترین دلایل رشد این صنعت برشمرد و گفت: مشکل اصلی طراحان و تولید کنندگان پوشاک در داخل کشور نداشتن اعتمادبه نفس است.

فرهنگ غربی و شرقی در هر شرایط و با هر لباسی، باور خود به پوششان را از دست نمی‌دهند و به همین دلیل است که بسیاری از این کشورها در مجامع بین‌المللی همچنان با لباس‌های محلی خود حاضر می‌شوند؛ اما مردم ما و از جمله طراحان ما این اعتمادبه نفس را ندارند.

*اعتبار مقوله‌ای مشترک بین رسانه و طراحان است
در این جلسه همچنین شریعت رضوی، مدیرعامل مؤسسه بهپوشی، به این مهم تأکید کرد که نگاه جامعه است که طرح‌های خلاق و کاربردی را شناسایی می‌کند و اگر طرحی به شکل عملی و بر تن مردم جاافتادگی داشته باشد حتما اقتصاد خوبی هم دارد.

وی با بیان اینکه مد و لباس در ذهن و نگاه افراد شکل می گیرد، افزود: تعریفی که طراحان درباره زیبایی دارند معمولا با قواعد لباس پوشیدن در جامعه و عرف و قوانین فرق دارد و بسیاری از طراحان برای اینکه همراهی داشته باشند، طرح خود را به سمت این قواعد می‌برند.

شریعت رضوی معتقد است برای رسیدن به موقعیتی مناسب و پذیرفتنی در صنعت مد و لباس باید زمان و تلاش بیشتری داشته باشیم. او می گوید: در ایران رسانه ای وجود ندارد که کارهای خوب طراحان را تأیید کند و نشان عموم مردم دهد تا حداقل سایر طراحان امیدی برای این اقدامات داشته باشند.

وی درعین حال تأکید دارد مقوله اعتبار بین طراحان و فعالان حوزه مد و لباس و رسانه، مشترک و متقابل است و در توضیحی گفت: ما با کارهایمان به رسانه اعتبار می‌دهیم و آن‌ها هم با نمایش درست کار، به ما اعتبار می‌دهند. صنعت مد و لباس همه اجزای یک تحول از جمله رسانه و تبلیغات را دارد، اما به دلیل همین ناهماهنگی و گسستگی، هنوز تبدیل به یک صنعت نشده است.

*بسیاری از محدودیت‌ها سلیقه و تفکر افراد است
خانم ترابیان، مدیر گروه طراحی دانشگاه معماری و هنر پارس هم ضمن پاسخ به برخی از سؤالات دانشجویان حاضر در جلسه، تصریح کرد: در رسانه ملی مفاهیمی را با لباس معرفی می‌کنند که درست نیست، مادر مهربان را با چادر و لباس مشکی نشان می‌دهند و مادر بی‌تفاوت و بی‌فکر را با لباس‌های رنگی و طرح‌دار و با این کار، ذهنیت‌ها را تغییر می‌دهند. خود من تا سال‌های سال وقتی با مقنعه رنگی وارد اداره‌های رسمی و وزارتخانه‌ها می‌شدم، با مشکل و محدودیت رو به رو بودم و حتی از ورودم ممانعت می‌شد.

مسئله این است که بخشی از این محدودیت‌ها به دلیل احکام اسلام است؛ اما بسیاری دیگر از این مسائل نظرات و سلیقه‌های اشخاص و گروه‌هاست.

وی با تأکید بر اینکه رسانه‌ها در نشان دادن و ندادن رنگ‌ها و طرح‌ها به مردم نقش مهمی دارند و تعریف‌های آن‌ها از این لباس‌ها و مدل‌ها می‌تواند ذهن مخاطب را به کلی تغییر دهد، اظهار کرد: مشکل اینجا است که بسیاری از مردم ما مفاهیم ارائه شده در رسانه و سایر تبلیغات از مد و لباس را قبول می‌کنند؛ چون آگاهی ندارند و در عین حال جامعه نیز در این سال‌ها برای مد و لباس در انواع مختلف آن تعریفی نداشته و راهی را باز نگذاشته است؛ به همین دلیل است که مدل‌هایی را که طراحان خارجی ارائه می‌کنند به راحتی قبول می‌کنیم.

در این جلسه تعدادی از دانشجویان طراحی هم به بیان مشکلات و نظرات خود پرداختند.

موضوع غیرکاربردی بودن تحصیلات و رشد مقاطع تحصیلی به دور از تخصص گرایی از موارد مهمی بود که دانشجویان مطرح کردند و گفتند: دانشگاه‌ها به دنبال افزایش سطح مقطع تحصیلی هستند در حالی که مفاهیم و موارد آموزشی کاربردی همان مسائلی است که در مقطع کاردانی گذرانده ایم و هیچ مفهوم یا آموزش عملی جدیدی را به ما ارائه نمی‌کنند.

این دانشجویان تأکید کردند که دنیای مد و لباس به سمت تخصصی شدن در پوشاک پیش رفته، اما در ایران هنوز روی مسائل و مفاهیم کلی پیش می‌روند.

این دانشجویان در عین حال به مسئله مهم امنیت در طرح و تولید اشاره کرده و افزودند: بسیاری از طرح‌های دانشجویان عمدتا برداشته می‌شود و آن‌ها در قبال طرح خود هیچ دسترسی بالاسری ندارند. از سوی دیگر بسیاری از طراحان به دلیل محدودیت‌های طراحی، زمینه رشد خود را در خارج از کشور می‌بینند و پس از مدتی به یکی از کشورهای پیشرو در این صنعت کوچ می‌کنند