تضاد «زنان شکسپیر» با سیاست‌ تحکیم خانواده

مسلماً سیاستی به نام «تحکیم نهاد خانواده» هنگامی به نتیجه واقعی خود می‌رسد که یک سیاست واحد فرهنگی در همه فعالیت‌های فرهنگی یک نهاد و زیرمجموعه‌های فرهنگی آن دنبال شود.

فارس در یادداشتی نوشت، شهرداری تهران یکی از مهمترین سازمان‌هایی بود که اخیرا در اجرای طرح تکریم مقام و منزلت زنان اقدامات در خورد تحسینی را به اجرا گذاشت.

اقدامی که مورد حمایت قاطبه جریانات متدین و معتقد به ارزشها واقع شد تا جایی که علی مطهری نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی هم ضمن دفاع از اجرای طرح جلوگیری از اختلاط کارمندان مرد و زن در ادارات مختلف شهرداری تهران، از قالیباف خواست تحت‌تاثیر هجمه سنگینی که به این طرح شده است، قرار نگیرد.

وی در این نامه نوشته است: این یک مساله اجماعی میان همه فقها است که جدایی محیط کار آقایان و بانوان بر اختلاط آنها ترجیح دارد و حتی‌المقدور و در مواردی که امکان آن وجود دارد محیط کار آنها باید جدا باشد.

علی مطهری به واقع بر فلسفه این کار نیکو اشاره کرد و نوشت: فلسفه این حکم این است که اسلام می‌خواهد ارتباط زن و مرد بیگانه در حداقل باشد تا بدین‌وسیله پیوند زن و شوهر هرچه محکم‌تر و پیوند زن و مرد بیگانه هرچه سست‌تر باشد و در نتیجه نهاد خانواده هرچه استوارتر شود.

اما در کنار این اتفاق میمون و مبارک بسیاری از کسانی که اتفاقات فرهنگی در شهرداری را دنبال می‌کنند از اتفاقاتی که در عرصه تئاتر در خانه هنرمندان ایران و سالن ایرانشهر به روی صحنه می‌رود نگران‌اند.

از جمله این اتفاق‌ها روی صحنه بودن تئاترهایی از جمله «دورهمی زنان شکسپیر» به نویسندگی و کارگردانی «بهاره رهنما» است که تصاویر منتشر شده از این نمایش خود گویای اتفاقات دیگری است.

این نمایش، دورهمی زنان مرفه و سرمایه داری است که دغدغه آنها پنهان کردن فساد و خیانت خود از شوهران و عشّاقشان، و دور کردن زنان دیگر از مردانشان، و توصیه کردن یکدیگر به «ترفندهای زنانه»، و فریب دادن خود و دیگران، و ارضاء تمنیّات بی پایان نفسانی و جاه طلبانه شان است.زنانی که شاید به نوعی نمایندگان زنان امروز ما هستند.و این اتفاق متاسفانه در خانه هنرمندان می‌افتد.خانه هنرمندانی که اگرچه مستقل است اما بی ارتباط با شهرداری نیست.شهرداری که این روزهاپرچمدار«تحکیم نهاد خانواده» است.

این البته تنها نمایشی نیست که در سالن ایرانشهر به نمایش درمی‌آید بلکه بسیاری از نمایش‌ها و اتفاقات دیگر در خانه هنرمندان ایران در حال رخ دادن است که خود بر خلاف اهداف والایی است که طرح اکرام زنان که در شهرداری دنبال شد یعنی «تحکیم نهاد خانواده» دنبال می‌کرد.

مسلما یک سیاست به نام «تحکیم نهاد خانواده» هنگامی به نتیجه واقعی خود می‌رسد که یک سیاست واحد فرهنگی در همه فعالیت‌های فرهنگی در سازمانی چون شهرداری تهران و زیرمجموعه‌های فرهنگی آن از سازمان فرهنگی هنری شهرداری تا خانه هنرمندان به اجرا درآید نه آنکه در یک طرف با سر و صدای فراوان از اجرای طرحی نیکو سخن گفته شود و در طرف دیگر شاهد اجرای نمایش‌هایی از این دست باشیم.

چه اینکه این اتفاق در سالن‌های سینمای شهرداری و فیلم‌های بر روی پرده در این سالن‌ها، مراسم‌های متنوع فرهنگی شهرداری‌ها در پارک‌ها و بوستان‌ها، فعالیت فرهنگسراها و ... دارای مثال‌های عدیده‌ای است که سخن گفتن از آن در این مجال نمی‌گنجد.

نکته مهم در این بین مسلما این خواهد بود که سخنانی از این قبیل که شهرداری تلاش می‌کند در عمل هر دو طیف حزب‌الهی و غیرحزب‌الهی را راضی نگه دارد صحت نخواهد داشت