اوج تجلی رحمانیت الهی در وجود مقدس رسول خدا(ص)

اوج تجلی رحمانیت الهی در وجود مقدس رسول خدا(ص)

قرآن کریم اوج تجلی رحمانیت الهی در وجود مقدس رسول خدا(ص) را در خلق حیاء تفسیر کرده است، این خصلت تا بدانجا می‌رسد که خود خداوند برای آن، حرمت می‌گذارد و بر مؤمنان امر می‌کند که از این خلق شریف پیامبر سوءاستفاده نکنند.

به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، حجت‌الاسلام والمسلمین داود مهدوی‌زادگان عضو هیأت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی در کانال شخصی‌اش یادداشتی با عنوان «سرشت رحمانی رسول‌الله(ص)» نوشته است که در ادامه می‌آید:

قرآن کریم، سرشت و فطرت رسول اکرم(ص) را بر رحمانی بودن توصیف کرده است. سرچشمه آن نرم خویی و مهربانی که مردم را شیفته و شیدای وجود مقدس رسول الله(ص) کرده است، رحمت الهی است و اگر این برکت رحمانی باری تعالی نبود، مردم از گرد حضرتش دور می‌شدند:

«فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ ۖ وَلَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ»(سوره آل عمران/۱۵۹)، از این رو، چون خلق رسول الله(ص) مظهر رحمت الله است، مفسر آن رحمت هم هست. رحمت خدا بر بندگانش را در سیره اخلاقی رسول خدا می توان مشاهده کرد و اگر این مظهریت نبود؛ آن حضرت به رحمت برای عالمیان توصیف نمی‌شد: «وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِین»(سوره اﻷنبیاء/۱۰۷)

قرآن کریم این خلق و سرشت رحمانی را مکرر تفسیر کرده است. از جمله این تفسیرها، ذکر سه وصف عزیز و حریص و رئوف بودن برای رسول الله(ص) است: «قَدْ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنِینَ رَءُوفٌ رَحِیمٌ»(سوره التوبة/۱۲۸)

مظهریت رحمت الهی رسول الله در همان محدوده بشری، بی‌حد است. آنچنان که حضرت وصی امیرالمؤمنین علی(ع) ایشان را اینگونه توصیف کرده است: «هرگز نشد رسول خدا(ص) با کسی مصافحه کند و آن حضرت جلوتر از طرف، دست خود را از دست وی بکشد تا اینکه طرف دست آن حضرت را رها کند و هرگز نشد که با کسی در حاجتی همکاری کند و آن حضرت پیش از طرف از آن کار منصرف شود و نشد کسی با آن جناب سر صحبت باز کند و او قبل از طرف سکوت کند؛ دیده نشده پیش کسی پای خود را درار کند و هرگز بین دو امر مخیر نشد مگر اینکه دشوارترین آن دو را اختیار می‌کرد و در ظلمی که به او می‌شد در مقام انتقام بر نمی‌آمد، مگر اینکه محارم خدا هتک شود که در این صورت خشم می‌کرد و خشمش هم برای خدای تعالی بود تا زنده بود در حال تکیه دادن غذا میل نمی‌کرد و چیزی از آن حضرت درخواست نشد که در جواب بگوید: نه و هرگز حاجت سایلی را رد نکرد، چنانکه ممکنش بود حاجت او را بر می‌آورد و گرنه به زبان نرم و شیرینی او را راضی می ساخت.

نمازش در عین تمامیت از همه نمازها سبک‌تر و خطبه‌اش از همه خطبه‌ها کوتاه‌تر».(طباطبایی محمدحسین، ۱۳۹۰، سنن النبی، ترجمه فقهی محمد هادی اسلامیه:ص ۴۵)

خلق و رفتار رحمانی رسول الله(ص) تا بدانجا بود که حضرت حق از او خواست که حد را نگه دارد؛ «ای رسول ما، هرگز چونان بخل ورزان/دست خود را بر گردن خویش زنجیر مکن» و هرگز هم آنچنان اهل بذل و بخشش نباش که ملامت و خستگی و واماندگی (محسور) بار آورد: «وَلَا تَجْعَلْ یَدَکَ مَغْلُولَةً إِلَی عُنُقِکَ وَلَا تَبْسُطْهَا کُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا».(سوره اﻹسراء/۲۹)

قرآن کریم اوج تجلی رحمانیت الهی در وجود مقدس رسول خدا(ص) را در خلق حیاء تفسیر کرده است. این خصلت تا بدانجا می‌رسد که خود خداوند برای آن، حرمت می‌گزارد و بر مؤمنان امر می‌کند که از این خلق شریف پیامبر سوءاستفاده نکنند و اسباب اذیت و آزار رسول اکرم(ص) نشوند: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُیُوتَ النَّبِیِّ إِلَّا أَنْ یُؤْذَنَ لَکُمْ إِلَی طَعَامٍ غَیْرَ نَاظِرِینَ إِنَاهُ وَلَکِنْ إِذَا دُعِیتُمْ فَادْخُلُوا فَإِذَا طَعِمْتُمْ فَانْتَشِرُوا وَلَا مُسْتَأْنِسِینَ لِحَدِیثٍ ۚ إِنَّ ذَلِکُمْ کَانَ یُؤْذِی النَّبِیَّ فَیَسْتَحْیِی مِنْکُمْ ۖ وَاللَّهُ لَا یَسْتَحْیِی مِنَ الْحَقِّ»(سوره اﻷحزاب/۵۳).

این حرمت‌گزاری بر خلق حیاء رسول (ص) و بازداشتن از اذیت و آزار حضرتش را بی‌شباهت به هنگامه پرتاب شدن حضرت ابراهیم در آتش توسط نمرودیان و امر الهی بر سرد و سلامت شدن آتش نیست: «قُلْنَا یَا نَارُ کُونِی بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَی إِبْرَاهِیم»(سوره اﻷنبیاء/۶۹)

انتهای پیام/