تشییع پیکر مشکاتیان در میان انتقاد هنرمندان از فضای حاکم بر موسیقی ایران

پیکر «پرویز مشکاتیان»؛ نوازنده و آهنگساز برجسته‌ی موسیقی، صبح امروز- دوم مهرماه - بر روی دست‌های مشتاقان خود از مقابل تالار وحدت تشییع شد. پیکر مشکاتیان به درخواست مردم نیشابور و همت شهردار این شهر، روز شنبه - چهارم مهر ماه در جوار آرامگاه عطار نیشابوری به خاک سپرده می‌شود. در این مراسم هنرمندان بسیاری در حوزه‌های مختلف از جمله خانواده‌ی کامکارها، عباس کیارستمی، صدیق تعریف، کیوان ساکت و غیره حضور داشتند. به گزارش ایسنا، خیابان شهریار، از ابتدای حافظ تا خیابان خارک از صبح زود و ساعاتی قبل از شروع مراسم ،در میان انبوه مشتاقان و عزادارانی که برای بدرقه «پرویز مشکاتیان» آمده بودند، مشکی پوش شده بود، به طوری که پیکر زنده یاد مشکاتیان به سختی و با باز شدن مسیر کوچکی به درون تالار راه یافت. در این مراسم پیام «حسن کسایی»؛ پیشکسوت و نوازنده‌ی نی که این روزها در بستر بیماری است خوانده شد.

"پیکر «پرویز مشکاتیان»؛ نوازنده و آهنگساز برجسته‌ی موسیقی، صبح امروز- دوم مهرماه - بر روی دست‌های مشتاقان خود از مقابل تالار وحدت تشییع شد"کسایی در این پیام که شب گذشته تلفنی خوانده بود، می‌گوید: دیروز شهریار فریوسفی و امروز پرویز مشکاتیان!هر لحظه خبری می‌رسد از رفتن یاری و من در این میان مانده‌ام به چه کاری؟ خبر کوتاه است اما، جانکاه. فیروزه‌ای که از دیار نیشابوری به انگشتری ما رسید و امروز که اشکی به یاد یار از دست رفته و و آهی برای آنها که امروز مانده‌اند، می‌ریزیم. در ادامه‌ی این مراسم «حسین علیزاده» که سال‌ها در کنار مشکاتیان کار کرده است، گفت: شاید پرویز این دلگرمی را سالیان سال از وجود تک تک شما حس کرده بود. برای من راحت نیست درباره‌ی کسی حرف بزنم که امروز در میان ما نیست. هر چند که همه‌ی ما معتقدیم پرویز نمرده است.

علیزاده تاکید کرد:« موسیقی باید حرف خودش را باز کند و در این مملکت زنده بماند و اگر شما نبودید شاید این موسیقی تا امروز خاموش شده بود. داریوش پیرنیاکان؛ سخنگوی خانه‌ی موسیقی نیز با خواندن شعری در سوگ این هنرمند ،گفت: رفتی و رفتن تو آتش نهاد بر دل/ از کاروان چه ماند جز آتشی به منزل . او اضافه کرد: «مشکاتیان همیشه جاودانه است و با زیبایی‌هایی که در موسیقی آفریده هیچ گاه از یاد ما نخواهد رفت. پس نیازی به معرفی او نیست چون در این جمع کسی نیست که او را نشناسد. اما، امروز فرصت آن است تا دردهای یک جامعه‌ی هنری بازگو شود.» پیرنیاکان با طرح یک پرسش ادامه داد: امروز این سوال مطرح است که چرا مشکاتیان در اوج پختگی و سازندگی و توانایی که برای ساخت قطعات جدید داشت، باید خانه‌نشین شود و چرا باید هنرمندان در گوشه‌ی منزل خود دق کنند؟ چرا متولیان به وضع اسف بار موسیقی چاره نمی‌کنند و دامن این وضعیت مثل خوره به جان موسیقی دانان و هنرمندان می‌افتد تا آنها را گوشه‌نشین می‌کند؟ او با تاکید بر اینکه مشکاتیان در سکوت خود دق کرد، افزود: چرا او در اوج پختگی نباید کارهایش را ادامه دهد؟ در دواقع او وضعیت موسیقی و جایگاه آن را مناسب نمی‌دید و به همین دلیل مشتاقانش سال‌ها از او کار جدیدی نشنیدند و این بی‌شک به مسایل پیچیده‌ی فرهنگ امروز موسیقی ما بازمی‌گردد.

"پیکر مشکاتیان به درخواست مردم نیشابور و همت شهردار این شهر، روز شنبه - چهارم مهر ماه در جوار آرامگاه عطار نیشابوری به خاک سپرده می‌شود"پیرنیاکان در پایان با درود بر غیرت نیشابوریان و همت شهردار این شهر گفت: شهردار نیشابور و مردمان آنجا با جرات از خانواده‌ی مشکاتیان درخواست کردند تا او را در جوار عطار بزرگ به خاک بسپارند زیرا او هم یک عطار بزرگ است. به گزارش ایسنا؛ در بخش دیگری از این مراسم «محمدرضا درویشی» گفت:خیلی از موسیقی‌دانان نسل ما امروز خانه‌نشین هستند و خیلی‌ها فرصت هنرنمایی ندارند. زیرا وقتی صحنه را از هنرمند بگیرند، دق مرگ خواهد شد. مشکاتیان نمرد، بلکه به قتل رسید و نه توسط یک فرد بلکه توسط شرایط ناجوانمردانه‌ی فرهنگی که چند نسل در کشور ما حاکم بوده است و اگر ما بخواهیم دنبال مسوولان این قتل بگردیم، جای کندوکاو بسیاری است. او عنوان کرد: آیا مدیران فرهنگی در این دهه یک قدم برای موسیقی برداشته‌اند؟ این اتفاق مگر در دوره‌های بسیار کوتاهی رخ داده باشد.

مثلا اولین ارکستر سمفونیک خاورمیانه در دوره‌ی پرویز محمود در تالار وحدت تشکیل می‌شود اما، این ارکستر امروز به چه روزی افتاده است؟ از آن زمان کدام هنرستان موسیقی تشکیل شده است؟ پس این سوال مطرح است که جای حمایت مسوولان از موسیقی و موسیقی دانان چه می‌شود؟ این آهنگساز ادامه داد: این صندلی‌هایی که مخصوص موسیقی‌ کشور در نهادهای مختلف است، هیچ خدمتی به موسیقی نکرده است و در این میان بزرگ مردی چون پرویز مشکاتیان می‌میرد و این سوال مطرح می‌شود که چه بر او گذشته که باید در اوج جوانی دق مرگ شود؟ درویشی تاکید کرد: چه اتفاقی در موسیقی ما در حال افتادن است؟ آیا فرهنگ موسیقی ایران زمین برای مدیران اهمیت دارد؟ آیا هر روز که یکی از بزرگان موسیقی مقامی در گوشه‌ی خانه‌اش دق می‌کند، کسی درباره‌ی آنها حرفی می‌زند؟ آیا ما امروز بر سر خاک حاج قربان‌ها می‌رویم و حواس‌مان به غلامحسین سمندری که در حال مرگ است، هست؟ این مرگ‌ها برای چه کسی مهم است؟ اینکه امروز بیاییم در اینجا جمع شویم و بگوییم او استاد بزرگی بود، کافی نیست. زیرا این جریان همچنان ادامه دارد. در ادامه‌ی این مراسم «همایون شجریان» که به نمایندگی از خانواده‌ی شجریان در جمع حاضر بود، گفت: از خودم چیزی ندارم که قابل تقدیم کردن به پرویز مشکاتیان باشد. اما، یکی از قطعات خودش به نام «قاصدک» را به او تقدیم می‌کنم. قاصدک ! هان چه خبر آوردی /از کجا وز که خبر آوردی /خوش خبر باشی اما، /گرد بام و در من بی‌ثمر می‌گردی /انتظار خبری نیست مرا /نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری...

"در این مراسم هنرمندان بسیاری در حوزه‌های مختلف از جمله خانواده‌ی کامکارها، عباس کیارستمی، صدیق تعریف، کیوان ساکت و غیره حضور داشتند"محمدحسین ایمانی خوشخو؛ معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز در پایان این مراسم گفت: دیدن شما عزیزان با این چهره‌های غمگین در چنین مراسمی سخت است و برای من که سال‌ها در این حوزه کار کرده‌ام، حضور در چنین مراسم‌هایی بسیار سخت‌ است. زیرا که ما بارها در این صحنه داغ عزیزان‌مان را دیده‌ایم. او ادامه داد: یک سال و نیم قبل توفیق این را داشتم تا زنده یاد مشکاتیان را در منزلش ببینم و در طول یک ساعت و نیم حرف‌های زیادی ردوبدل کردیم و درد و دل‌های زیادی از سوی ایشان مطرح شد که اگر فرصت کنم، یک روز تمام آنها را می‌نویسم و در اختیار شما قرار می‌دهم. او در پایان گفت: مسوولیت همه‌ی ما سنگین است و امیدواریم که با همت یکدیگر راه او را دهیم. در پایان این مراسم «آیین مشکاتیان» فرزند زنده یاد پرویز مشکاتیان از حاضران خواهش کرد تا پیکر پدرش را در سکوت تشییع کنند.

او گفت: پرویز مشکاتیان رفت و شما آمده‌اید تا در غم ما سهیم باشید. اما، خواهش دارم تا در سکوت حرکت کنیم