آیت الله دستغیب: باید فضا آزاد باشد والا که مسجد و مجتهد هم امنیتی می شود

آیت الله دستغیب: باید فضا آزاد باشد والا که مسجد و مجتهد هم امنیتی می شود
کلمه
گویا - ۱۷ شهریور ۱۳۹۲

آیت الله دستغیب: باید فضا آزاد باشد والا که مسجد و مجتهد هم امنیتی می شود »
» نسخه قابل چاپ
» ارسال به بالاترین
» ارسال به فیس بوک »

آیت الله دستغیب با انتقاد از فضای امنیتی حاکم بر کشور گفته است: نزدیک به دویست نفر از طلبه‌های ما را به بهانه‌ی ضد ولایت فقیه و ضد نظام بودن و فقط به خاطر وابستگی به بنده از امامت جماعت ادارات و مساجد و مدارس و دانشگاه‌ها اخراج کردند. این کارها به خاطر مغالطاتی است که در ذهن بعضی افراد ایجاد می‌شود و دوست می‌دارند حرف و نظر خودشان را بر کرسی بنشانند. همین‌ها بودند که در دو نوبت به مسجد حمله کردند و سخنانی به حقیر نسبت دادند که غرض از آن ها چیز دیگر بود.

این مرجع تقلید با اشاره به محدودیت هایی که برای معترضان به انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ ادامه داد: یکی از خواهران چندی پیش آمد و گفت: در اداره‌ای کار می‌کردم و جایگاه و حقوق خوبی داشتم تا این که پس از جریانات سال ۸۸ روزی مرا خواندند و کاغذی مقابلم گذاشتند تا از شما برائت بجویم. من هم کاغذ را پاره کردم و جلویشان ریختم و آنها هم مرا اخراج کردند، امّا خدای تعالی عنایت فرمود و اکنون زندگی‌مان خوب است.

وی در ادامه افزود: امروز سی سال است که مکتب الاخلاص به عنوان حوزه علمیه خواهران تحت نظر بنده فعالیت می‌کند. اخیرآ حکم گرفته‌اند که تا ده روز دیگر این مکان را تخلیه کنید و اگر نکنید چنین و چنان می‌کنیم.

"این کارها به خاطر مغالطاتی است که در ذهن بعضی افراد ایجاد می‌شود و دوست می‌دارند حرف و نظر خودشان را بر کرسی بنشانند"تا کنون حکم قاضی نبود و پس از پی‌گیری‌هایی که کردند توانستند حکم قاضی را هم بگیرند. تعدادی از خواهران طلبه در آنجا درس می‌خوانند. اگر قرار است درس خواندن هم امنیتی شود و حوزه‌های علمیه هم امنیتی شوند، فردا مجتهدی هم اگر بیرون بیاید، مجتهد امنیتی است. اگر مساجد امنیتی شوند، مردم هم امنیتی می‌شوند. این صحیح نیست.

باید فضا آزاد باشد. شما چه تخلفی از این مردم و از ما دیدید؟

متن کامل این تفسیر به نقل از سایت مسجد قبا به شرح زیر است:

تفسیر سوره بقره ، آیات ۱۸۳ و ۱۸۴ ، یکشنبه ۱۳۹۲/۰۶/۱۰
بسم الله الرحمن الرحیم

یا أیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ( ۱۸۳)
ای کسانی که ایمان آورده‌اید روزه بر شما مقرر شد همچنان که بر پیشینیان شما مقرر شده بود، باشد که پرهیزکار شوید.

أیّامآ مَعْدُوداتٍ فَمَنْ کانَ مِنْکُمْ مَریضآ أوْ عَلی سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أیّامٍ أُخَرَ وَ عَلَی الَّذینَ یُطیقُونَهُ فِدْیَةٌ طَعامُ مِسْکینٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَیْرآ فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ وَ أنْ تَصُومُوا خَیْرٌ لَکُمْ اِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ( ۱۸۴)
روزهای معدودی را روزه بگیرید و هر کس از شما که مریض یا مسافر بود از روزهای دیگر روزه بگیرد و بر کسانی که روزه برایشان سخت است به جای آن سیر کردن بینوایی را فدیه دهند پس هر کس به میل خود بر نیکی بیفزاید برای خودش بهتر است و روزه گرفتن برای شما بهتر است اگر بدانید.

این آیات درباره روزه ماه رمضان است که در اینجا به صورت مختصر بیان شده و جزئیات بیشتر آن در سنّت پیامبر و روایات اهل بیت آمده است.
یا أیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ؛ «صیام» به معنای نگه داشتن خویش است که در اینجا معنای نگه داشتن خود از خوردن و روزه‌داری می‌دهد.
کَما کُتِبَ عَلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ؛ در ادیان آسمانی دیگر هم روزه وجود داشته است، لکن تعداد و زمان آن مثل اسلام نبوده.
لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ؛ این عبارت در آیات قبل، آنجا که سخن از قصاص بود نیز آورده شد. در آیه ۱۸۰ هم که درباره وصیت برای والدین و خویشاوندان بود فرمود: حَقّآ عَلَی الْمُتَّقینَ

تقوا
تقوا ملکه‌ای است که در انسان شکل می‌گیرد و باعث می‌شود واجبی از او فوت نشود و به حرامی آلوده نگردد. این ملکه در اثر ممارست بر انجام واجبات و ترک محرمات به وجود می‌آید. کسی که همواره چشم از نامحرم فرو می‌بندد و بر این کار عادت کرده، اگر قرار باشد ناگهان با نامحرمی مواجه شود، لحظه‌ای قبل به طور قهری چشمش بر هم می‌آید، یا نگاهش را به زمین می‌اندازد، بدون آن که خود متوجّه شود.

"اخیرآ حکم گرفته‌اند که تا ده روز دیگر این مکان را تخلیه کنید و اگر نکنید چنین و چنان می‌کنیم"این معنای ممارست و ملکه است. کسی که بر نماز ممارست دارد، در وقت اذان دیگر دستش به کار نمی‌رود. حتّی اگر خواب باشد، ناگهان بیدار می‌شود.

یکی از مهم‌ترین عوامل افزایش تقوا، روزه است. روزه، چه واجب و چه مستحب، خاصیتی دارد که نفس را خاضع می‌کند و از سرکشی بازش می‌دارد. همچنین در اثر روزه راه وسوسه‌های شیطان تا حدودی بسته می‌شود.

علّت آن این است که یکی از قوی‌ترین امیال نفس، خوردن است. نفس دوست می‌دارد دائم در حال خوردن باشد؛ صبحانه، نهار، شام، میان وعده و… همین طور گاه و بی‌گاه چیزی پیدا کند و بخورد، مخصوصآ وقتی که دیگران را در حال خوردن می‌بیند. امّا روزه مانع این میل می‌شود و راه خوردن را بر نفس می‌بندد و از این جهت کاملا سرکوب و مهارش می‌کند. وقتی نفس مهار شد، شیطان هم دست و پایش بسته می‌شود و دیگر کاری از دستش بر نمی‌آید. وقتی چنین شد به تدریج ترک محرمات و انجام سایر واجبات بر انسان آسان می‌شود.
نماز هم در سرکوب نفس اهمیّت به سزایی دارد.

"اگر قرار است درس خواندن هم امنیتی شود و حوزه‌های علمیه هم امنیتی شوند، فردا مجتهدی هم اگر بیرون بیاید، مجتهد امنیتی است"خاصیت نماز این است که انسان را تسلیم پروردگار می‌کند. افراد خاشع برای نماز آماده‌ترند و از آن لذّت بسیار می‌برند ولی افراد متکبّر نماز برایشان سخت و سنگین است. می‌گوید: بگو این کوه را از این جا بردارم امّا نگو نماز بخوانم.
(وَ اِنَّها لَکَبیرَةٌ اِلّا عَلَی الْخاشِعینَ)[۱]
«این کار جز بر فروتنان دشوار است.»

رسول اکرم صلّی الله‌علیه وآله چون وقت نماز می‌رسید، می‌فرمود:
«أرِحْنَا یَا بِلال»[۲]
«راحتی به ما ده ای بلال.»
و می‌فرمود :
«قُرَّةُ عَینِی فِی الصَلاة»[۳]
«نور چشم من در نماز است.»

هر کس به پیامبر نزدیک‌تر باشد، نفسش خاضع‌تر و سرکوب‌تر است. خشوع و سرکوبی نفس در گرو مخالفت با آن است. تمرین و ممارست بر مخالفت نفس، تقوا را برای انسان به ارمغان می‌آورد و چون آدمی اهل تقوا شد، محبوب خدای عالمیان می‌گردد؛ اِنَّ اللهَ یُحِبُّ الْمُتَّقینَ[۴]

محال است خداوند کسی را دوست بدارد و او خدا را دوست نداشته باشد.

البتّه خدا همه‌ی مخلوقات خود را دوست می‌دارد، امّا این یک محبّت و دوستی خاص است. کسی که محبوب خدا می‌شود، حیوانیتش کم و جنبه‌ی روحانیت و نورانیتش قوی می‌شود. یعنی همان طور که دیگران از غذا خوردن لذّت می‌برند، او از یاد خدا و از نماز لذّت می‌برد. نه آن که مزه غذا را نفهمد، بلکه بهجت و لذّت او بیشتر از آن که در شیرینی و ترشی غذا باشد، در توجّه به منعم و یادآوری آفریننده‌ی غذا است. لذا چون بر سر سفره می‌نشیند، «بسم الله الرحمن الرحیم» می‌گوید و در هر لقمه خدا را سپاس می‌گوید و «الحمد لله» بر زبان می‌آورد.

"یا أیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ؛ «صیام» به معنای نگه داشتن خویش است که در اینجا معنای نگه داشتن خود از خوردن و روزه‌داری می‌دهد"دیگران از شهوات لذّت می‌برند و او از محبّت پروردگار، به وسیله‌ی نماز. به همین خاطر دوست می‌دارد بعد از هر نماز مختصری بنشیند و با پروردگار خود راز دل گوید؛ دعایی کند؛ زیارتی بخواند. این یک محبّت دیگر است.

وقتی با کمک روزه نفس مهار شد، صفات زشت، علی الخصوص بخل در نهاد آدمی کم می‌شود و دستش برای سخاوت باز می‌گردد و راحت‌تر صدقات مستحب و حقوق واجبش را می‌پردازد؛ چراکه از آثار روزه، کم شدن تعلّقات مادّی است.

منابع خبر

اخبار مرتبط