انتقاد جمهوری‌اسلامی از علم‌الهدی: امام رضا با زائرینش چطور برخورد می‌کرد، شما چگونه؟

چکیده :اگر اندکی در باره سلوک رضوی مطالعه کنیم جواب این خواهد بود که امام تکلیف هدایت عام دارد و دست همه را می‌گیرد اما برخی از محترمین صاحب تریبون چنان سخن می‌کنند که انگار می‌خواهند دست پنجه شده بر پنجره فولاد را باز کنند که مبادا فلان باشد. کاش برای شهر امام رضا، هندسه رفتار رضوی تعریف کنیم و خرد و کلان، مردم و مسئولان همه بدان پایبند شویم....

روزنامه جمهوری اسلامی در یادداشتی نوشت: کلمات، بار معنایی خاص خود را دارند و چندان به اینکه چه آدم‌هایی از چه تریبون‌هایی آن را ادا می‌کنند بستگی ندارند که اگر فلان شخص محترم آن را به کار برد، محترم شوند و فلان شخص دیگر از آن استفاده کند بار معنایی متضاد بگیرند.

کلمه، معنای خاص خود را دارد چنانکه “عیاش” در ادبیات گفتاری و رفتاری مردم، معنای نازیبای خویش را ظاهر می‌کند هر چند از تریبون محترمی ادا شود. عامه مردم از آنچه بر زبان رفته است، شهوت پرست و فاسق و فاجر و مالپرست، را مراد گوینده می‌گیرند و حد اقل و با هزار خروار خوش بینی، کسی که بیشتر زندگانی خود را در خوشی و خرمی گذراند و مشغول لهو و لعب باشد و از امور عالم بی‌خبر و بی‌بهره باشد می‌فهمند.

این را همه می‌دانند که هرکس به مشهد می‌آید اول از همه سراغ خانه امام رضا را می‌گیرد و در حرم، احرام زیارت می‌بندد و بعد به دیگر امور می‌پردازد. کسی که به این دیار می‌آید زائر است که به گردشگر مذهبی هم تعریف می‌شود. کسی که در پی فرامین و آموزه‌های دینی پا به راه می‌گذارد تا با دریافت‌های تازه، آن را از چاه، باز بشناسد نه اینکه راه خود را به چاه گره زند.

"کسی که در پی فرامین و آموزه‌های دینی پا به راه می‌گذارد تا با دریافت‌های تازه، آن را از چاه، باز بشناسد نه اینکه راه خود را به چاه گره زند"نه، مشهد، مشهد مقدس، مشهد مقدس امام رضا هرگز مقصد عیاشی نیست و این ساحت را آنقدر حرمت و معنویت و معرفت هست که بر آدم‌ها محاط می‌شود و او را در فضای خویش می‌کشدهمان‌طور که بیمار را بیمارستان و اطباء‌اش به مسیر سلامت باز می‌گردانند.

چرا باید چنین دور مشهد را خط قرمز کشید و چنین مردمان را نامناسب دید و بر شان آدمیت شان قلم گرفت و راه آنان را نه به حرم که به مشهد هم سد کرد حال آنکه در هیچ کجای خود حرم هم حتی ننوشته‌اند گنهکار نیاید. اصلا گیریم انگشت شمار آدم‌هایی هم پی عیش به این سرای در آیند، آیا باید بیدارشان کرد و راه شان نمود و یا به تازیانه رد و طرد نواخت؟ اگر امام رضا را زنده و حاضر تصور کنیم – که چنین است و باور داریم- آیا خود امام با مردمان، حتی گنهکار‌ترین شان چنین با در بسته برخورد می‌کردند؟ اگر اندکی در باره سلوک رضوی مطالعه کنیم جواب غیر این خواهد بود که امام تکلیف هدایت عام دارد و دست همه را می‌گیرد اما برخی از محترمین صاحب تریبون چنان سخن می‌کنند که انگار می‌خواهند دست پنجه شده بر پنجره فولاد را باز کنند که مبادا فلان باشد. کاش برای شهر امام رضا، هندسه رفتار رضوی تعریف کنیم و خرد و کلان، مردم و مسئولان همه بدان پایبند شویم.