اولین پیروزی برزیل؛ حالا دیگر وقت فوتبال است

یک هفته که به جام جهانی مانده بود، انگار نه انگار که قرار است در شهر بیش از ۱۱ میلیونی سائوپائولو بازی افتتاحیه جام جهانی برگزار شود، هفته گذشت و ۲۴ ساعت تا بازی افتتاحیه پرچم سبز و زرد شد رخت شهر.

پرچمی سبز با لوزی زردی در وسط و دایره سرمه ای رنگ با بیست و هفت ستاره به نشانه بیست و هفت ایالت این کشور، با نوار سفیدی که روی آن عبارت "نظم و پیشرفت" به چشم می خورد.

پشت شیشه مغازه، آویزان از پنجره خانه، بر تن مدل پشت ویترین، چرخ زنان در بالای ماشین، منقش بر سنگفرش خیابان و رقص کنان میان دست‌های دستفروش پرچم برزیل بود.

پیراهن های زرد هم بر تن رهگذران رفت، آنهایی که تا همین یک هفته پیش از اعتصاب و اعتراض می‌گفتند پیراهن های تیم ملی را از کمد در آوردند و بر تن کردند.

پنج‌شنبه تعطیل رسمی بود، روز عشاق در برزیل، عشاق فوتبال هم یکی یکی پرچم به دست با پیراهن تیم ملی از خانه بیرون زدند، صدای ووزلا گوش خیابان را کر کرده بود.

فرناندو و فرانسیسکو هر دو با لباس زرد برزیل از صبح زود به یکی از خیابان‌های شهر یعنی پائولیستا آمده بودند، زمانی که به آنها رسیدم میان هواداران کرواسی عکس یادگاری می‌گرفتند.

"پشت شیشه مغازه، آویزان از پنجره خانه، بر تن مدل پشت ویترین، چرخ زنان در بالای ماشین، منقش بر سنگفرش خیابان و رقص کنان میان دست‌های دستفروش پرچم برزیل بود."

برای آنها برزیل برنده مسابقه افتتاحیه جام جهانی بیستم بود، هر دو یک نتیجه را پیش بینی کردند، سه بر یک به نفع برزیل، پیش بینی درست و دقیق.

جیمسون با چشمانی پف کرده با پیراهن آستین کوتاه برزیل، برد زرد پوشان را پیش بینی کرد، دو بر صفر به سود برزیل.

ساعت هنوز ۹ نشده بود که هواداران تیم های مختلف این طرف و آن طرف خیابان تشویق تیم ها را شروع کرده بودند.

کروات ها هم با پیراهن شطرنجی سفید و قرمز بیشتر از دیگران مورد توجه بودند، شاید از بدشانسی آنها بود که در بازی اول مقابل تیم میزبان قرار گرفتند.

لوکا بیش از اندازه خوش بین بود، او پیش بینی کرده بود که کرواسی سه بر صفر برزیل را شکست خواهد داد ولی دوست او کمی محتاط. به نظر او بازی بدون گل به پایان می‌رسید.

ووزلا، موج زرد و ورزشگاه کورینتیانس

پنج شش ساعت مانده به آغاز بازی راهی ورزشگاه کورینتیانس شدیم اما نه برای رفتن به داخل ورزشگاه که برای مستقر شدن در مدرسه ای که مشرف بر ورزشگاه بود.

بزرگراهی که به ورزشگاه تازه ساز می رسید کاملا حال و هوای جام جهانی را داشت. گرافیتی هایی با مضمون جام جهانی، رنگ سبز و زرد جدول بزرگراه و البته حضور محسوس نیروهای پلیس در نقاط مختلف مسیر.

نزدیکی ورزشگاه، پلیس با مسدود کردن حرکت گروهی از معترضان مانع ورود آنها به بزرگراه شده بود، دولت برزیل پیش از این هشدار داده بود با اقداماتی که مانع از برگزاری جام جهانی شوند برخورد خواهد کرد.

پلیس برزیل با استفاده از هلی کوپتر مسیرهای حرکت معترضان به برگزاری جام جهانی را شناسایی و نیروهای پلیس را پیش از ورود آنها به خیابان اصلی به آن منطقه اعزام کرد.

ورزشگاه کورینتیانس در منطقه‌ای حاشیه شرقی شهر سائوپائولو ساخته شده، جایی که ساکنان آن بیشتر از طبقه متوسط رو به پایین هستند.

برای ساکنان این منطقه جام جهانی خیلی زود به خانه‌ها و کوچه آنها آمده، در و دیوار کوچه و خیابان پر است از پرچم های برزیل.

پشت بام مدرسه محلی است ایده آل برای دید زدن ورزشگاه کورینتانس، دوربین‌های بی‌بی‌سی همگی روی سکوهای فلزی لحظه به لحظه حال و هوای بازی افتتاحیه را روایت می‌کنند.

اینترنت سه چهار ساعت مانده به آغاز بازی دچار اختلال می‌شود و موبایل‌ها در فاصله دو ساعت به مسابقه افتتاحیه. صدای بوق و ووزلا گوش خیابان را کر کرده، سر تا سر خیابان منتهی به ورزشگاه هواداران برزیلی با بوق و ووزلا به سمت ورزشگاه می روند.

همسایه ها هم دست به کار شده اند در همان وسط کوچه بساط تماشای بازی گروهی را راه انداخته اند، یک تلویزیون ۳۲ اینچ که در زیر چادر سفید در کنار دیوار کار گذاشته شده و کاناپه‌ای پهن روبروی آن. خیلی ها ایستاده بازی مستقیم را دنبال می‌کنند.

وسط صدای سوت، بوق، ووزلا و ترقه دو پسر ۲۲- ۲۳ ساله بی هیچ مقدمه ای به سمت درختی می روند تا قضای حاجت بکنند، مردی که درخت روبروی خانه اوست با عصبانیت سر دو پسر داد می زند و از آنها می خواهد که اگر به دستشویی دارند به توالت خانه او بروند، دو پسر به محض حرکت به سمت خانه مرد، توسط ۴ مرد تنومند دنبال می‌شوند، به محض رفتن یکی ازدو پسر جوان، یکی از آنها بی مقدمه دست به کمرش می برد و اسلحه کمری خود را نیمه در می‌آورد ولی وقتی می فهمد که خطری پسر را تهدید نمی کند آن را به سر جای خود باز می گرداند.

همکار برزیلی ما که کنار من شاهد همه این ماجرا است می‌گوید که پسری که چهار محافظ از او حفاظت می کردند، متعلق به طبقه بسیارثروتمند برزیل است و هیچ تصوری از طبقه متوسط و یا فقیر جامعه برزیل ندارد.

بازگشت از شکست و یک پیروزی برای سبز و زردها

با آغاز مراسم افتتاحیه خیابان کم کم خالی می‌شود، آنهایی که بلیط داشته‌اند به داخل استادیوم رفته‌اند و آنهایی که نداشته‌اند خود را به صفحه جادویی تلویزیون رسانده اند.

"پایان اولین بازی برزیل در خانه، یک پیروزی و بهانه‌ای برای شادمانی و رقص در خیابان.

خیابان منتهی به ورزشگاه در تاریکی شب پر می‌شود از پیراهن های زرد برزیل که یک صدا تیم محبوب خود را تشویق می‌کنند."

در میانه کوچه‌ای که مدرسه در آن قرار دارد، تعداد افرادی که برای تماشای بازی برزیل دور هم جمع شده‌اند به ۴۰ نفر می‌رسد، شاید لباس‌های زرد برزیل و پرچم های که شنل شده اند نقطه مشترک آنها برای یک ماه جام جهانی باشد.

اولین بازی جام جهانی با سوت داور ژاپنی آغاز می‌شود، برزیلی ها خیلی زود با گل به خودی مارسلو از کرواسی عقب می‌افتند، قیافه ها در کوچه درهم می‌رود، مردی در حدود ۳۰ سال و پسری ۲۳ ساله سرهایشان را در میان دستانشان می‌گیرند، صورت‌ها نگران می‌شوند، سکوت حکم فرما می‌شود.

نیمار با یک حرکت زیبا و شوت زمینی گل مساوی را در همان نیمه اول به ثمر می‌رساند، جمعیت داخل کوچه سر از پا نمی‌شناسد، صدای شیپور و ووزلا و ترقه همه در یک آن به گوش می‌رسد. همه یکدیگر را بغل می کنند، فریاد می زنند، فریادی از ته دل، انگار که باری از دوششان بر داشته شده باشد.

در اواخر نیمه اول صاحبخانه که مراسم را تدارک دیده با سطلی بزرگ از ذرت بو داده از گاراژ خود خارج می‌شود و بین جمعیت می‌چرخاند، سطل ذرت بو داده میان جمعیت می چرخد و هر کس مشتی بر می دارد و داور ژاپنی در همین دقایق سوت پایان نیمه اول را به صدا در می آورد.

بین دو نیمه فرصت خوبی برای هواداران است تا در خیابان چرخی بزنند و در ووزلای خود بدمند. برزیل نیمه دوم را بهتر از کرواسی شروع می کند، برزیلی ها تنها انتظار گل پیروزی را از تیم خود دارند.

داور حرکت لووران روی فرد را پنالتی تشخیص می‌دهد، پنالتی که عصبانیت نیکو کوواچ سرمربی تیم ملی کرواسی پس از پایان بازی را در بر داشت. کروات‌ها معتقدند بودند که حرکت لووران به هیچ وجه پنالتی نبوده است.

نیمار پنالتی را گل می‌کند،هواداران برزیلی سر از پا نمی‌نشاسند، ترقه و ووزلا بخش اصلی واکنش آنها است و فریاد و شعار برزیل برزیل بخش دیگر آن.

برزیل تا دقیقه ۹۰ دو بر یک از کرواسی پیش افتاده، همه برای جشن و پایکوبی آمده می‌شوند، اسکار در دقایق پایانی بازی گل سوم برزیل را به ثمر می‌رساند تا هواداران خیالشان از پایکوبی پس از بازی راحت شود.

پایان اولین بازی برزیل در خانه، یک پیروزی و بهانه‌ای برای شادمانی و رقص در خیابان. خیابان منتهی به ورزشگاه در تاریکی شب پر می‌شود از پیراهن های زرد برزیل که یک صدا تیم محبوب خود را تشویق می‌کنند.

شب زمان بازگشت به هتل، انگار شهر زنده شده، حالا دیگر رنگ قالب شهر زرد و سبز است همراه باصدای ووزلا و فریادهای برزیل برزیل.

.