بای ذنب قتلت ـ به کدام گناه کشته شده است

۱- در رویدادهای بعد از دهمین انتخابات ریاست‌جمهوری و اعتراض‌های مسالمت‌آمیز مردم در خیابان‌ها و نیز در بازداشتگاه‌های رسمی و غیررسمی، ارتکاب جرم و جنایات مطرح و ادعا شده است که می‏توان آنها را در سه گروه طبقه‌بندی کرد: تجاوزهای جنسی، آزار و شکنجه در بازداشتگاه‌ها و قتل افراد در خیابان‌ها و در بازداشتگاه‌ها. از این سه، تجاوزهای جنسی در نامه‌های آقای کروبی مطرح شده و هیاتی هم آن‏ها را بررسی و گزارشی منتشر کرده است. در مورد آزار و شکنجه زندانیان که حداقل در بازداشتگاه کهریزک، مقامات قضایی در حال رسیدگی هستند و ظاهرا ۱۰۴ نفر به عنوان شاکی مراجعه کرده‌اند و هفت نفر از مسوولان نظامی و انتظامی بازداشت شده‌اند. در مورد جنایات ارتکابی در کوی دانشگاه نیز گفته می‏شود تحقیقات مفصلی در جریان است. اما این رسیدگی هم اگر خبر آن صحت داشته باشد، خوب و بجاست، اما کافی نیست.

"از این سه، تجاوزهای جنسی در نامه‌های آقای کروبی مطرح شده و هیاتی هم آن‏ها را بررسی و گزارشی منتشر کرده است"رئیس سابق قوه‌قضائیه با صراحت گفته بود که زندان، به خصوص نگهداری در سلول انفرادی که رویه رایج در بسیاری از زندان‌ها به خصوص در مورد زندانیان سیاسی است، نوعی شکنجه محسوب می‏شود. این رویه باید متوقف شود. ۲- اما در جریان رویدادهای بعد از انتخابات، افرادی، چه در خیابان‌ها و چه در بازداشتگاه‌ها کشته شده‌اند. اگر چه مقامات قضایی، انتظامی و امنیتی، قتل تعدادی از هموطنانمان را تایید کرده‌اند، اما در مورد تعداد آن‏ها و وابستگی آن‏ها به نهادها و جناح‌ها، دعاوی متفاوتی مطرح شده است. در حالی که فیلم‌های ضبط و پخش شده از برخی صحنه‌ها، تیراندازی به سوی مردم را نشان می‏دهد و پزشکی قانونی علت مرگ برخی از بازداشت‌شدگان را ضرب‌وشتم و ضربه به سر ذکر کرده است، برخی از مقامات اصرار دارند که مردم و خانواده‏ها بپذیرند که بازداشت‌شدگان به علت ابتلا به بیماری مننژیت در گذشته‌اند.

صرف نظر از تعداد کشته‌شدگان،‌ چه در خیابان‌ها و چه در بازداشتگاه‌ها، قتل مظلومانه جمعی از مردم بیگناه قطعی و غیرقابل انکار است. آنچه در این نوشته مورد بحث است، داوری در مورد راست یا دروغ بودن تجاوزات جنسی به بازداشت‌شدگان و یا در مورد شکنجه در زندان‌ها و تعداد کشته‌شدگان یا دعاوی مسوولان امر نیست - رسیدگی و داوری به این دعاوی در واقع وظیفه اصلی قوه‌قضائیه سالم، بی‏طرف و صاحب عزم است - بلکه در مورد قتل مظلومانه این بیگناهان است. این افراد در هیچ دادگاهی محاکمه و محکوم نشده بودند. جرم برخی از آن‏ها تنها شرکت در یک راهپیمایی اعتراضی بوده است. این مشارکت با هیچ ضابطه و معیار حقوقی و قانونی، جرم و آن هم جرمی که مجازاتش قتل باشد، محسوب نمی‏شود.

"رئیس سابق قوه‌قضائیه با صراحت گفته بود که زندان، به خصوص نگهداری در سلول انفرادی که رویه رایج در بسیاری از زندان‌ها به خصوص در مورد زندانیان سیاسی است، نوعی شکنجه محسوب می‏شود"چه کسی اجازه تیراندازی به سوی مردم را صادر کرده است؟ قانون اساسی، راهپیمایی بدون حمل اسلحه را آزاد دانسته است. نظام جمهوری‏اسلامی با قانون اساسی‏اش تعریف شده است. زیر پاگذاشتن اصول قانون اساسی یعنی اقدام علیه نظام. قانون اساسی یک میثاق و پیمان ملی است. زیر پا گذاشتن یک جانبه اصول قانون اساسی یعنی نقض عهد.

این قانون‌شکنی، خلاف آموزه‌‌های قرآنی است: یا ایها الذین آمنوا افوا بالعقود (مائده۱). برخی از نظریه‌پردازان جریان راست افراطی اعتقادی به جمهوریت ندارند و اسلامیت نظام را اصل می‏دانند. بر این اساس آن‏ها اولیتر از هر کسی هستند که به آموزه‌های قرآن عمل کنند. چطور می‏توانند آموزه‌های قرآن را به بهانه حفظ نظام زیر پا بگذارند. ۳- می‏گویند تظاهرکنندگان قصد آشوب داشته‌اند، یا در اعتراض‌های خیابانی دست به آشوب زده‌‌اند.

"2- اما در جریان رویدادهای بعد از انتخابات، افرادی، چه در خیابان‌ها و چه در بازداشتگاه‌ها کشته شده‌اند"به فرض صحت این ادعا، راه کار مقابله با شورش خیابانی، تیراندازی به سوی مردم به قصد کشتن آن‏ها نیست. در نظام‌های قانونمدار در چنین مواردی، یعنی احتمال شورش و تخریب، ماموران ضدشورش، برای متفرق کردن مردم ابتدا تیراندازی هوایی می‏کنند. سپس در صورت ادامه شورش، به پاهای تظاهرکنندگان تیر می‏زنند که بتوانند آن‏ها را دستگیر کنند. کسانی که حکم تیراندازی به سوی مردم و کشتن آن‏ها را صادر یا آن‏هایی که این دستورات را اجرا کرده‌اند با هیچ معیار و ضابطه‌ای نمی‏توانند این قتل‌ها را توجیه کنند؛ در هیچ دادگاهی نمیتوانند ثابت کنند که این افراد مجرم و مستحق مرگ بوده‌اند، این‏ها اگر بتوانند جواب مادر و یا پدر روح‌الامینی‏ها را بدهند و آن‏ها را ساکت نمایند نه جوابی برای وجدان خود دارند و نه از عدالت خداوند راه گریزی. ۴ - خداوند کریم می‏فرماید: «ولا تقتلوا النفس اللتی حرم الله الا بالحق و من قتل مظلوما فقد جعلنا لولیه سلطانا ـ و کسی را که خداوند (کشتن وی را) حرام کرده نکشید، ‌جز بحق، و هر کس که به ستم کشته شود، به وارث او تسلطی داده‌ایم ـ اسراء 33».

آیا کشتن این مظلومان حق بوده است؟ با چه معیار و ضابطه‌ای با کدام حکم شرعی یا قانون مدنی؟ به راستی بای ذنب قتلت: به کدامین گناه کشته شده است؟ مشخص کردن تعداد کشته‌شدگان ضروری و مهم است. اما جدال بر سر تعداد آنان بازدارنده پیامدهای آن نیست. باز هم این خداوند است که می‏فرماید: من قتل نفسا بغیر نفس اوفساد فیالارض فکانما قتل‌الناس جمیعا... (مائده ۳۰). آیا آمران و عاملان این کشتارها از آن عاقبت سوئی که از آن راه گریزی ندارند، نمی‏هراسند، ترس و نگرانی ندارند؟ ممکن است از رسیدگی در دادگاه‌های این دنیایی، راه‌های گریزی داشته باشند اما آیا راه گریزی از خشم الهی دارند، آیا آن‏ها برگ مصونیت از پیگرد الهی را دریافت کرده‌اند؟ به راستی چه فکری کرده‌اند؟ و چه فکری می‏کنند؟.