توصیه مهم رهبر معظم انقلاب به سیدمهدی میرداماد

به گزارش جهان، سیدمهدی میرداماد، فرزند انقلاب است؛ متولد بهمن ۱۳۵۷ در شهر اهواز، اما دست تقدیر برایش نگاشته که لیاقت داشته باشد، در حریم پاک معصومه اهل بیت(ع) نوکری کند و با عاشقان و دلباختگان حضرت اخت الرضا(س) نفس بزند، سید مهدی میرداماد، بدون تردید یکی از رویش‌های اصلی جامعه مداحی کشور است که با استفاده از محضر علما و پیرغلامان، جوانان بسیاری را از سراسر کشور به مجلس سیدالشهدا بکشاند.

در گفت‌وگوی سایت عقیق با میرداماد این مطالب بیان شده است: 

راه میرداماد از طلبگی تا مداحی

*سید مهدی میرداماد روزگاری طلبه بود، چرا تحصیل در حوزه علمیه را ادامه ندادید؟

-اگر بخواهم دلی پاسخ بدهم، باید بگویم که شاید لیاقت ادامه تحصیل در حوزه را نداشتم، احساس و اعتقاد من بر این است که خوردن نان امام زمان(عج) یک وی‍‍‍‍‍ژگی‌های خاصی می‌خواهد و انصافاً طلبه بودن یک منش خاصی را می‌طلبد که شاید من آن  منش را دارا نبودم و الان هم افسوس می‌خورم، من از وقتی که وارد حوزه شدن، تصمیم نداشتم ملبس شوم، دلم می‌خواست در فضای علمی حوزه حرف برای گفتن داشته باشم، به هر حال آن روزگار مشکلاتی برایم پیش آمد که راهی جز ترک حوزه نداشتم، البته هنوز هم که هنوز است از این بابت که ادامه ندادم، افسوس می‌خورم.

*اما حتما همین سابقه طلبگی شما در موفقیت‌تان در حوزه ستایشگری اهل‌بیت موثر بوده است، قبول دارید؟

-من نمی‌دانم معیار شما برای سنجش یک آدم موفق چیست، این لطف شماست که من را موفق می‌دانید.

*ولی ما اصلاً تعارف نمی‌کنیم، سید مهدی میرداماد قطعاً یکی از چهره‌های موفق مداحی در کشور ماست.

-فکر می‌کنم امروز در دامنه قله‌ای ایستادم که برای خود تصور کرده بودم، خودم را آدم خودخواه و جاه طلبی نمی‌دانم، ولی دوست داشتم در دستگاه سیدالشهدا(ع) چه از نظر فنی و چه از نظر کیفی، بیشتر و بهتر می‌بودم، ولی در مجموع احساسم بر این است که اگر به موفقیتی دست پیدا کرده‌ام، نقطه شروع‌اش از حوزه بوده و پله‌های صعودش از حوزه شکل گرفته و اگر حوزه و تحصیل در حوزه نبود، شاید این اتفاق به این سرعت رخ نمی‌داد، البته تصورم بر این است که الان هم در همان جبهه مشغولم و فقط خاکریزش تغییر کرده، کار ما تبلیغی است و بالاخره کار تبلیغی هم پُست و لباس نمی‌شناسد، من با همه توجهی که به بحث تبلیغ دارم، خودم را یک طلبه می‌دانم و این دو قابل تفکیک نیست.

اساتیدی که بر روی سید مهدی میرداماد بیشترین تاثیر را داشتند

*استاد نداشتن شاید یکی از آفات برخی از مداحان جوان باشد، شما در محضر چه اساتیدی نشسته‌اید؟

-من اساتید زیادی داشتم، خیلی‌هایی که یک ساعت پای منبرشان نشسته‌ام و بر خودم وظیفه می‌دانم که ایشان را استاد خودم بدانم، ولی چند نفر تاثیر و نقش بیشتری داشتند و همیشه یادشان می‌کنم؛ حاج آقا منصور ارضی در بحث مناجات و روضه خیلی کمکم کردند، هم چنین حاج علی آقای انسانی؛ این دو بزرگوار در واقع مسیر اصلی را نشانم دادند و در طول مسیر هم از حاج محمود کریمی، حاج محمد رضا طاهری و حاج حسن خلج  بهره‌مند شدم، البته در حوزه علمیه هم در محضر بسیاری از بزرگان تلمذ کردم که اگر بخواهم از همه نام ببرم، طولانی می‌شود.

*شما زیاد اهل شعر حفظ کردن هستید؟

-واقعا نمی‌دانم، علیرغم اینکه حفظ اشعار خوب است، ولی خیلی زمانش فراهم نمی‌شود، امروزه مداحی یک علم به حساب می‌آید و البته علم به روزی هم هست، همان طور که قبلًا هم گفتیم سلامت شعر نسبت به حفظ شعر از اهمیت بیشتری برخوردار هست، ما در طول سال اشعار و قصیده‌هایی را که به دستمان می‌رسد، بررسی می‌کنیم و همین مرور و تکرار باعث می‌شود که اشعار را حفظ شویم، خیلی از اشعاری را که در قدیم می‌خواندم، حفظ هستم، چون آن موقع فرصت بیشتری داشتم، ولی الان تراکم جلسات این اجازه را نمی‌دهد که به حفظ اشعار بپردازیم.

میرداماد شعر جوششی را بیشتر می‌پسندد

*فکر نمی‌کنید این گونه کیفیت فدای کمیت شود؟

-ببینید ما دو نوع شعر داریم؛ معمولاً شعرا یا جوششی شعر می‌سرایند یا کوششی، هر دو نوع هم قابل طرح است، ما شعر جوششی سید حمید رضا برقعی را داریم که قبل از ماه رمضان برای حضرت علی(ع) سروده و هر چند وقت یک بار یک چشمه‌ای  از این شعر می‌جوشد و او آن را در اختیار ما قرار می‌دهد و ما می‌توانیم آن را حفظ کنیم و کیفیت بالایی هم خواهد داشت، اما شعر کوششی هم نوعی از شعر است که به مناسبت خاصی سروده می‌شود و نمی‌شود آن را حفظ کرد، ولی معمولاً بر اثر تکرار در جلسات بعضی‌هایش را حفظ می‌شویم.

چرا مداحان قدیمی بهتر هستند، میرداماد جواب می‌دهد

*برسیم به فضای عمومی مداحی جوانان، فکر می‌کنید حال و هوای معنوی مداحان امروز بیشتر است یا قدیمی‌ها؟

-بحث مداحان دیروز و امروز نیست، من جواب شما را در یک کلمه خلاصه می‌کنم؛ باور، اگر باور در یک مداح به اوج خودش برسد و بفهمد که برای چه کسانی می‌خواند و چه تعهد و وظیفه‌ای را بر دوش دارد، همه اینها حل می‌شود، من خودم از مداحان نسل جدید به حساب می‌آیم، به اصطلاح مداح نسل امروز، اعتقادم بر این است که یکی از حلقه‌های مفقوده جلسات ما فضای معنوی و بعد روحانی یک مداح است، مداحان قدیم ما برای خودشان یک مرشد و پیر طریقی بودند مثل: «شیخ مهدی سراج»، «حاج اکبر مؤذن»، «مرحوم علامه»  و ... که مردم به آن‌ها اعتقاد داشتند، چون آن موقع مداحان خیلی نکات را در خواندنشان رعایت می‌کردند که مردم هم به آن‌ها اعتقاد پیدا می‌کردند. ما تابلوهایی هستیم که مردم به محض آنکه نگاهمان می‌کنند، یاد روضه و مجلس می‌افتند، درستش هم همین است، اصلاً نباید هم یاد چیز دیگری بیفتند، پس همه اینها به همان باور بر می‌گردد، در واقع اگر باور کردیم که باید به چه جایگاهی برسیم، از خودمان مراقبت می‌کنیم و وقتی مراقبت کردیم خود به خود خیلی از اتفاقات معنوی و مثبت می‌افتد.

ملاک‌های مداح واقعی از منظر مداح نسل جوان

*پس شما «باور» را یکی از ملاک‌های مداح حقیقی می‌دانید، چه شرایط دیگری برای نوکری اهل بیت(ع) وجود دارد؟

-مداحی دو بال دارد؛ یک بال معنوی و یک بال فنی که بال فنی‌اش همان صداست که مهمترین ابزار است؛ جنس صدا باید صدای مداحی باشد، اما بال معنوی‌اش قطعاً خیلی جای صحبت دارد، در واقع می‌شود گفت که مداحی یک هنر معنوی است و مداح باید همانی باشد که مردم می‌بینند و لمس می‌کنند، اگر مداح در مجلس منقلب می‌شود، باید این انقلاب از درونش باشد، روزی در محضر بزرگواری گفتم :«چطور می‌توانم یک مداح خوب باشم؟» فرمود: «هر وقت توانستی زودتر از مستمع‌ات گریه کنی، مداح خوبی خواهی بود.» این حرف، حرف ساده و در عین حال خیلی عمیقی است، مداح باید یک عامل به تمام معنا باشد و این اتفاق از خودش شروع و به مستمع ختم شود.

از طرفی هم باید مراقب باشیم که مداحی شغل نشود، مداحی یک علم ترکیبی است و نیاز به کار، تمرین و خلاقیت دارد، ما برای اینکه دچار روزمرگی نشویم، باید خلاقیت زیادی از خودمان نشان بدهیم. سال‌هاست که به بحث آموزش مداحی پرداخته‌ایم و الان هم یک کارگاهی داریم که به طور تخصصی به این امر می‌پردازد، چون خودم معلم هستم و آموزش می‌دهم، همیشه توصیه‌ام به دوستداران مداحی این بوده و هست که مداحی یک علم تجربی است و بهترین کارگاه و کلاس، هیئت و حضور پای منبر است، مداحی را باید به صورت حسی آموخت و البته کلاس هم بی‌تأثیر نیست و در واقع حکم دفترچه راهنما را دارد.

سخت‌ترین مجلس میرداماد کدام است

*شما بیشتر به روضه‌خوانی برای کدام یک از ذوات مقدسه دلبستگی دارید؟

هر روضه‌ای حال و هوای خودش را دارد، اما بیشترین دلبستگی و وابستگی را به روضه حضرت زهرا(س) دارم و یکی از سخت‌ترین مجالسی که خیلی هم مشتاقش هستم، مجالس ایام فاطمیه است.

توصیه‌ای که رهبر انقلاب به میرداماد کرد

*شما چند سالی هست که توفیق روضه‌خوانی در محضر مقام معظم رهبری را پیدا کرده‌اید، از مجالس آقا برایمان بگویید.

-خب احساس بنده قابل وصف نیست، چون در محضر نائب امام زمان(عج) بودن و خواندن بسیار سنگین و البته دلنشین است، ولی هر کدام از جلساتی که ما داشته‌ایم، فضای خاص خودش را داشته است، عمده تذکرات آقا در این مجالس از یادم نمی‌رود، شب تاسوعای سال  ۸۴ رفتم خدمت ایشان، آقا می‌دانستند که من از قم می‌آیم، پرسیدند: «جلسه قم شما تعطیل است؟»، گفتم: «خیر سریع بر می‌گردم». فرمودند: «سریع برگردید، من هم راضی نیستم، شما این همه راه را می‌آیید»، گفتم: «آقا ما با سر می‌آییم خدمت شما» و حضرت آقا پاسخ حکیمانه‌ای دادند: «سعی کنید آن جبهه و خاکریزی را که در قم دست گرفته‌اید،حفظ کنید، هر کدام از شما یک فرمانده جبهه فرهنگی اهل بیت هستید»، وقتی برگشتیم و با آقای سلحشور صحبت شد، گفتیم همین که ایشان تاکید کردند که این جبهه را ترک نکنید، پس به ما فهماندند که ما سربازیم و به مقام سربازی رسیده‌ایم، پس شرایط خیلی متفاوت است، از آن سال به بعد با بصیرت بیشتری مجلس‌داری می‌کنیم.