قرض الپس نده!

همانطور که می‌دانید، سال‌هاست قصه بدهکاران «گُنده» بانکی بر سر زبان مقامات مسئول است. حتی یکی از این مقامامات مسئول که زمانی، دورخیز کرده و دور هم بر داشته بود، بار‌ها گفت: بگم؟بگم؟ امّا به او اشاره کردند که: نگو، نگو.

در ادامه طنز خلیل جوادی در آرمان آمده است: در همین راستا، ما هم راست راست راه افتادیم تا ته قضیه را در بیاوریم. امّا وقتی که به ته قضیه نزدیک شدیم، دیدیم، گلاب به رویتان، ته قضیه خیلی بودار است.

از آنجایی که انسان جایزالخطاست و ممکن است گاهی فکر هم بکند، کمی فکر کردیم؛ خدا شاهد است کم هاااااااااا، شاید فقط به اندازه یک سر سوزن فکر کردیم. خدا از سر تقصیراتمان بگذرد.

بعد از فکر کردن به این نتیجه رسیدیم که بهتر است برای درک صحیح مطلب، به عقل و خردجمعی رجوع کنیم.

بنابراین زد به سرمان که برویم به خیابان و با مردم گفت‌وگو کنیم. دیدیم‌ای دل غافل!، میکروفن نداریم.

از آنجایی که «خواستن توانستن است» و «جوینده یابنده»، از آشپزخانه گوشتکوب را برداشته، و لنگه جورابمان را بر سرش کشیدیم و رفتیم میان مردم.

مواظب بودیم که فقط با افراد غیرمسئول مصاحبه کنیم، چرا که مسئولین اسم بدهکاران گُنده بانکی را نوشته و در جیبشان گذاشته‌اند و اسم آنها گاهی تا نوک زبانشان هم می‌آید اما بیرون نمی‌آید.

به یک عابر که آقای میانسالی بود رسیدیم که کمی ته ریش هم داشت.

گفتیم: قربان شما از مقامات مسئول که نیستید؟

گفت: نه داداش.

از ایشان پرسیدیم: شما به عنوان یک فرد غیرمسئول در مورد هزاران میلیارد تومان بدهی معوّق و معلّق بدهکاران گُنده بانکی چه فکر می‌کنید؟

گفت: داداش دلت خوشه هااااااااا.

گفتیم: چطور؟

گفت: بانک که به کسی وام نمی‌ده.

باز هم گفتیم: چطور؟

گفت: توهم که همش بلدی بگی «چطور».

"همانطور که می‌دانید، سال‌هاست قصه بدهکاران «گُنده» بانکی بر سر زبان مقامات مسئول است"خب معلومه، من خودم دو سه ساله که تقاضای دو میلیون تومن وام کردم، دوتا ضامن معتبر معرفی کردم. بعدش هم هر مدرکی خواستن براشون بردم. ولی هنوز واممو نگرفتم. یعنی ندادن که بگیرم.

گفتیم: پس این بدهکاران گُنده و مجهول بانکی چه کسانی هستند؟

گفت: داداش تو هم انگار مخت تاب داره هاااااااااا.

گفتیم: چطور؟

گفت: اون گنده‌هایی که تو میگی، نوع قراردادشون از همون اوّل «قرض الپس نده» بوده.

اصلا از این گُنده‌ها وثیقه ملکی نه؛ فقط یه فتوکپی شناسنامه هم اگه می‌گرفتن، لااقل امروز می‌تونستن بگن که پولارو به کی دادن. والا به مولا.

در حالی که داشتیم سر انگشتمان را گاز می‌گرفتیم، گفتیم: راست می‌گویی هااااااااا.

بعد از چند ساعت که به خودمان آمدیم، دیدیم آن فرد غیر مسئول رفته، گوشتکوبمان از دستمان افتاده، کماکان داریم انگشتمان را گاز می‌گیریم؛ هر چه دنبال گوشتکوبمان گشتیم آن را نیافتیم.