وجود ۸۰ مدرسه تک‌ دانش‌آموز در کشور

فارغ از دیگر مسائل مبتلا به آموزش و پرورش ایران از قبیل کیفیت آموزش و وضعیت مدارس از لحاظ کمی و کیفی و ابتلا به مواد مخدر و نیز سیر صعودی همجنس بازی به ویژه در بین دختران دبیرستانی و .... غیره، یکی از مسائل بسیار رایج که بنا به سیاستهای رژیم جمهوری اسلامی ایران که پدیده ای سیستماتیک و سازمان داده شده از جانب خود نظام سلطه به نظر می رسد، مساله ترک تحصیل دانش آموزان در مقاطع مختلف تحصیلی می باشد. با توجه به گزارش مرکز آمار ایران بیش از یک چهارم دانش‌آموزان سالانه ترک تحصیل می‌کنند‌ (۱).
آمار ترک تحصیل در ایران چنان بالاست که مسئولان دولتی این کشور با وجود پنهان کاری بسیار این حکومت در زمینه ارائه امار و اطلاعات، باز مسئولان وزارت اموزش و پرورش آماری هرچند اندکتر از واقع را ارائه داده اند که حتی آمارهای آنها سرسام آور است و نشانگر وجود پدیده ای وهمناک در آموزش و پرورش و در نتیچه آینده این کشور و نسلهای آتی آن می باشد. معاون اموزش ابتدایی وزیر آموزش و پرورش در پاسخ به سوال خبرگزاری فارس در مورد میزان ترک تحصیل دانش آموزان در ایران می گوید: "بر اساس اطلاعاتی که در خصوص بچه‌های تارک تحصیل داریم به عنوان نمونه اسم فرد در سال گذشته در پایه‌ای در مدرسه ثبت شده است و امسال نیست که اطلاعات اسمی همراه با آدرس بچه‌های تارک تحصیل را به استانها فرستادیم که در فاز نخست اطلاعات ۷۵ هزار نفر ارسال شد" (۲).
علل ترک تحصیل دانش آموزان فراوان و متعدد و گوناگون است اما از اهم این علل می توان به موارد زیر اشاره کرد:
۱- نبود انگیزه جهت ادامه تحصیل به علت عدم کارایی تحصیل و در نتیجه بازماندن از اشتغال در آینده
۲- عدم وجود مدرسه و معلم کافی در برخی از مناطق و به ویژه مناطق مرزی و صعب العبور و اقلیت ملی و مذهبی نشین
۳- عدم رایگان و اجباری بودن آموزش و پرورش ایران و اخذ کمک به مدرسه اجباری از دانش اموزان که بر خلاف ماده سی ام قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می باشد.
۴- فقر مادی و معیشتی خانواده ها و نبود امکانات اقتصادی کافی و وافی جهت ادامه تحصیل دانش آموزان
۵- نبود حق آموزش به زبان مادری در مناطقی که اقلیت های ملی می زیند.
۶- و ... غیره
حال با توجه به موارد بالا یک سوال حیاتی پیش می آید و آن اینست که چرا دولت گامی در جهت رفع این موانع و چاره جویی در حل آنها برنداشته است و حتی در بیشتر موارد خود در افزایش و ایجاد انها نقش داشته است؟ چرا بر خلاف ماده سه ام از قانون اساسی جمهوری اسلامی که بر طبق آن: "دولت جمهوری اسلامی ایران موظف است برای نیل به اهداف مذکور در اصل دوم، آموزش و پرورش و تربیت بدنی رایگان برای همه در تمام سطوح، و تسهیل و تعمیم آموزش عالی را برای همگان فراهم نماید" (۳) و نیز می باید در زمینه ی "تقویت روح بررسی و تتبع و ابتکار در تمام زمینه‏های علمی، فنی، فرهنگی و اسلامی از طریق تأسیس مراکز تحقیق و تشویق محققان (۴) بکوشد." (۵) باز دولت در برنامه های خویش و بویژه برنامه های توسعه، وقفه ای چندان بر این امر نمی نهد و بیش از آنکه به آموزش و پرورش، این نهاد زیربنایی، به مسائل نظامی و امنیتی می ردازد؟ این امر، متفکر حوزه اجتماعی و آموزش و پرورش را به این امر سوق می دهد که ترک تحصیل و افزایش آن، پدیده ای سازماندهی شده از سوی خود دولت می باشد، البته با سیاستهای غیر مستقیم و نه مستقیم و همین امر نیز خود سبب تشدید ترک تحصیل و یا حتی برطبق شواهی مستدل عدم ثبت نام در مدارس و در نتیجه بیسوادی مطلق در قرن بیست و یکم می گردد، "طبق آمار رسمی رژیم در دو سال گذشته، ۱۴۳ هزار کودک در کشور در هیچ مدرسه‌ای ثبت نام نکرده‌اند و در سال گذشته نیز ۶۷ هزار دانش‌آموز، "تنها در مقطع ابتدایی" در ایران ترک تحصیل کرده‌اند.

"فارغ از دیگر مسائل مبتلا به آموزش و پرورش ایران از قبیل کیفیت آموزش و وضعیت مدارس از لحاظ کمی و کیفی و ابتلا به مواد مخدر و نیز سیر صعودی همجنس بازی به ویژه در بین دختران دبیرستانی و ..."طبق آخرین آمار معاون آموزشی سازمان نهضت سوادآموزی رژیم در خرداد ماه ٩٤، در سال تحصیلی ٩٣ــ ٩٤، یک‌میلیون و ٤٣٠ هزار نفر بین سنین ٦تا ١٨ سال در هیچ مدرسه‌ای از کشور ثبت‌نام نکردند و یک‌میلیون و ١٥٠ هزار دانش‌آموز نیز در کشور ترک تحصیل کرده‌اند.”" (۶)
آیا همین قسمت از بند سه ام از قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در صورت اجرا، مشکل گشای این امر نیست؟ "پی‌ریزی اقتصادی صحیح و عادلانه بر طبق ضوابط اسلامی جهت ایجاد رفاه و رفع فقر و برطرف ساختن هر نوع محرومیت در زمینه‏های تغذیه و مسکن و کار و بهداشت و تعمیم بیمه" (۷).

بنا نهادن سیاست و حکمرانی بر مبنای بیسوادی و گرسنه نگه داشتن مردم از جانب حکومتهای دیکتاتور و ایدئولوژیک، امرو سیاستی قدیمی و شناخته شده است، البته که براحتی می توان بر ملتی که تمام تدبیر و اندیشه شان فراهم نمودن نان فردایشان است، حکمرانی نمود، صد البته که ملتی بیسواد و ناآشنا به تمدنی و تکنولوژی جدید و ناآشنا با زبانهای زنده دنیا که تمامی فکرشان در پی گذران معاش زندگی است و به کمترینها قناعت می ورزند، با سیاست بیگانه می گردند و هر آنچه پیرامونشان بگذرد را به دامان بیخیالی می سپارند و در پی آنند که با دوری و اجتناب از مسائل سیاسی، از شدت و حدت و کمیت و کیفیت مشکلاتشان آنهم با نظامی که تا دندان به زور مجهز است بکاهند، از اینرو نظام خودکامه و ایدئولوژیک خمینیستی جمهوری اسلامی که بجای اعتلای ملیتهای داخل ایران و نیز ارتقای سطح فرهنگ و تمدن ملتهای داخل این کشور به صدور خمینیزم در جهان و به ویژه در خاورمیانه پرداخته و تمامی هم و غمش را جهت گسترش تشیع از نوع خویش صرف می نماید، نه تنها در پی ارتقای سطح آموزش و پرورش و فراهم نمودن امکانات مادی و معنوی جهت گسترش مدارس و تسهیل دستیابی به تحصیل نمی نماید، بلکه در جهت افزایش گریز از تحصیل - با روشهای غیرمستقیم- و در نتیجه ، افزایش میزان ترک تحصیل و بیسوادی دانش آموزان گام می نهد، مساله ای که تسهیل حکمرانی بر این کشور را برایش آسانتر می نماید. از اینرو می توان گفت که ترک تحصیل در ایران و به ویژه در میان اقلیتهای ملی و مذهبی امری سیستماتیک می باشد که دولت با اتخاذ تدابیری از جمله دریافت و اخذ اجباری کمک به مدرسه و نیز کاهش انگیزه در دانش آموزان در فردا روز فرارویشان، بدان اقدام می نماید. دولتی که جهت اجیر نمودن شهروندان افغانی جهت جنگ در سوریه (مستندات فراوانی در این زمینه در دست است که برخی از آنها در گورستان شهدای بهشت زهرا به وفور دیده می شوند)، بدانان مبالغ هنگفتی می پردازد اما مدارس زیادی در این کشور تخریبی هستند و شهرهای بسیاری با کمبود معلم روبر هستند، مساله بغرنجی که نه تنها حل نشده است بلکه سال به سال بر شمار آن افزوده می شود. (۸) و از دیگر سو بر شمار کیفی و کمی مسائل مبتلا به آموزش و پرورش و از جمله اعتیاد دانش آموزان نیز به شدت افزوده شده است. (۹)
در برنامه ششم توسعه که از جانب خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی به رئیس جمهوری ابلاغ شده است به خوبی می توان عدم اعتنا به آموزش و پرورش را دید، لیکن در همین برنامه ارائه شده بیشتر توجه بر مسائل امنیتی و توسعه و تقویت نظامی و تشدید قوا در مرزهای کشورمی باشد.

همین امر بیانگر عدم توجه و وقعه به آموزش و پرورش و دیگر نهادهای زیربنایی می باشد چرا که نظامی ایدئولوژیک نه در پی تقویت ملت بلکه در پی استقرار و تداوم حکومت خویش می باشد.
خامنه ای در تمامی برنامه ششم توسعه ابلاغی هشتاد بندی خود (فارغ از آنکه ابلاغ برنامه به رئیس جمهوری نشانگر عدم قدرت قانونی رئیس جمهوری در نظامه جمهوری اسلامی می باشد) تنها در دو مورد ۷۵ و ۷۶ آنهم به طور خلاصه و اشاره وار و بدون اشاره و یا توجه به مشکلات آموزش و پرورش کشور، می پردازد ( این امر نشانگر آن است که وی به طور قطع با این وزارتخانه بنیادین و مشکلات آن ناآشنا است، و این ناآشنایی از عدم اهمیت این وزارتخانه از جانب وی و دیگر حکمرانان این حکومت نشات می گیرد).
دلبستن به اصلاحات و احقاق حقوق و رفع موانع و مشکلات به ویژه در زمینه اموزش و پرورش در چهارچوب این نظام سلطه ای، سرابی بیش نیست، تحصنهای پی در پی زمستان سال ۱۳۹۳ و بهار ۱۳۹۴ معلمان که از تحصن سکوت تا دیگر اقدامات را در خود داشت، نه تنها نتیجه ای در برنداشت بلکه خود عاملی برای سرکوب بیشتر خواسته های معلمان و دانش آموزان گردید (بررسی علل به ثمر ننشستن این تحصنات خود مساله ای دیگر و قابل بحث است که هدف این نوشتار نیست و در نوشتاری دیگر بدان می پردازم). نظامی که در آن به کانون و اتحادیه های صنفی اجازه فعالیت داده نمی شود و در صورت تن دادن به تشکیل این تشکلات، مهره های خود را در آن می گنجاند و خود این تشکلات عاملی برای سرکوب اقدامات صنفی و مطالبه طلبانه اصناف و نیز پرده پوشی نقائص و کاستیهای نظام می گردد، هیچ گاه نمی تواند در خود بستری برای اصلاحات و ارتقای کیفی و کمی آموزش و پرورش را فراهم نماید.

۱. www.momtaznews.com

۲.

"با توجه به گزارش مرکز آمار ایران بیش از یک چهارم دانش‌آموزان سالانه ترک تحصیل می‌کنند‌ (۱)"xinniangwang.cc
۳. www.porseshkadeh.com
۴. همان منبع قبلی
۵. همان
۶. www.kurdistanmedia.com
۷.

منبع پیشین
۸. در این زمینه به این نوشتار مراجعه شود www.akhbar-rooz.com
۹. در این زمینه به این مقاله مراجعه شود. www.akhbar-rooz.com

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: