یادداشت مجید محمدی درباره‌ی میراث خمینی و کارتر

یادداشت مجید محمدی درباره‌ی میراث خمینی و کارتر »
» نسخه قابل چاپ
» ارسال به بالاترین
» ارسال به فیس بوک »

مجید محمدی - سایت تقاطع

اگر گردونه‌ی زمان را به اواخر دهه‌ی هفتاد میلادی برگردانیم در رسانه‌ها و عالم سیاست به دو نام بیش از همه بر می‌خوریم: روح‌الله خمینی رهبر انقلاب ایران در سال ۱۹۷۹ و جیمی کار‌تر رییس جمهور امریکا در سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۱. خمینی در سال‌های ۷۹ و ۸۰ مدام در مورد «آقای کار‌تر» سخن می‌گفت و کار‌تر هم مدام مورد پرسش خبرنگاران در باب ایران و گروگان‌ها واقع می‌شد. از دو سال آخر ریاست جمهوری کار‌تر ۴۴۴ روز آن با بحران گروگان‌گیری اعضای سفارت امریکا در ایران همراه بود.

خمینی ۲۷ سال است که روی در خاک کشیده و کار‌تر نیز اخیرا اعلام کرده که در سن ۹۱ سالگی با سرطانی که در بدنش گسترش یافته درگیر است. از این رو بد نیست میراث این دو رهبر سیاسی را برای کشور‌های‌شان و نیز برای دنیا با هم مقایسه کنیم.

میراث خمینی

میراث خمینی بعد از مرگش یک نظام دیکتاتوری و استبداد مذهبی است که جز فلاکت و سیاهی و فقر و خشونت برای مردم ایران و منطقه حاصلی نداشته است. از حیث نهادی نیز آن‌چه امروز از خمینی شنیده می‌شود بارگاهی چند صد میلیون دلاری است که در چند کیلومتری آن میلیون‌ها حاشیه‌نشین ایرانی در فقر و فاقه زندگی می‌کنند و بسیاری از کودکان آن‌ها به جای رفتن به مدرسه به کار در خیابان یا روسپیگری مشغول هستند.

میراث خمینی فهرستی از مرگ و سرکوب و تبعیض و تنفر و عقب‌ماندگی را در خود جای می‌دهد: چند هزار زندانی کشته‌شده در سال ۶۷، بیش از ده هزار مخالف کشته‌شده در سال‌های ۵۹ تا ۶۱ و چند هزار کشته‌شده‌ی حزب‌اللهی در سمت حکومت، بسته‌شدن صد‌ها نشریه و روزنامه، زندانی شدن ده‌ها هزار تن از مخالفان، شعارهای تنفرآمیز مثل «مرگ بر ضد ولایت فقیه»، «مرگ بر امریکا» و «مرگ بر اسراییل» (شعار «مرگ بر شوروی» به فراموشی سپرده شده است و شعار «مرگ بر انگلیس» نیز گه‌گاه سر داده می‌شود)، حجاب اجباری، گشت ارشاد، گزینش‌های ایدئولوژیک، نظارت استصوابی، امتیازات فقها و سپاهیان در حکومتداری و امتیازات آقازاده‌ها و سردارزاده‌ها در تجارت و کسب مدارک و بورسیه‌های دانشگاهی، قطع دست و پا و انگشتان و سنگسار، دادگاه انقلاب و ویژه‌ی روحانیت، جنگ هشت‌ساله با بیش از یک میلیون کشته و زخمی (که حداقل شش سال آخر آن قابل پرهیز بود)، ترور مخالفان در خارج کشور، تاسیس حزب‌الله لبنان، و بازگشت کشور از لحاظ توسعه به اواخر دهه‌ی پنجاه میلادی‌.

"خمینی در سال‌های ۷۹ و ۸۰ مدام در مورد «آقای کار‌تر» سخن می‌گفت و کار‌تر هم مدام مورد پرسش خبرنگاران در باب ایران و گروگان‌ها واقع می‌شد"همه‌ی این نهاد‌ها و روال‌ها برای نقض حقوق بشر، حکومت اقتدارگرا و تمامیت‌خواه برساخته شدند.

در دوران یازده‌ساله‌ی حکومت خمینی، رشد اقتصادی کشور به طور متوسط در حدود منهای ۱/۳ درصد بود در حالی که متوسط رشد اقتصادی کشور در سال‌های ۱۳۳۹ تا ۱۳۵۷ حدود ۹ درصد بود. به جای رشد اقتصادی، جمعیت کشور در دوران خمینی سالانه حدود ۳/۹ درصد رشد کرد، در کشوری که با کمبود منابع آبی و فقدان تولید شغل مواجه بود. درآمد سرانه‌ی ایرانیان که در سال ۱۹۷۶ حدود ۶۰۰۰ دلار بود در سال ۱۹۸۸ به حدود ۴۰۰۰ دلار رسید.

.