واکاوی مشکل مشکوک در پرسپولیس ؛ وقتی هیچ یک چشم دیدن یکدیگر را ندارند!

ارسال به دوستان به: ارسال کپی به: ایمیل شما: عنوان پیام: نسخه چاپی نسخه ساده واکاوی مشکل مشکوک در پرسپولیس ؛ وقتی هیچ یک چشم دیدن یکدیگر را ندارند!

برای ساختن پرسپولیس قوی، ژوزه یکی از سخت ترین پروژه های طول عمر مربی گری اش را پیش رو دارد اما بعید به نظر می رسد تا به حال اسیر چنین پروسه ای شده باشد.

مهدی طاهرخانی |خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام

پرسپولیس کم مشکل ندارد. جغرافیایش دقیقا می شود؛ از خط دروازه تا نوک حمله. به صورت اتفاقی دست روی هر نقطه زمین بگذارید یکی دو نکته برای توضیح دادن پیدا می کنید.مقصران باخت هم فراوانند. اما یکی از مشکلاتی که «عادی» نیست و پدید آمدنش ربطی به مسائل فنی ندارد؛ رقابت غیرسالمی است که بین مهاجمان این تیم وجود دارد. شرایط در خط حمله قرمزها عادی نیست. آنها در صورتی که در فقدان یک هافبک دفاعی خوب در حال «سوزش و سازش» با سامان آقا زمانی هستند در عوض 7 مهاجم دارند که هر یک مدعی اند باید بازیکن ثابت پرسپولیس باشند.در این بین کریم انصاری فرد و محمد قاضی جز ملی پوشان اند که شانس بیشتری برای بازی کردن داشته اند.اما آنچه در این پنج بازی نمود بیشتری داشته عدم همکاری مهاجمان با یکدیگر است. در بازی با داماش هادی نوروزی تازه به ترکیب آمده، بیشترین واهمه را داشت تا مبادا پاس هایش به مهاجمان این تیم، منجر به گل شود چون در آن صورت شانس زننده گل بیشتر از او برای حضور در ترکیب آتی تیم خواهد بود. به بازی داماش مجدد نگاه کنید ببینید غلامرضا رضایی چگونه در دو نوبت توپ را با تعلل فراوان لو داد تا مبادا پاس گلی به ایمون زاید بدهد. در آن سو زاید هم تمام تلاشش را کرد تا  خودش زننده ضربات نهایی باشد. با آمدن قاضی و انصاری فرد این رقابت ناسالم باز هم قابل رویت بود.انصاری فرد که اصلا صاحب توپ نشد و محمد قاضی در چند نوبت تلاش کرد از فاصله دور دروازه رشتی ها را فتح کند.

شاید در این بین حرجی به مهاجمان گران قیمت پرسپولیس نباشد. انها به چشم خود دیدند که یکی مثل جواد کاظمیان پس از گلزنی در آبادان سهمیه حضورش در زمین را به صورت فزاینده ای افزایش داد و در آن سو آنهایی که گل نزدند به سکو نیز تبعید شدند.

برای ساختن پرسپولیس قوی، ژوزه یکی از سخت ترین پروژه های طول عمر مربی گری اش را پیش رو دارد اما بعید به نظر می رسد تا به حال اسیر چنین پروسه ای شده باشد. او تیمی را در اختیار دارد که هافبک بازیساز خوب کم دارد و از سوی دیگر ترافیک حضور مهاجم  سبب شده این حمله وران چشم دیدن هم را نداشته باشند.غلامرضا رضایی در ارسال کرنر هم غالبا توپ ها را برای مدافعان جلو کشیده می فرستاد چرا که می دانست اگر زاید و نوروزی زننده گل باشند آن وقت اوست که باید داربی را از روی نیمکت یا سکو تماشا کند.

توضیح دادن این مسائل برای ژوزه کمی سخت است اما کاش یک دستیار ایرانی «دلسوز» کنار دستش بود تا به زبان ساده تر این دردهای غیر طبیعی را برایش ترجمه کند.

قطعا گلزنی در داربی گارانتی بیشتری برای این مهاجمان پر تعداد دارد بنابراین در این بازی شاهد خودخواهی بیشتری از سوی آنان خواهیم بود. مگر آنکه ژوزه  دست کم برای این معضل چاره ای بکر بیاندیشد.