محسن فقیهی: کسی نباید احساس وظیفه کند که رساله بدهد و اگر رساله چاپ نکند اسلام زمین می‌ماند

چکیده : اکنون در حکومت دینی صلاحیت انتخاب بالاترین شخصیت مذهبی جامعه از مجتهدان و فقیهان و در یک کلمه از جامعه شیعی سلب و به یک نهاد حکومتی سپرده می‌شد و کسی نمی‌دانست که خود این نهاد صلاحیت معرفی مراجع بزرگ شیعه را از کجا اخذ کرده است.جامعه مدرسین غیر از خطای بزرگ فوق و دخالت‌ها و جانبداری‌های سیاسی که در حیطه و حوزه فعالیت این نهاد حوزوی نبوده، در اقدام دیگری پس از انتخابات سال ۸۸ و حمایت آیت الله صانعی از مجاهدت رهبران جنبش سبز و مبارزه ملت با تقلب و کودتا و مخالفت علنی با استبداد حاکمیت و دولت دروغ، ایشان را واجد صلاحیت مرجعیت ندانست و درس این مجتهد بزرگ و نواندیش را در فیضیه به تعطیلی کشاند....

کلمه – گروه خبر: محسن فقیهی، عضو جامعه مدرسین در گفتگویی مطالبی در خصوص دخالت آمرانه و بخشنامه‌ای حکومت و نهادهای قدرتمند در حوزه علمیه بیان داشته که از جهاتی حائز اهمیتی با استقلال حوزه های علمیه و سنت سلف صالح در این حوزه ها در تعارض آشکار است. وی به عنوان عضوی از جامعه مدرسین از یکسو به آزادی موجود در حوزه اشاره کرده و برخورد غیرحذفی جامعه مدرسین را بیان کرده و از جانب دیگر شرایط تایید مجتهدان برای چاپ رساله را منوط به تایید این نهاد نموده و تصریح کرده که «اگر جامعه مدرسین تشخیص دهد که فردی صلاحیت ندارد، به صورت مخفیانه به افراد اعلام می‌کند که ما صلاح نمی‌دانیم رساله شما چاپ شود و به ارشاد برای چاپ اجازه نمی‌دهند.»

از نظر فقیهی، جامعه مدرسین مرجع تشخیص صلاحیت مراجع تقلید یا مجتهدانی است که با گذر از سالیان طولانی تدریس خارج فقه در حوزه های علمیه با اجازه مراجع بزرگ و نه نهادی به نام جامعه مدرسین که حتی یک مرجع تقلید شیعه در آن حضور ندارد و مشهور به موضع گیری های حزبی و جناحی و سیاستزدگی و تابع منویات و اشارات رهبری و منتظر اشاره نهادهای امنیتی است، به درجه اجتهاد می‌رسند و می‌توانند حکم حلال و حرام اعمال و کیفیت تکلیف مکلفین و شیعیان را بیان دارند.

مجتهدانی که در مدرس حوزه های علمیه و پس از سالیان سال بحث و فحص و غور در تاریخ احادیث و مباحث رجال و تمیز سره روایات از ناسره های فراوان و فهم زمینه های تاریخی صدور احکام و چگونگی استخراج فرایند اجتهاد از مبانی محکم و مباحث فنی اصولی اکنون باید منتظر تایید نهادهای حکومتی و امنیتی بمانند تا بتوانند علم خود را اظهار کنند.

البته این رویه ناصواب و خلاف بین تاریخ فقاهت نخستین بار در زمان درگذشت مرحوم آیت الله اراکی به عنوان آخرین مرجع تقلید بزرگ شیعه و با اعلام رسمی هفت نفر از علمای شیعه به عنوان مراجع تقلید از جانب جامعه مدرسین رقم خورد. فهرستی که در آن گذشته از آنکه به نام مراجعی بزرگ همچون مرحوم آیت الله منتظری به عنوان استاد برخی از همان اعضای جامعه مدرسین و رهبر و رئیس جمهور وقت و بسیاری از مسئولان درجه اول کشور اشاره نمی‌شد نام رهبری را به عنوان مجتهدی بر پیشانی داشت که همان زمان مورد اعتراض بخش بزرگ و قابل توجهی از علما و متدینین و فقیهان به نام واقع شد و عدم صلاحیت علمی و فقهی وی در بیان بسیاری آشکار گشت تا آنجا که گفته شد ایشان برای شیعیان خارج از کشور فتوا می‌دهد که خود عذری بدتر از گناه و خطایی آشکار بود.

فراتر از این، نفس اعلام اسامی اشخاصی به عنوان مراجع تقلید برای نخستین بار در تاریخ فقه شیعه صورت می‌گرفت و خود بارزترین وجه دخالت حکومت و نهادهای قدرت در استقلال حوزه های علمیه وتاریخ فقه شیعه به شمار می‌رفت که برخلاف سنت سلف صالح شیعی که در آن مردم خودبه‌خود و با شنیدن اقوال و احوال مجتهدان و متدینان پی به فقاهت و مرجعیت عالمی بزرگ و باتقوا می‌بردند و این خود در سلامت نفس جامعه شیعی و عدم اتکای ایشان به قدرت دولتی و پناه بودن برای مردم به میزان فراوان موثر بود، اکنون در حکومت دینی صلاحیت انتخاب بالاترین شخصیت مذهبی جامعه از مجتهدان و فقیهان و در یک کلمه از جامعه شیعی سلب و به یک نهاد حکومتی سپرده می‌شد و کسی نمی‌دانست که خود این نهاد صلاحیت معرفی مراجع بزرگ شیعه را از کجا اخذ کرده است.

جامعه مدرسین غیر از خطای بزرگ فوق و دخالت‌ها و جانبداری‌های سیاسی که در حیطه و حوزه فعالیت این نهاد حوزوی نبوده، در اقدام دیگری پس از انتخابات سال ۸۸ و حمایت آیت الله صانعی از مجاهدت رهبران جنبش سبز و مبارزه ملت با تقلب و کودتا و مخالفت علنی با استبداد حاکمیت و دولت دروغ، ایشان را واجد صلاحیت مرجعیت ندانست و درس این مجتهد بزرگ و نواندیش را در فیضیه به تعطیلی کشاند.

اقداماتی که یادآور تاریخ قرون وسطی و حکومت شمشیر و تزویر و ریا بر محافل دروس دینی و تربیت عالمان بزرگ در حوزه های علمیه بود. اکنون این عضو جامعه مدرسین بدون در نظر داشتن اینهمه سوابق مخدوش و خطاهای آشکار و حمایت از استبداد دینی در حالیکه حوزه را مادر نظام می خواند، با صدای بلند عدم استقلال حوزه های علمیه و تبعیت محض آن از حکومت را اعلام می کند و می گوید: «وظیفه شرعی ما این است که مطیع ولایت و رهبر معظم انقلاب و همچنین مراجع باشیم، باید احترام جامعه مدرسین را در جامعه حفظ کنیم و مراقب باشیم این نهاد عالی حوزوی تضعیف نشود چرا که تضعیف جامعه مدرسین تضعیف حوزه و روحانیت است… حوزه و حوزویان باید سعی کنند که در مواجهه با جامعه مدرسین برخورد مثبتی داشته باشند.» البته این گفته ها وقتی بر مبنای اطاعت تعبدی از رهبری کشور باشد که خطاهایی به بزرگی کودتای سال ۸۸ و دزدیدن رای مردم و حاکمیت دروغ و فساد و تقلب گسترده در دوران زمامداری وی بی وقفه رخ داده آنگاه چندان جای تعجب و درنگ برای مخاطب به همراه ندارد: «رهبر معظم انقلاب در رأس امور هستند و ما فرمایشات ایشان را باید تعبدا قبول داشته باشیم، فرمایشی که رهبری می‌فرمایند نیاز نداریم که دلایل آن را بدانیم.»

با این مقدمه گفتگوی این عضو جامعه مدرسین را می‌خوانید:

* ارزش حوزه به این است که در آن آزادی وجود دارد و شاهد اختناق نیستیم، هرکس می تواند نظرات خود را بیان کند. جامعه مدرسین برخورد حذفی ندارد؛ با همه به خوبی برخورد می کند و اظهار محبت دارد.

* در جامعه مدرسین کمیسیونی هست و کسی که صلاحیت مرجعیت دارد، در آن کمیسیون مطرح و درباره آن بحث و گفتگو می‌شود، این کمیسیون نظر می‌دهد که آیا فلان شخص صلاحیت برای مرجعیت دارد یا خیر.

مرجعیت غیر از اجتهاد است، یعنی شرایط اجتهاد یک چیز است و شرایط مرجعیت کمی متفاوت است و شرایط بیشتری دارد، مرجعیت امر مهمی است که در امور مسلمانان و شیعیان دخالت می کند از این رو جامعه مدرسین به دقت این موضوع را بررسی می کند. بر اساس قانون وزارت ارشاد موظف است که اگر کسی قصد چاپ رساله خود را دارد ابتدا باید آن را به جامعه مدرسین ارائه دهد تا بعد از اجازه جامعه مدرسین چاپ شود، این کمیسیون در جامعه مدرسین فعال است و اگر کسی رساله و کتاب های خود را به جامعه مدرسین عرضه کند و شرایط لازم مرجعیت و اجتهاد را دارا باشد، بعد از تأیید جامعه مدرسین می تواند رساله را چاپ کند و مشکلی ندارد اما اگر جامعه مدرسین تشخیص دهد که فردی صلاحیت ندارد، به صورت مخفیانه به افراد اعلام می کند که ما صلاح نمی دانیم رساله شما چاپ شود و به ارشاد برای چاپ اجازه نمی دهند.

* اخیرا گاهی برخی به صورت غیررسمی این کار را انجام می‌دهند و در فضای مجازی رساله خود را پخش می‌کند. جامعه مدرسین در این رابطه فعال است. با وجود رهبر معظم انقلاب و مراجع معظم تقلید کسی نباید احساس وظیفه کند که رساله بدهد و اگر رساله چاپ نکند اسلام زمین می‌ماند؛ چراکه این کار با روش سلف صالح ما خیلی تطبیق نمی‌کند و جامعه مدرسین بر این مسأله اصرار دارد. وقتی کسی خارج از ضوابط تعیین شده قانونی یا قواعد مورد انتظار مردم مانند پیروی از سیره سلف صالح، اقدام کند باید منتظر عواقب آن باشد و ممکن است برخوردهایی صورت گیرد.

*  رهبر معظم انقلاب در رأس امور هستند و ما فرمایشات ایشان را باید تعبدا قبول داشته باشیم، فرمایشی که رهبری می فرمایند نیاز نداریم که دلایل آن را بدانیم، ممکن است که رهبر انقلاب دارای اطلاعاتی باشند که ما آن اطلاعات را نداشته باشیم، لذا اعتقاد ما این است که فرمایشات رهبر معظم انقلاب را باید تعبدا بپذیریم.

وظیفه شرعی ما این است که مطیع ولایت و رهبر معظم انقلاب و همچنین مراجع باشیم، باید احترام جامعه مدرسین را در جامعه حفظ کنیم و مراقب باشیم این نهاد عالی حوزوی تضعیف نشود چرا که تضعیف جامعه مدرسین تضعیف حوزه و روحانیت است؛ حوزه هم مادر نظام است. حوزه و حوزویان باید سعی کنند که در مواجهه با جامعه مدرسین برخورد مثبتی داشته باشند؛ جامعه مدرسین هدفی جز اجرای اسلام انقلابی ندارد.

* جامعه مدرسین بالاترین جایگاه حوزوی بعد از رهبر معظم انقلاب و مراجع تقلید است. امام راحل و رهبر معظم انقلاب برای جامعه مدرسین تعیین کردند که بر کارهای کشور و دولت و همچنین مسائل سیاسی، اجتماعی و فرهنگی نظارت داشته باشند؛ یعنی نسبت به تمام وزرا و جاهای مختلفی که مربوط به نظام می شود، دیدبانی داشته باشد تا اگر کاری خلاف اسلام صورت می گیرد، جامعه مدرسین تذکر دهد. جامعه مدرسین به صورت هفتگی مسائلی که در کشور بحث می شود را در زمینه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی مورد بررسی قرار می دهد و تذکرات لازم داده می شود، وزرا و حتی گاهی رییس جمهور در جلسات جامعه مدرسین حضور پیدا کرده و با اعضای جامعه مدرسین گفتگو می کنند… هیأت رییسه و رییس جامعه مدرسین حضرت آیت الله یزدی و اعضای جامعه فعال هستند و دغدغه دارند و کار می کنند اما کاری انجام نمی دهند که بر خلاف مصلحت جامعه باشد.