چه بر سر موسیقی کودک آمد؟

چه بر سر موسیقی کودک آمد؟
ایسنا
ایسنا - ۳ آبان ۱۳۹۹

بهرام دهقانیار که ساخت موسیقی مجموعه هایی چون «زیر گنبد کبود»، «خونه مادربزرگه» و «شهر موش‌ها» را در کارنامه دارد، برای افت موسیقی‌ برنامه های کودک دلایلی چون «افزایش تعداد کانال‌های تلویزیونی»، «کمبود بودجه» و «نداشتن شناخت کافی تهیه کنندگان از کار کودک» را برمی شمارد و اینکه سازندگان برنامه ها با آهنگسازهایی همکاری می‌کنند که دستمزد کمتری دریافت کرده و تجربه و حتی انگیزه لازم برای تولید آثار کودک را ندارند.

به گزارش ایسنا، کودکان به عنوان سرمایه‌های ملی یک کشور، لازم است در برنامه ریزی ها و برنامه سازی ها در صدر قرار داده شوند و در این مسیر یکی از سازمان‌هایی که نقشی عمده و اساسی دارد، قطعا صداوسیماست.

زمانی در دهه های ۶۰ و ۷۰ برنامه های کودک تلویزیون با بهره گیری از مجرب ترین سرمایه های فرهنگ و هنر، در زمره بهترین ها بودند؛ به نحوی که حتی بسیاری از بزرگترها را هم پای گیرنده ها می نشاندند. کودکان آن روزها که پدر و مادرهای این روزها هستند، هنوز ترانه ها و موسیقی های آن دوران را حفظ اند و زمزمه می کنند.

با پایان دهه ۷۰ ، کمتر شاهد ساخت برنامه‌های جذاب و مفید برای کودکان بودیم؛ به گونه‌ای که کودکان دهه های  ۸۰ و ۹۰ بیشتر از طریق فیلم‌ها و برنامه‌هایی سرگرم و آموزش داده می شدند که از کشورهای دیگر خریداری شده بودند. امروزه خیلی کمتر اتفاق می‌افتد که موسیقی یک برنامه در حوزه کودک آنقدر جذاب باشد که کودکان تا سال‌ها آن ملودی و ترانه را به خاطر بسپارند.

در همین راستا خبرنگار بخش موسیقی ایسنا با بهرام دهقانیار، یکی از آهنگسازان پرکار و موفق در حوزه ساخت موسیقی فیلم‌های کودک گفت وگویی داشته است.

دهقانیار که موسیقی متن آثاری ماندگار همچون «زیر گنبد کبود»، «خونه مادربزرگه»، قسمت دوم فیلم سینمایی «شهر موش‌ها»، «قصه‌های تابه تا» و اخیرا «قاصدک‌ها» را ساخته است، درباره علت جذاب نبود آثار موسیقایی حوزه کودکان، کاهش ساخت آثار موسیقایی با کیفیت برای کودکان و راه حل بهبود این وضعیت مطالبی را عنوان کرده است.

این آهنگساز می‌گوید: اثر نمایشی که تولید و سپس دیده شود، در عین حال که جذابیت‌های تصویری مورد نیاز را دارا باشد و توسط کادر حرفه‌ای ساخته شده باشد، طبیعتا برای ساخت موسیقی به آهنگسازی نیاز دارد که به کار خود آگاه باشد. البته کاربلد بودن تنها به این معنا نیست که فرد تحصیلات خیلی خوبی در حوزه مورد نظر داشته باشد؛ بلکه به این معنا است که آهنگساز بتواند در ساخت اثر، استعداد درونی آهنگسازی و ملودی سازی ژانر کودک را به اجرا درآورد.

البته باید در نظر بگیریم که در دهه های ۶۰ و ۷۰ تعداد کانال‌های تلویزیون، بسیار کمتر از امروز بود و تولیدکنندگان و تهیه کنندگان از افرادی دعوت می‌کردند که حقیقتا کار خود را بلد، صاحب نظر و بااستعداد بودند.

او ادامه می‌دهد: زمانی که تعداد کانال‌های تلویزیون و ساعات پخش افزایش یافت، مسوولان شبکه‌های تلویزیونی مجبور شدند که برنامه‌های شبکه‌ها را به طریقی پر کنند؛ به همین دلیل ناخودآگاه سطح کیفی آثار تنزل پیدا کرد. از طرفی گاهی به دلیل کمبود بودجه، تهیه کنندگان مجبور هستند با هزینه پایین از افرادی که تجربه کمتری دارند و یا در جست و جوی کار هستند، دعوت به همکاری کنند؛ زیرا طبیعتا افراد حرفه‌ای دستمزد بالاتری می‌گیرند.

بهرام دهقانیار

منابع خبر

اخبار مرتبط