فریاد آزادی نخست وزیر امام در دانشگاه امیرکبیر

چکیده :دانشگاه امروز بار دیگر نشان داد که زنده است و پنج سال تهدید و ارعاب نتوانسته باعث فروکش کردن خواسته های معترضان شود. با وجود همه فشارها و محدودیت ها، امروز دانشجویان معترض در دانشگاه امیرکبیر با حضور در برنامه سخنرانی جلیلی، شعار آزادی موسوی و کروبی سر دادند و بر پایبندی شان به رایی که در سال ۸۸ به میرحسین موسوی داده اند، تاکید کردند....

دانشگاه امروز بار دیگر نشان داد که زنده است و پنج سال تهدید و ارعاب نتوانسته باعث فروکش کردن خواسته های معترضان شود. با وجود همه فشارها و محدودیت ها، امروز دانشجویان معترض در دانشگاه امیرکبیر با حضور در برنامه سخنرانی جلیلی، شعار آزادی موسوی و کروبی سر دادند و بر پایبندی شان به رایی که در سال ۸۸ به میرحسین موسوی داده اند، تاکید کردند.

به گزارش خبرنگار کلمه، روز دوشنبه ۲۵ فروردین جشن هسته ای در دانشگاه امیر کبیر به مراسمی برای تاکید دوباره بر مطالبات جنبش سبز تبدیل شد. این در حالی است که پس از اعتراض به نتیجه اعلام شده برای انتخابات سال ۸۸ چنان فضای سنگینی بر دانشگاه ها حکمفرما شده بود که کسی گمان نمی کرد که جشن هسته ای با حضور دبیر سابق شورای عالی امنیت ملی به چنین سرانجامی منتهی شود.

بعدازظهر امروز سعید جلیلی و فریدون عباسی در دانشگاه امیرکبیر شاهد جمعیت زیادی از دانشجویان بودند که یک صدا خواستار آزادی زندانیان سیاسی و رهبران جنبش سبز بودند.

بسیجیان دانشجو که برگزار کننده این مراسم بودند و اغلب در قسمت جلویی سالن حضور داشتند، پلاکاردها و نوشته هایی با مضامینی همچون “رهبرا من مصطفای دیگرم فرمان بده”، “مسئولان باید درباره دستاوردهای هسته ای تعصب داشته باشند”، “خون احمدی روشن اکسید شدنی نیست”، “از حق خود کوتاه نمی آییم”، صنعت هسته ای نباید با غنی سازی سمبلیک جایگزین گردد” و نیز و تصاویر شهدای هسته ای و پرچم ایران و پرچم حزب الله لبنان را در دست داشتند و شعارهایی با مضامین مشابه نیز سر می دادند.

اما صدای دانشجویان منتقد که تصاویر ظریف و پلاکاردهایی با مضمون حمایت از روحانی و ظریف و توافقات هسته ای و نیز شعارهای “امید بذر هویت ماست” و “با رویش ناگزیر جوانه چه می کنید ” را در دست داشتند، آنچنان زیاد بود که برگزارکنندگان برای تغییر فضای آمفی تئاتر، مراسم را با ۴۵ دقیقه تاخیر آغازکردند.

انتشار پیامک توهین آمیزی که اعضای بسیج دانشجویی در آستانه آغاز مراسم ارسال کرده بودند و در آن دانشجویان منتقد، “هوچی گر” نامیده شده بودند، در ایجاد تنش در فضای جلسه موثر بود.

دانشجویان معترض که سرود “یار دبستانی من” را یکصدا فریاد می زدند، با ورود جلیلی به سالن مراسم، شعارهایی همچون “روحانی روحانی حمایتت می کنیم” و “سلام بر ،خاتمی درود بر روحانی” سر دادند.

همچنین به محض اینکه برگزار کنندگان مراسم شعار “حرف ما یک کلام، مقاومت والسلام” سر دادند، فریاد دانشجویان معترض که می گفتند “رای ما یک کلام، نخست وزیر امام” در تمام سالن پیچید.

فریدون عباسی سخنران اول این مراسم بود و تقریبا در تمام مدت سخنرانی او دانشجویان شعار می دادند. به خصوص وقتی او در میان سخنان خود، بدون اشاره به نام میرحسین از او به عنوان نخست وزیر دوران جنگ یاد کرد، اعتراض دانشجویان برانگیخته شد و آنها یکصدا شعار “یاحسین میرحسین” سردادند.

همچنین وقتی این سخنران برنامه از لزوم وجود وفاق در پیشبرد برنامه هسته ای کشور سخن گفت، دانشجویان یکصدا شعار دادند: “زندانی سیاسی آزاد باید گردد”.

بر اساس این گزارش، عباسی در چند مورد ناچار شد در اثنای سخنانش تلاش کند به پاسخگویی به شعارهای دانشجویان بپردازد و سخنرانی وی در میان فریادهای “روحانی روحانی حمایتت می کنیم”، “موسوی، کروبی آزاد باید گردد” و “بسیجی واقعی همت بود و باکری” آغاز شد و به پایان رسید.

پس از آن جلیلی به عنوان سخنران اصلی مراسم در جایگاه قرار گرفت که همزمان با شروع سخنرانی او، دانشجویان فریاد “سلام بر خاتمی، درود بر روحانی” سر دادند.

در مقابل، دانشجویان برگزار کننده مراسم سعی کردند با فریاد “جلیلی جلیلی حمایتت می کنیم”، “مرگ بر فتنه گر” و “مرگ بر اسلام آمریکایی” و نیز تجمع در وسط سالن و درگیری با چند نفر از دانشجویان، فضا را متشنج کنند؛ اما دانشجویانی که خواستار آزادی زندانیان سیاسی بودند، با همخوانی سرود “یار دبستانی” جو را آرام کردند.

همخوانی این سرود در جریان سخنرانی جلیلی و تا پایان آن نیز ادامه داشت.

اما در زمان سخنرانی پدر مصطفی احمدی روشن، دانشجویان با وجود انتقاد به مواضع سیاسی وی، به احترام فرزند شهیدش سکوت کردند.

اما دانشجویان در حین سخنرانی جلیلی، با شعارهایی همچون “یا حسین میرحسین”، “حسن حسین نداره، نهضت ادامه داره”، “بسیجی واقعی همت بود و باکری”، “مرگ بر دیکتاتور”، “نخست وزیر امام آزاد باید گردد”، “موسوی و کروبی آزاد باید گردند” و … به صراحت نشان دادند که با وجود همه تلاش های رسانه ای و امنیتی حاکمیت در پنج سال گذشته برای خاموش کردن صدای مخالف، بی نتیجه بوده است.