کاش مسئولان نام منتشر‌کنندگان پیام تبریک را یادداشت کنند!

کم ندیده‌ایم ‌با انتصاب یک فرد به سمتی، سیل پیام‌های تبریک، نصب پرده و بنر و ... به سمت منزل یا محل کار وی روانه می‌شود؛ برخی از سر حسن نظر به این انتخاب و برخی هم به اقتضای دیگر. اصلا گاهی برای پیشی گرفتن در تبریک و برجسته شدن اسم تبریک گوینده ـ که اگر درباره نصبی در مقیاس کشوری رخ داده باشد چشم و هم‌چشمی می‌شود که جا دارد مورد توجه قرار گیرد.

به گزارش «تابناک»، چند روز از کسب رأی اعتماد وزرا از مجلس و آغاز به کار رسمی کابینه دولت یازدهم گذشته، ولی کافی است به نیم‌تای پایینی روزنامه‌های کثیر‌الانتشار نگاهی انداخته و در مقام قیاس آنها با روزهای گذشته برآییم تا با کمال ناباوری دریابیم که حجم پیام‌های تبریک چاپ شده در این رسانه‌های نوشتاری شدت گرفته است؛ گویی برخی تازه این راه تبریک گفتن و مزیت‌های آن را به یاد آورده‌اند!

جالب اینجاست که برخی وزرا در پیش‌بینی این اتفاق، از همان روز کسب رأی اعتماد مجلس، خواستار آن شدند که پیام تبریکی برایشان نفرستند‌ و کسی متقبل هزینه از این باب نشود تا جایی که یکی از وزرا در اقدامی جالب توجه، این درخواست را مکتوب برای رسانه‌ها و خبرگزاری‌ها فرستاد و حتی در ستون تبلیغات برخی روزنامه‌ها به چاپ سپرد تا شاید آگاهی مردم از این رویکرد، مانعی هر چند کوچک در این راه رسم شده سال‌های گذشته شود؛ اما گویا توفیق چندانی به دست نیاورد.

بدین ترتیب، هنوز روند تبریک‌های روزنامه‌ای ادامه داشته و دور از ذهن نیست‌ با انتصاب دیگر مدیران دولتی، به ویژه انتصاب انبوه استانداران، فرمانداران، بخش‌داران و ...‌ به تجارتی گزاف برای صاحبان و مالکان روزنامه‌ها تبدیل شود؛ هرچند هستند روزنامه‌هایی که به دلایلی، صفحات خود را به تبریک‌گویان نفروخته‌‌اند. دلایلی مانند چهارچوب‌های قوی و حرفه‌ای، برآمدن از خاستگاه متفاوت با دولت مستقر و ... .

البته این اتفاق تا اندازه‌‌ای موجه است، زیرا شور و شوق برآمده از انتخاب دکتر روحانی، به ویژه با توجه بحث‌های مطرح در دوران پیش از انتخابات و با در نظر گرفتن کسب آرای حداکثری توسط ایشان در میدان رقابت با هفت نامزد دیگر ریاست‌جمهوری، آن چنان امیدی به جامعه تزریق کرده که اگر همین دستاورد حفظ شود، قطعا نه تنها موج گرانی و اتفاقات سؤال‌برانگیزی مانند تلاطم بازارهای مختلف یارای عرض اندام خواهند یافت و نه ‌سرمایه‌های اجتماعی در سطوح گوناگون از دست خواهد رفت.

از این بعد نیک‌اندیشانه و از سر خرسندی که بگذریم، حتما حق خواهید داد که انتشار پیام تبریکی که هزینه گزافی برای چاپ آن پرداخت شده، می‌تواند سرآغاز شکل‌گیری ماجراهای نامطلوبی بوده و یا دست‌کم‌ به نوعی وزیر منتخب را در تنگنا گذارد، زیرا ‌نه روی خوشی دارد محبت را بی پاسخ بگذاریم و نه می‌توان فرد تبریک گوینده را حتی عتاب و خطاب قرار داد.

دقت کنید؛ از فشاری سخن می‌گوییم که ناخواسته وارد می‌شود، وگرنه کیست که نداند برخی از پیام های تبریک، بسان سلام گرگ هستند که بی طمع نیست، زیرا ‌می‌توان به جرأت ادعا کرد تبریک در این سطح گاه راهی برای تغییر رنگ و یا لاپوشانی حقایقی از طرف تبریک گوینده به شمار می‌آید.

شاید نیازی به ذکر مثال نباشد، ولی برای آن که ذهنمان منحرف نشده و ماجرا روشن‌تر شود، بد نیست که تصور کنیم هر کدام از ما انتخاب شده و به چنین سمت‌های مهمی منصوب شده باشیم؛ آن وقت اگر پیام‌های تبریکی به دستمان برسد که لا به لایشان نام افرادی به چشم بخورد که آشنا نیستند و یا نه، آشنا هستند ولی پیشتر چه بسا چشم دیدنمان را هم نداشتند.

آیا غیر از این است که یا آن فرد مثل داستان فیلم‌های سطحی متحول شده و خواستار اعلام رسمی این موضوع است یا این که به طمعی ‌این کار را انجام داده و هزینه کرده است؟!

شاید بد نباشد که وزرا و دیگر مسئولانی که منصوب خواهند شد، نام تبریک گویان را جایی یادداشت کنند تا در ادامه عیار این افراد دستشان بیاید.