معلول آمریکایی از طریق تحریک الکتریکی قادر به راه رفتن شد

با استفاده از شیوه جدید، اکنون راب سامرز قادر است برای مدتی کوتاه با استفاده از کمک دیگران راه برود یک معلول آمریکایی که بر اثر تصادف با اتومبیل از قفسه سینه به پایین فلج شده بود، اکنون با استفاده از شیوه تحریک الکتریکی ستون فقرات قادر است لحظاتی روی پاهایش بایستد. این مرد که راب سامرز نام دارد حس ایستادن روی پاهایش را "شگفت انگیز" توصیف کرد. بر اساس نتایج یک تحقیق پزشکی که در مجله لنست چاپ شده است، اکنون آقای سامرز قادر است با اراده خود انگشتان، زانوها و مچ پاهایش را تکان دهد و حتی با کمک دیگران راه برود. با این حال یک متخصص بریتانیایی می گوید که نباید این مورد را به عنوان نمونه ای از درمان کامل به حساب آورد. راب سامرز که پیش از مصدومیت در سال ۲۰۰۶ میلادی یک بازیکن بیس بال بود، در این رشته ورزشی به موفقیت هایی هم دست یافته بود.

"بر اساس نتایج یک تحقیق پزشکی که در مجله لنست چاپ شده است، اکنون آقای سامرز قادر است با اراده خود انگشتان، زانوها و مچ پاهایش را تکان دهد و حتی با کمک دیگران راه برود"او پس از تصادف با اتومبیل و وارد شدن آسیب جدی به ستون فقراتش توانایی حرکت را به طور کامل از دست داد. در واقع عامل اصلی فلج شدن او این بود که مسیر حرکت پیام های مغزی که پیش از مصدومیت از طریق ستون فقرات به پاها منتقل می شد، مسدود شده بود. پزشکان از طریق عمل جراحی ۱۶ الکترود را در ستون فقرات او جاسازی کردند. راب سامرز پیش از تصادف در سال ۲۰۰۶ بازیکن بیس بال بود در این شیوه از راب خواسته شد هر روز در حالیکه پزشکان ستون فقراتش را با جریان الکتریکی تحریک می کردند، او هم تمرین های ایستادن، راه رفتن، و تکان دادن پاهایش را انجام دهد. ظرف چند روز راب سامرز موفق شد به تنهایی بایستد، گام بردارد و با استفاده از کمک دیگران برای مدتی کوتاه راه برود.

پروفسور رگی اجرتون از دانشگاه کالفرنیا می گوید که باور کردن این موضوع برای اعضای تیم پزشکی او دشوار بود. خود راب سامرز می گوید که رسیدن به توانایی ایستادن روی پاها و راه رفتن تنها با تمرین های طولانی مدت و ممارست ممکن شد. هشدار این آزمایش پزشکی اثبات کرد که تحریک الکتریکی ستون فقرات در مورد این فرد به خصوص موثر واقع شده است. در حال حاضر ۴ بیمار دیگر هم برای انجام آزمایش های مشابهی خودشان را آماده می کنند تا مشخص شود آیا این شیوه درمانی بر سایر بیماران هم موثر است یا خیر. پروفسور جفری ریزمن از موسسه عصب شناسی دانشگاه یو سی ال در لندن می گوید: "این آزمایش بسیاری جالبی است که توسط یکی از گروه های پزشکی پیشرو در این زمینه انجام گرفته است.

"با این حال یک متخصص بریتانیایی می گوید که نباید این مورد را به عنوان نمونه ای از درمان کامل به حساب آورد"اما اینکه چنین شیوه ای تا چه حد بتواند در آینده برای بهبود همه بیماران مورد استفاده قرار بگیرد، موضوعی است که تنها با استناد به یافته های این تحقیق نمی توان پاسخ آن را داد". دکتر ملیسا اندروز از دانشگاه کمبریج هم معتقد است: "مردم باید نتایج چنین تحقیاتی را مطالعه کنند و بدانند که به هر حال چنین شیوه ای برای درمان وجود دارد، اما لزوما به سرعت به نتیجه نهایی نخواهد رسید. شاید این بهترین نتیجه ای باشد که در حال حاضر در درمان چنین معلولیت هایی به دست آمده است و امید است در آینده به نتیجه کامل برسد"