شهیدی که «مقام» نبود اما «مسئول» بود!

تابناک: در روزهایی که عامه مردم با گلایه مندی از برخی تصمیمات و اقدامات «مقامات» ، گذر ایام می کنند قاب ماندگاری از یک «مسئول» در خیابانهای تهران نقش بست و این ندای آسمانی دوباره در گوشها زمزمه شد که «وَلا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونَ» (ای پیامبر! هرگز گمان مبر کسانی که در راه خدا کشته شدند، مردگانند! بلکه آنان زنده‌اند، و نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند.» روز گذشته سردار شهید مدافع حرم «صیاد خدایی» در یکی از کوچه های منتهی به خیابان مجاهدین اسلام در شرق تهران هدف جنایت تروریستی قرار گرفت.

از روز گذشته اسمی بر زبان ها جاری شد که تاکنون هیچ نام و نشانی از آن نه شنیده و نه گفته شده بود و به همه اهالی این مرز و بوم یادآور شد که اعتبار و استواری این دیار به برکت وجود «صیاد خدایی» های گمنامی بوده که فقط به هنگام پرکشیدن آنان از روی زمین و آسمانی شدن شان همگان بر حضور چنین دردانه هایی آگاه می شوند.

در این روزها گلایه ها بسیار و دردمندی ها فراوان است و اگر پای دردل هر فردی از هر قشری از این جامعه متکثر و متنوع ایرانی که نشسته شود گلایه های خرد و کلانی هستند که در صف انتظار شنیده شدن به ردیف نشسته اند اما گاهی قاب هایی نقش می بندند که برای لحظاتی همه را از آن فضا جدا کرده و به تامل وا می دارد.روز گذشته در تهران چنین قابی نقش بست.

دیروز همه دیدند و شنیدند که «دشمن» و «دشمنی» بدخواهان این مرز و بوم پایانی نداشته و ندارد.دیروز همه دیدند و شنیدند که خانواده و بستگان نزدیک شهید صیاد خدایی اولین حاضران بر پیکر غرق در خون او بودند، دیروز همه دیدند و شنیدند که که یک «مسئول» در حالی که «منصب» و وظایف مهمی بر عهده داشته اما از همه تکلف های «مقام» گونه به دور بود و به فیض شهادت رسید . دیروز همه دیدند و شنید که یک «مسئول» در محلی زندگی میکرد و با خودرویی رفت و آمد می کرد که برای عموم مردم قابل پذیرش تر و محترمانه تر بود.

شاید همانگونه که «دشمنی»ها با این دیار پایانی نداشته باشد و جاه طلبی و دست و پا زدن برای به چنگ آوردن یک «پست و مقام» هم بی پایان باشد اما قطعا وجود و حضور «مسئولانی» به مانند صیاد خدایی ها هم در کنار مردم و قلب آنان بی پایان خواهد بود و شاید اگر این شهید زنده بود و از او درباره سمت و مسئولیت او پرسش می شد به مانند رزمنده دلیر فیلم سینمایی دوئل، ساخته احمدرضا درویش پاسخ می داد که اینجا «مقام» نداره، اما «مسئول» منم.