دختر میرحسین و رهنورد؛ روزهای حصر اضافه می شوند اما معلوم نیست تا شماره چند ؟

جرس: زهرا موسوی، فرزند میرحسین موسوی و زهرا رهنورد، دو رهبر در حصر جنبش سبز، طی یادداشتی کوتاه نوشت: عزیزان محصورمان در بهشتی بی زمان و مکان از رضا غوطه ورند.

 متن این یادداشت به نقل از صفحه فیس بوک زهراموسوی بشرح زیر است:

روزهای حصر مدام اضافه و کم کم شمردنشان عادی می شود: ۱۲۶۷

روزهای حصر اضافه می شوند اما معلوم نیست تا شماره چند ؟ ۲۰۰۰؟ ۳۰۰۰؟ چند هزار؟ تا مرگ؟

حصر خانگی و زندان متفاوت اند هر دو فاجعه. برای دلسوزان واقعی کشور ظلم اما بر حصر نظارتی نیست، تنهایی و ایزوله مطلق از دنیا بدون قانونی، پروتکلی و نظارتگر مستقلی. هزار سال هم که باشد انگار روز اول دستگیری است. عدد شامل حالش نیست.

"جرس: زهرا موسوی، فرزند میرحسین موسوی و زهرا رهنورد، دو رهبر در حصر جنبش سبز، طی یادداشتی کوتاه نوشت: عزیزان محصورمان در بهشتی بی زمان و مکان از رضا غوطه ورند"محاسبه نمی شود. در دفتری ثبت نمی شود که اسیران حصر چقدر زندان بوده اند.

آنقدر راحت که کذب گویان آخرت فراموش کرده، دروغ بگویند که اصلا حصر نیستند بلکه محافظت می شوند. لابد از ما ، از چشم دوستدارانشان، خانواده شان، از کتاب و روزنامه و تلفن و رادیو! از کوچه ها و خیابانها و درختان. ۸ ماه و ۵ ماه و ۴ ماه و…

حتی عمل هم بشوند باید از چشم فرزندانشان مخفی بماند چون لابد ما خطر داریم!

که مطالبه ای فراموش شده بشوند، که جزو مسایل و اولویت های بعدی باشند. که عده ای در محافل شخصی و جمعی بگویند مگر همه مسایل کشور حل شده که این موضوع بشود همه ی مساله ما.

که اگر به عنوان فرزند زندانی سیاسی و علی رغم خواست و ممانعت عزیزان محصورمان که در بهشتی بی زمان و مکان از رضا غوطه ورند و از سبکی انجام تکلیف و خم نشدن و امانت دار بودن در اهتزاز ربانی روح اند، پیگیر مساله عزیزانمان باشیم، حمله کنند و بگویند مگر فکر می کنید امتیاز ویژه اجتماعی دارید؟!!! و ما متحیر که این امتیاز ویژه را حتی روزی که آنها مسئولیت های کلیدی هم داشتند نخواسته بودیم و گریزان بودیم از آن، و اصولا آیا فرزندان کسانی که در بمباران زمینی و هوایی نامردی و نامردمی ها هستند و هزار درد نگفته بر دل و خاطره مگو در یاد دارند، امتیازی هم متصور می توان شد برایشان. که کسانی بشوند تواب سالهای رفته و هزار لعاب و رنگ هم بر آن بپوشند.

آنقدر راحت که عده ای غرض ورز سنگی به اسم توبه را بر راه حلش بگذارند، چون خود می دانند که نه تنها توبه بین انسان خداست ثانیا و مهمتر اینکه اصولا جز درستی در این مسیر نبوده که لزومی بر توبه باشد. خود می دانند که چنین نخواهد شد ان شالله.

اما به قول شهید رجایی در همه روزهای سخت، عیب ندارد ما هم خدایی داریم.

فراموش باشند و روزمره باشند و اولویت بندی بشوند و عددهای زندان خانگی بودنشان هم بی حساب … همان خدا هست،

و ما رایت الا جمیلا.