بخشی از حاکمیت اساسا با آزادی بیان مشکل داشت، نه با برخی تندروی‌ها

چکیده :اگر واقعا مخالفتی با آزادی مطبوعات وجود نداشت و مشکل فقط برخی تندروی‌ها در مقالات یا مواضع مطبوعات بود، این مشکل با ابتکاراتی نظیر آنچه در حال انجام بود، قابل‌تعدیل بود. اما چنان‌که گفتم، به نظر من مشکل این بود که بخشی از حاکمیت اساسا با آزادی بیان مشکل داشت، نه با برخی...

محسن آرمین

علت اصلی تقابل‌هایی که در دورۀ اصلاحات پدید آمد، این بود که اصلاحات به مفهومی که خاتمی مطرح می‌کرد، اراده و زبان واحد حاکمیت نبود، بلکه تنها بخشی از حاکمیت که با رأی مردم شکل گرفته‌بود ارادۀ اصلاحات داشت. تعارض‌ها و تنش‌هایی که در این دوره در سطح جامعه شاهد بودیم، ناشی از تعارض‌ها و اختلافات موجود در سطح حاکمیت در قبال اصلاحات بود. واقعیت این است که یک جناح نه‌تنها اراده‌ای برای آزادی بیان و مطبوعات و نظام حزبی و انتخابات و … نداشت، بلکه به هر علت یا دلیل، با آن به‌شدت مخالف بود.

اگرچه فضای مطبوعات کشور، چه اصلاح‌طلب چه اصول‌گرا، در آن زمان قطبی بود، اما ما در آن زمان احساس می‌کردیم این وضعیت در سطح مطبوعات اصلاح‌طلب باید تعدیل شود تا پروژۀ اصلاحات در فضای آرام‌تری بتواند پیش برود. بنابراین فکر کردیم باید هماهنگی‌هایی در سطح مدیران‌ مسئول و سردبیران مطبوعات اصلاح‌طلب انجام شود که این وضع را مدیریت کند.

"چکیده :اگر واقعا مخالفتی با آزادی مطبوعات وجود نداشت و مشکل فقط برخی تندروی‌ها در مقالات یا مواضع مطبوعات بود، این مشکل با ابتکاراتی نظیر آنچه در حال انجام بود، قابل‌تعدیل بود"آقای «نبوی» مسئول این کار شد و جلسات منظمی با مشارکت مدیران‌مسئول و سردبیران روزنامه‌های اصلاح‌طلب شکل گرفت. در آن جلسات، وضعیت موجود تحلیل می‌شد، برخی مطالبی که منتشر می‌شد مورد نقد قرار می‌گرفت و به این ترتیب امیدوار بودیم تا حدودی فضای حاکم بر مطبوعات اصلاح‌طلب را تعدیل کنیم.

چند جلسه‌ای برگزار شد و نتایج خوبی هم داشت. آقای نبوی، آقای خاتمی را در جریان این اقدام گذاشت. آقای خاتمی هم در ملاقات با رهبری این مطلب را به اطلاع ایشان رساند. این‌که رهبری در نماز جمعۀ اردیبهشت سال ۱۳۷۹ گفتند: «شنیده‌ام ایشان بعضی از این‌ها را جمع کرده‌اند و نصیحت کرده‌اند»، مربوط به همین ملاقات است.

اما پس از سخن‌رانی ایشان، قوۀ قضائیه بلافاصله دست به کار شد و فردای آن روز، تعداد زیادی از روزنامه‌های اصلاح‌طلب را برخلاف قانون توقیف کرد؛ یعنی اجازه نداد تا آن ابتکار به نتیجه برسد.

اگر واقعا مخالفتی با آزادی مطبوعات وجود نداشت و مشکل فقط برخی تندروی‌ها در مقالات یا مواضع مطبوعات بود، این مشکل با ابتکاراتی نظیر آنچه در حال انجام بود، قابل‌تعدیل بود. اما چنان‌که گفتم، به نظر من مشکل این بود که بخشی از حاکمیت اساسا با آزادی بیان مشکل داشت، نه با برخی تندروی‌ها.

مشکل آنان، اصل وجود مطبوعات مستقل و آزاد بود، نه تندروی. دلیل روشنش هم این که دادستانی آن زمان اعلام کرد آن تعداد از مطبوعات را موقتا توقیف کرده‌است، اما این مدت موقت، تا امروز که این مصاحبه را انجام می‌دهیم، طول کشیده و بسیاری از آن مطبوعات هرگز اجازۀ انتشار نیافتند. آن اتهام پایگاه دشمن و پول‌گرفتن از دشمن هم هیچ‌گاه ثابت نشد. جالب این‌که دادستانی هیچ مستند قانونی برای آن توقیف فله‌ای نداشت و ناگزیر برای بستن مطبوعات، به قانونی در دهۀ سی مربوط به اراذل و اوباش و مجرمان خطرناک متوسل شد.