عفو بین‌الملل: خانه‌های امن بسته شده و زنان قربانی خشونت پس از تسلط طالبان رها شده‌اند

فروپاشی سیستم

قبل از تسلط طالبان، بسیاری از زنان و دختران قربانی خشونت به شبکه سراسری "خانه‌های امن" و خدمات، از جمله وکالت حقوقی، درمان و حمایت "روانی اجتماعی" دسترسی داشتند.

این افراد از وزارت امور زنان و کمیسیون حقوق بشر و همچنین از خانه‌های امن، بیمارستان‌ها و پاسگاه‌های پلیس در سراسر کشور ارجاع می‌شدند.

• خانه‌های امن زنان؛ طالبان با ما چه خواهد کرد؟
• افزایش موارد فرار زنان افغان از خانه

"علاوه بر آن با ۱۸ فعال محلی، روزنامه‌نگار، نمایندگان سازمان‌های غیردولتی و سازمان ملل متحد و دیگر کارشناسان در مورد خشونت‌های جنسیتی در افغانستان مصاحبه شده است"او حتی دیگر نمی توانست از حمام استفاده کند."

بسیاری از زنان و دختران بازمانده به خانواده‌هایشان بازگردانده شدند، و برخی نیز به زور توسط اعضای خانواده کشیده شدند. برخی نیز در خیابان یا در موقعیت‌های ناپایدار دیگری به سر می‌برند.

زینت (نام مستعار) قبل از اینکه به یک خانه امن پناه ببرد، مرتبا توسط شوهر و برادرش مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفت. با رسیدن طالبان، او و چند زن دیگر از آنجا فرار کردند. آنها اکنون مخفی شده اند.

• طالبان دفاتر کمیسیون حقوق بشر افغانستان را 'اشغال کرده است'
• طالبان: آماده همکاری تحقیقات مستقل درباره اتهامات هدف قرار گرفتن نیروهای سابق امنیتی هستیم

"قربانیان اغلب نیاز به درمان فوری داشتند.یکی از کارکنان این خدمات در ننگرهار گفته است: "[موارد] بسیار شدید بود"اگر نه، پس منتظر کشته شدن ما باشید."

مجرمان آزاد شده‌اند

با پیشروی طالبان، آنها همچنین منظما زندانیان را از زندان‌ها آزاد می‌کردند، که بسیاری از آنها به خاطر جرایم خشونت مبتنی بر جنسیت محکوم شده بودند. شهادت شاهدان و سایر افراد با اطلاعات دست اول و همچنین گزارش‌های معتبر رسانه‌ها نشان می‌دهد که اعضای طالبان مسئول رهایی آنها هستند.

سخنگوی طالبان به عفو بین الملل این موضوع را رد کرد و تاکید کرد و مدعی شد که "دولت قبلی زندان‌ها را باز کرده است."

زنی که در کار قضایی در زمینه خشونت مبتنی بر جنسیت تخصص دارد، گفت که در محکومیت بیش از ۳۰۰۰ نفر در سال پیش از تسلط طالبان کار کرده است.

او گفت: "هرجا [طالبان] رفتند، زندانیان را آزاد کردند... می‌توانید تصور کنید؟ بیش از ۳۰۰۰ نفر در تمام ولایت‌های افغانستان در یک ماه آزاد شده اند."

عفو بین‌الملل همچنین گزارش‌های موثقی دریافت کرده است مبنی بر اینکه برخی بازماندگان نیز توسط طالبان به سیستم بازداشت از جمله به زندان پلچرخی در حومه کابل منتقل شده‌اند.

محافظان زنان قربانی حالا خود نیاز به حفاظت دارند

بسیاری از افرادی که در روند خدمات حفاظتی قربانیان کار می‌کنند، می‌گویند اگرچه قبل از تسلط طالبان با خطراتی روبرو بودند، اما اکنون زندگی آنها در خطر بیشتری قرار گرفته است و آنها به عفو بین الملل گفتند که "به شدت" به حفاظت نیاز دارند.

یکی از کارکنان خدمات در بادغیس توضیح داد: "همه این زنانی که در این [سیستم حمایتی] کار می‌کردند - اکنون ما به یک سرپناه نیاز داریم... ما هر روز در اضطراب و ترس زندگی می‌کنیم."

یکی دیگر از کارکنان خدمات در ننگرهار گفت: "من هر روز از سوی طالبان، داعش، مجرمان و اعضای خانواده...

تهدید می‌شوم."

یکی دیگر از کارکنان در بامیان نیز گفت: "هر روز سه بار از مردانی که از زندان فرار کرده بودند، تماس دریافت می‌کردم. پس از اینکه طالبان نیز با من تماس گرفتند، شماره (مبایلم) را تغییر دادم."

یک قاضی سابق افغان به عفو بین‌الملل گفت: "به مدت ۲۰ سال، تلاش کردم همه چیز را از ابتدا بسازم - فشار، دویدن از این دفتر به آن دفتر. سعی می‌کردم همه را متقاعد کنم، تا چارچوبی برای محافظت از زنان داشته باشیم... ساختن چیزی از هیچ، شجاعت، فداکاری و انرژی زیادی می‌طلبد - و سپس دوباره به هیچ تبدیل می‌شود."

او افزود: "دیگر هیچ کجا جای امن نداریم"

برای زنان و دخترانی که از زمان تسلط طالبان با خشونت مواجه شده اند، جایی برای مراجعه وجود ندارد.

یک روانشناس که با بازماندگان خشونت مبتنی بر جنسیت در کابل کار می کرد به عفو بین الملل گفت: "طالبان هیچ رویه‌ای در مورد نحوه برخورد با این موارد ندارد."

عادله (نام مستعار) در سن هفت سالگی مجبور به ازدواج با یک پیرمرد ۸۰ ساله شد. او گفت: "یک سال با او زندگی کردم و او هر روز کتکم می‌زد و می‌گفت: چرا حامله نمی‌شوی؟"

عادله فرار کرد، و دوباره ازدواج کرد و مرتبا مورد ضرب و شتم و سایر اشکال خشونت و آزار و اذیت شوهر دوم و بستگانش قرار گرفت.

"او حتی دیگر نمی توانست از حمام استفاده کند."بسیاری از زنان و دختران بازمانده به خانواده‌هایشان بازگردانده شدند، و برخی نیز به زور توسط اعضای خانواده کشیده شدند"هنگامی که او با عفو بین الملل صحبت می‌کرد، اخیرا به یکی از معدود خانه‌ امن که هنوز در افغانستان فعال هستند، منتقل شده بود.

او گفت: "حالا ما خیلی می‌ترسیم... تا کی می‌خواهیم اینجا بمانیم؟ طالبان ساعت ۱۲ صبح، ساعت ۱ بامداد و بارها در طول روز به پناهگاه آمدند. ما به [آنها] گفتیم که اینجا مکان امن برای ماست، اما آنها ما را باور نمی‌کنند."