خوشا دلی که به برگِ سپیدی از کاغذ می مانَد: که زندگانی،              با خود نویسِ پیشآمدها،                                            هنوز بر آن به جای ننهاده ست سیاهه های فراوان از واژه و خط خوردگی،                                از صوت و حرف یا پژواکِ صوت و حرف:

 
 خوشا دلی که به برگِ سپیدی از کاغذ می مانَد:
که زندگانی،
  با خود نویسِ پیشآمدها،
  هنوز
بر آن به جای ننهاده ست
سیاهه های فراوان از واژه و خط خوردگی،
  از صوت و حرف یا پژواکِ صوت وحرف:
نشانه هایی در هم برهم،
نظیرِ زنجیری از جای پای که برجا می مانَد
از تاختنِ شیر در پیِ نخجیر،
  بر سپیدی ی برف.

وشعر چیست،
 اگر نیست
نشانه ها که گذاریم بر گُزینه ای از این نشانه ها:
به رای آن
که یادمان هایی داشته باشیم از روندِ برومندی
که ژرف کاویدن باشد
و خیره ماندنِ ژرف؟

بلی،
خوشا دلی که برگِ سپیدی از کاغذ می مانَد:
که بر دلی ست از این گونه،گر بتوانی نوشت
هر آنچه ها که نگاهِ خودِ تو
 از هُزوارش های جان و جهان
  می خوانَد.

ولی
چنین دلی
همان،همانا،
درونِ سینه ی نوزادی ی تومی توانست باشد و می بود،
منا!
نه در حصارِ نموری که سینه ی تو به پیری ست:
که هر چه پنجره را،
 در فضای بسته ی آن،
 دیری ست
سکونِ سردِ زمان،
با رسوبِ غمان،
 کرده است قیر اندود.

و چیست ،چیست سرودن،
مگر تلاشِ خیال انگیخته ی هوشِ ما به گشودن
دوباره روزنه هایی از نور،
به هر جداره ای از قیر:
در این امید کز این دیر،
کمی هم ار باشد،
دمی هم ار باشد،
خود را نزدیک بیابیم،
  از دور،
به کودکی،
به تازه بودنِ جان وجهان،
به شور و سور و سرور؟

هجدهم اردیبهشت۱۳۹۶،
بیدرکجای لندن

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: