نیاز اورژانس هوایی به اعتبار/ ارائه طرح کاهش زمان رسیدن به بیمار
خبرگزاری مهر، گروه جامعه؛ سقف سالن انتظار فرودگاه مهرآباد در سال ۵۲ در اثر ارتعاشات ناشی از صدای موتورهای جت در باند پرواز فروریخت و به دلیل نبود یک سیستم مشخص برای امدادرسانی و انتقال مجروحین به بیمارستان ۱۶ نفر جان باختند و ۱۱ نفر هم مصدوم شدند.
بروز این فاجعه جرقهای بود برای تأسیس مجموعهای که امروز به نام سازمان ملی اورژانس کشور شناخته میشود. در آن زمان سیستم اورژانس پیش بیمارستانی تنها در سه کشور آمریکا، کانادا و استرالیا وجود داشت و ایران چهارمین کشور بود که به سیستم فوریتهای پزشکی (سال ۱۳۵۴ شمسی) مجهز شد و آن را مرکز اطلاعات اورژانس نامید. مرکز اورژانس و پرسنل آن در اوایل انقلاب، فعالانه در امر انتقال و درمان مجروحین انقلاب شرکت داشته و در طول دفاع مقدس نیز خدمات بسیار ارزشمندی را به رزمندگان و ایثارگران ارائه کردند.
در بازدیدی که جعفر میعادفر رئیس سازمان اورژانس از خبرگزاری مهر داشت با او در مورد تعداد پایگاهها و تجهیزات اورژانس، راهکارهای این سازمان برای سریعتر رسیدن به مصدومان، آمار مزاحمان تلفنی و راه حل این موضوع و مسائلی از این قبیل به گفت و گو پرداختیم که در ادامه میتوانید این گفت و گو را بخوانید.
در ابتدا توضیحاتی در مورد وضعیت فعلی اورژانس بفرمائید.
من از جنس فوریتهای پزشکی هستم و در این سیستم از صفر شروع کردم؛ چالشها و مشکلاتی که در اورژانس داریم را در سطوح مختلف هم درک کرده و هم به آنها آگاه هستم. دغدغه ما مردم است به همین دلیل اگر موردی را به عنوان مشکل اعلام میکنیم به این دلیل است که بتوانیم خدمات بهتری به مردم ارائه دهیم.
به عنوان مثال سعی داریم تا سیستم موقعیت یاب بیمار را فعالتر و به روز کنیم تا هنگامی که بیماری با ۱۱۵ تماس میگیرد نگران اعلام آدرس صحیح و دقیق به کاربر نباشد و ما هم در مرکز بتوانیم به موقعیت مکانی دقیق او دست پیدا کنیم.
وضعیت آمبولانسهای اورژانس به چه صورت است؟
ما برای اینکه بتوانیم خدمات خوبی ارائه دهیم به سه مورد نیروی انسانی، تجهیزات و فضای محیطی مناسب نیاز داریم؛ آمبولانسها الان دغدغه اصلی ما است. حدود ۴ سال است آمبولانس جدیدی وارد ناوگان ما نشده است و حدود ۳ هزار دستگاه آمبولانس بالای ۱۴ سال عمر دارد و هر آمبولانس بیش از یک میلیون کیلومتر پیمایش داشته است.
به همین دلیل ما هم از دولت و هم از مجلس خواهش کردیم تا بودجهای برای وارد کردن آمبولانسها به اورژانس اختصاص بدهند.
چرا با شرکتهای خودرویی داخل برای ساخت آمبولانس همکاری نمیشود؟
آنچه که در ظرفیتهای داخلی وجود داشته باشد را استفاده میکنیم؛ اما در بحث آمبولانس به دلیل اینکه از پلتفرم «ون» استفاده میشود نمیتوان از ظرفیت شرکتهای داخلی استفاده کرد چراکه هیچکدام از شرکتهای خودروسازان این پلتفرم را تولید نمیکنند.
به دلیل اینکه از پلتفرم «ون» استفاده میشود نمیتوان از ظرفیت شرکتهای داخلی استفاده کرد چراکه هیچکدام از شرکتهای خودروسازان این پلتفرم را تولید نمیکنند
به همین دلیل مجبور هستیم شاسی را از خارج وارد کنیم، اما در ۲۰ سال اخیر شرکتها را توانمند کردیم تا بتوانند این شاسیها را تبدیل به آمبولانس کنند؛ یعنی حدود ۴۰ درصد هزینه یک آمبولانس مربوط به تبدیل شاسی به آمبولانس است که این کار در ایران انجام میشود.
چرا باید برای اورژانس ردیف بودجهای جداگانه ای در نظر گرفته شود؟
در بسیاری از کشورهای پیشرفته و در حال توسعه برای اعتبار فوریتهای پزشکی سقفی وجود ندارد چرا که معلوم نیست اورژانس در این ماه یا سال قرار است به چند بیمار رسیدگی کند.
"در تهران، مشهد و اصفهان اگر حتی ابتدای هر خیابان هم یک آمبولانس بگذاریم در برخی از اوقات روز نمیتوانیم به موقع به بیمار برسیم مگر اینکه معجزه شود"ما به جز خدمت رسانی به مردم نباید دغدغهای داشته باشیم اما الان وضعیت این طور نیست.
ما هم باید دغدغه خدمت رسانی بهتر به مردم را داشته باشیم و هم دغدغه مسائل مالی، حتی در برخی موارد مسائل مالی بیشتر از دیگر مسائل ما را درگیر خود میکند.
بزرگترین چالش اورژانس در حال حاضر چیست؟
در فرآیند توسعه باید شاخص محور باشیم و مسائل سیاسی را نباید دخیل کرد. بزرگترین چالشی که در بحث فوریتهای پزشکی داریم خدمت رسانی در کلانشهرها است. ۷۸ درصد مأموریتهای اورژانس، مأموریتهای شهری است و ۲۲ درصد آن مأموریتهای برون شهری و جادهای است؛ البته که باید به مسائل جادهای توجه داشته باشیم.
روشهای متعددی را در حال انجام هستیم تا خدمات در شهرها به بهترین شکل انجام شود اما باز هم پاسخگو نیست. در تهران، مشهد و اصفهان اگر حتی ابتدای هر خیابان هم یک آمبولانس بگذاریم در برخی از اوقات روز نمیتوانیم به موقع به بیمار برسیم مگر اینکه معجزه شود. استفاده از موتور هم حسن دارد و هم ایراد.
البته که موتور میتواند برای اقدامات اولیه به یک بیمار برسد اما اگر نیاز باشد بیمار به مراکز درمانی منتقل شود باز هم باید منتظر آمبولانس باشیم.
بنابراین ما باید دنبال روشهایی باشیم که حتی از موتور هم زودتر به بیمار برسیم که البته طرحهایی را در این زمینه داریم.
کمی از این طرح بگویید.
تا زمان اینکه این طرح نهایی شود نمیتوانم از جزئیاتش چیزی بگویم اما به عنوان مثال در این طرح قرار است مانند روش تاکسیهای اینترنتی، امدادگران تخصصی را به بیماران برسانیم.
به عنوان مثال افرادی که دوره دیده اند، پرستاران، پزشکان و … را به یک اپلیکیشن متصل کنیم تا وقتی یک شهروند به خدمات فوریتهای پزشکی نیاز داشت نزدیک ترین فرد به او که از قبل کارت شناسایی تحویلش داده شده و لوازم اولیه و امدادی را در اختیار دارد به سوی او برود.
به افرادی که در این طرح بخواهند اورژانس را یاری کنند هزینهای هم داده میشود؟
اولویت ما در این طرح در ابتدا داوطلبین است و بعد شاید تعرفهای هم برای امدادگران در نظر بگیریم؛ برخی از کارها مقدس است و نباید پولی شود. در برخی از کشورها هستند افرادی که افتخار میکنند ۴۰ سال داوطلب هستند و ماهی یک بار شیفت میدهند. ما باید فرهنگ این موضوع را نهادینه کنیم که کمک کردن فقط پول نیست و میشود از تخصص خود کمک کرد.
آیا شهرداری تهران با اورژانس برای تحویل محل به جهت ایجاد پایگاههای اورژانس همکاری دارد؟
در جلسهای که با شهردار تهران داشتیم دغدغهها را گفتیم، همکاری خوبی اکنون بین شهرداری تهران و اورژانس است؛ ما از ۲۲۵ پایگاهی که در شهر تهران داریم شاید تعداد پایگاههایی که برای خود اورژانس است به انگشتان دو دست هم نرسد.
شهرداری و کمکهایش اگر نبود ما واقعاً با مشکل مواجه میشدیم، حدود ۶۰ پایگاه در سولههای بحران شهرداری تهران داریم و حدود ۱۵ پایگاه در آتش نشانیها داریم.
اخبار مرتبط
دیگر اخبار این روز
حق کپی © ۲۰۰۱-۲۰۲۴ - Sarkhat.com - درباره سرخط - آرشیو اخبار - جدول لیگ برتر ایران