از کالیفرنیا تا نیویورک ؛ فوتبالیستی که فاصله ۵۰۰۰ کیلومتری بین دو اقیانوس را می‌دود

از کالیفرنیا تا نیویورک ؛ فوتبالیستی که فاصله ۵۰۰۰ کیلومتری بین دو اقیانوس را می‌دود

• لیبی داوز
• بی‌بی‌سی

۷ ساعت پیش

منبع تصویر،

HellahGoodIG

اکثر علاقه‌مندان به دویدن خوب می‌دانند که با همه مهارت و تجربه، گاهی این ورزش می‌تواند تجربه بسیار دردناکی باشد.

اما هلا سیدیبه، بازیکن حرفه‌ای سابق فوتبال آمریکا بدون اینکه مدال یا جایزه خاصی برای او داشته باشد، تصمیم گرفته خود را در معرض چنین چالشی قرار دهد.

اوج دوران فوتبال این ورزشکار اهل کشور مالی با تیم سیاتل سوندرز بود. او اکنون ۳۰ ساله است و تقریباً نیمی از مسیر چالش دویدن از کالیفرنیا تا نیویورک را پیموده است. مسافتی در حدود ۵۰۰۰ کیلومتر و رکوردی که به نظر می‌رسد تاکنون تنها ۳۰۰ نفر به آن رسیده‌اند.

• بیگ داگ؛ سخت‌ترین و عجیب‌ترین مسابقه‌ای که تصور می‌کنید
• پشت صحنه یک روز تاریخی؛ چگونه یک انسان ماراتن را زیر دو ساعت دوید؟
• الیود کیپچوگه؛ راز موفقیت بهترین دونده ماراتن تاریخ چیست؟

او هنگامی که جایی در اوکلاهما بود و از درون خودرو مسافرتی بزرگی که در طول راه خانه او محسوب می‌شود، در گفتگو با بخش ورزش بی‌بی‌سی، تجربه خود تا آن لحظه را چنین توصیف کرد: "دردناک است!"

پس اصلاً چرا چنین تصمیمی گرفته است؟

"اگر یک جفت کفش بدست آوردی، بهتر است بخوبی از آن مراقبت کنی"

سیدیبه که بواسطه کار پدر و مادرش در هفت سالگی از مالی در غرب آفریقا به آمریکا مهاجرت کرده می‌گوید: "در آن زمان نمی‌دانستم ورزش دیگری غیر از فوتبال هم وجود دارد. به‌عنوان یک کودک در مالی، فوتبال شیوه زندگی است. تنها چیزی که برای من مهم بود بازی با توپ و دویدن بود."

منبع تصویر،

Getty Images

توضیح تصویر،

هلا سیدیبه در حال بازی فوتبال در مالی و آمریکا

او می‌گوید: "تزریق منظم واکسن کزاز برای کودکان مالی بسیار ضروری است، زیرا بریدگی پاها بخاطر ضایعات فلزی دور انداخته شده بسیار معمول است".

"او اکنون ۳۰ ساله است و تقریباً نیمی از مسیر چالش دویدن از کالیفرنیا تا نیویورک را پیموده است"هنوز هم در کف پاهایش آثار زخم‌هایی که در دوران کودکی به دلیل فوتبال بازی کردن در زمین‌های خاکی را به همراه دارد.

او می‌گوید: "در مالی، اگر یک جفت کفش بدست می‌آوردی، همه توصیه می‌کردند بهتر است از آن‌ها بخوبی مراقبت کنی، زیرا ممکن است سال‌ها طول بکشد تا یک جفت دیگر تهیه کنی."

به همین دلیل او امیدوار است برای موسسه خیریه‌ای که در همین رابطه فعالیت می‌کند، پول و توجه عمومی لازم را کسب کند و بتواند کفش‌های اضافی را میان میلیون‌ها نفر در سراسر جهان که در فقر و دور از هر نوع کفشی زندگی می‌کنند، توزیع کند.

فوتبالیستی که از دویدن متنفر بود

این چالش ریشه در عشق سیدیبه به دویدن دارد، البته عشقی که ابداً در ابتدا وجود نداشت.

پس از کسب بورسیه بازی در دسته برتر دانشگاه‌های آمریکا، او کمی بعد قراردادی حرفه‌ای با یکی از تیم‌های حاضر در لیگ ملی فوتبال آمریکا، "ام‌ال‌اس"، به نام سیاتل سوندرز امضا کرد.

به گفته او، لحظه خاطره‌انگیز برایش، بازی تدارکاتی مقابل قهرمان زندگی‌اش، فرانک لمپارد، ستاره سابق چلسی بود که در تیم نیویورک‌سیتی بازی می‌کرد.

او در ابتدا به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای، چندان علاقه‌ای به دویدن به عنوان یک ورزش نداشت: "اما در فوتبال، دویدن بخشی از بازی است، بنابراین شما فقط روی دویدن متمرکز نیستید. اما وقتی مربی به شما می‌گوید شروع به دویدن کنید، از دردی که خواهید کشید می‌ترسید."

منبع تصویر،

Getty Images

توضیح تصویر،

فوتبال کودکان در بستر خشک رودخانه در مالی، غرب آفریقا

سیدیبه برای مقابله با بی‌علاقگی‌اش نسبت به دویدن، با خود قرار گذاشت به مدت دو هفته روزی ده دقیقه بدود.

قراری که به سرعت دیدگاهش نسبت به دویدن را تغییر داد و به این نتیجه رسید می‌تواند آن را تا آخر عمر انجام دهد.

او تاکنون روی حرفش ایستاده و تقریباً چهار سال است که بدون توجه به آب و هوا، هر روز دست‌کم ده دقیقه می‌دود.

او از چالش جدیدش فیلم گرفته و در کانال یوتیوب خود برای طرفداران‌اش قرار می‌دهد.

کانال او تقریباً ۲۵۰ هزار دنبال‌کننده و مشترک دارد و در نتیجه برایش درآمد ثابت و نیز حمایت‌ مالی یک برند لباس تناسب اندام بریتانیایی را فراهم آورده است.

بعد از دو سال هر روز دویدن، او می‌خواست خود را بیشتر به چالش بکشد و به دنبال هدف‌های بزرگتر برود.

منبع تصویر،

HellahSidabe

توضیح تصویر،

سیدیبه در کنار قهرمان خود فرانک لمپارد

در نتیجه این فکر به ذهنش رسید که از غرب تا شرق آمریکا را بدود.

پس از تأخیری یک ساله، با توجه به شیوع ویروس کرونا، سرانجام سیدیبه در تاریخ اول مارس امسال از ساحل هانتینگتون، نزدیک لس‌آنجلس چالش خود را آغاز کرد.

هدف او این است که روزانه بین پنجاه تا شصت کیلومتر بدود و در نهایت پس از صد روز به نیویورک برسد.

حملات خیالی و حملات واقعی

دویدن در ارتفاع و همچنین آسیب‌دیدگی در همان روزهای اول، کمی اعتماد به نفسش را از بین برد و باعث شد از مسافت برنامه‌ریزی شده عقب بیافتد.

او می‌گوید: "در حدود روز بیست و پنجم بود که فکر کردم دیگر نمی‌توانم ادامه دهم. خیلی درد داشتم. زانویم قفل شده بود و نمی‌توانستم آن را خم کنم."

او اعتراف می‌کند که بر خلاف توصیه فیزیوتراپیست به او که باید استراحت کند تا بهتر شود، متوقف نشده است: "تا جایی که از برنامه روزانه عقب نیافتم، اهمیتی نمی‌دهم که چقدر آهسته می‌روم."

بهترین دوست او، گرت جونز که یک متخصص تغذیه و تناسب اندام است، نیز برای انجام ماساژهای روزانه و نظارت بر میزان مصرف مواد غذایی در کنارش است. در این مدت رژیم غذایی او کاملاً وگان و همراه با مقدار زیادی از کربوهیدرات‌ها بوده است.

هشت ساعت دویدن در روز و سوزاندن بیش از ۴۰۰۰ کالری، به سلامت ذهنی سیدیبه نیز تا حدودی آسیب زده است.

منبع تصویر،

HellahSidabeIG

توضیح تصویر،

سیدیبه هر روز و زیر آفتاب یا برف و باران می‌دود

او می‌گوید: "به دفعات دچار توهم شده‌ام. در خیالم گاهی مار و شیرهای کوهی در اطرافم می‌دیدم.

"به گفته او، لحظه خاطره‌انگیز برایش، بازی تدارکاتی مقابل قهرمان زندگی‌اش، فرانک لمپارد، ستاره سابق چلسی بود که در تیم نیویورک‌سیتی بازی می‌کرد"یک بار سگی پشمالو را دیدم و فکر کردم یک بچه خرس است و هر لحظه ممکن است مادرش بیاید."

البته ترسناک‌تر از همه این‌ توهم‌ها و در واقعیت، سیدیبه یک بار توسط زنی تعقیب و با چاقو تهدید به مرگ شد.

خوشبختانه او هیچ صدمه‌ای ندید و دوست دخترش الکسا تورس که با ماشین همراهی‌اش می‌کرد، توانست او را به مرکز پلیس محلی برساند و واقعه را گزارش کند. او نمی‌داند چرا آن زن چنین کاری کرده بود، اما آن تجربه را بسیار ترسناک توصیف می‌کند.

در زمان مصاحبه سیدیبه پس از گذشت پنجاه روز، در حال دویدن و مبارزه با بادهای تند دشت‌های اوکلاهاما بود.

منبع تصویر،

Google Maps

توضیح تصویر،

مسیر هلا سیدیبه از کالیفرنیا تا نیویورک سیتی

او در ادامه مسیر از میزوری، ایلینویز، ایندیانا، اوهایو و پنسیلوانیا گذشته و پس از توقفی کوتاه در مریلند، سرانجام به نیویورک خواهد رسید.

او می‌گوید: "همیشه به این فکر می‌کنم که پایان کار چگونه خواهد بود.

همه به من می‌گویند که به آن فکر نکنم. اما فکر کردن به پایان راه در حقیقت به من کمک می‌کند. هیجان‌زده‌ام می‌کند و باعث می‌شود برای رسیدن به آن بیشتر تلاش کنم."

تنقلات وگان و یک کوکتل میوه‌ای...

منبع تصویر،

Hellah Sidabe IG

توضیح تصویر،

در مورد دویدن‌های روزانه و حفظ روند تقریباً چهار ساله‌ات چطور؟ "حتماً ادامه خواهم داد، اما نه بیشتر از سه کیلومتر، شاید هم کمی بیشتر، کسی چه می‌داند؟"

پس از ورود به شهر نیویورک و پس از ۵۰۰۰ کیلومتر چه حسی خواهی داشت؟

او در پاسخ می‌گوید: "من مدام به این فکر می‌کنم که بعد از پایان، تا جایی که می‌توانم تنقلات وگان خواهم خورد. من واقعاً الکل نمی‌نوشم اما خیلی دوست دارم کوکتلی به نام بی‌بریز را بنوشم که میوه‌ای است. و البته می‌خواهم بخوابم و بیدار نمی‌شوم تا زمانی که بدنم بخواهد از خواب بیدار شود."

.