احمدی‌نژاد محصول هاشمی و خاتمی بود !

 امیر محبیان در گفتو با مهر، احمدی نژاد را واقعیت و مولود فضای سیاسی دانست و گفت: نگرش اولیه نسبت به پدیده احمدی نژاد از سوی هم اصولگرایان و هم اصلاح طلبان مبتنی بر نوعی افراط بود و این افراط در قضاوت اما از سوی دیگر هنوز ادامه دارد.

این کارشناس مسائل سیاسی افزود: بعضی ها گونه ای برخورد می کنند که گویی دولت احمدی نژاد از مریخ آمده وآنان هیچ نقشی در ظهور آن نداشته اند درحالیکه هم اصلاح طلبان و هم اصولگرایان و هم هاشمی البته به گونه ای دیگر، جریاناتی را شکل دادند که تفکر احمد نژادی و مدل رفتاری این دولت به عنوان یک واقعیت در جامعه مقبولیت و تجلی یافت.

وی با بیان اینکه تردیدی وجود ندارد که احمدی نژاد از میان اصولگرایان و حتی از منتهی الیه طیف چپ اصولگرایان بود تصریح کرد: همه از زمان شهرداری دکتر احمدی نژاد تلاش می کردند او به عنوان سمبل گفتمان عدالت در قوه مجریه حضور یابد.درست است که بعضی از اصولگرایان کاندیداهای دیگری هم داشتند ولی حضور هاشمی عملا فضایی را ایجاد کرد که به شکل طبیعی فقط احمدی نژاد می توانست رشد یابد.

محبیان خاطرنشان کرد: هم هاشمی و نقاط ضعف دولت او و هم خاتمی و افراط در سیاسی کاری اطرافیانش و هم اصولگرایان و کسانی که فقط می خواستند رقیب بر قدرت نباشد؛هر چه بادا باد باید مسئولیت شرایط کنونی را بپذیرند.هر چند بواقع معتقدم هنوز هم جو سیاسی ما مملو از احساس است.مخالفان و موافقان احمدی نژاد هر دو احساسی قضاوت می کنند.

وی با اشاره به اینکه دولت احمدی نژاد هم دولتی است نظیر سایر دولت ها ،که هم نقاط ضعف دارد و هم نقاط قوت، یادآور شد: بر این باورم فاجعه آن نیست که کسی بر سریر قدرت می نشیند و بر خلاف خیالات ما عمل می کند؛ مشکل آنجاست هنوز فکر می کنیم افراد معجزه می کنند و نیازی به سیستم و تیم و برنامه نیست.

"از اینرو زمانی که فضا را وانهاده ایم و فرد را کنترل می کنیم و بجای سیستم به افراد امید می بندیم باید هم با دلهره سر بر زمین بگذاریم که فردا چه خواهد شد"

کارشناس مسائل سیاسی با تاکید براینکه باید در جامعه قانون آنچنان اصالت و قدرتی داشتنه باشد که هیچ فردی نتواند خلاف آن عمل کند، اذعان کرد: باید فضایی در کشور ایجاد شود که هر کس ولو یک فرد از اپوزیسیون هم رییس جمهور شد نگرانی نداشته باشیم زیرا چون قانون یک کشور یعنی چارچوب مشروع آن نظام. از اینرو زمانی که فضا را وانهاده ایم و فرد را کنترل می کنیم و بجای سیستم به افراد امید می بندیم باید هم با دلهره سر بر زمین بگذاریم که فردا چه خواهد شد