برنامه‌سازان کودک تلویزیون در دهه ۶۰ مانده‌اند/ باید از روانشناسان به روز کودک استفاده کنند

دنیا پاپایی:‌ این روزها کودکان مانند سابق برنامه‌های مخصوص خود را از تلویزیون ایران دنبال نمی‌کنند. گویی برنامه‌سازان و کودکان دو خطی هستند که به تدریج از یکدیگر دور و دورتر می‌شوند. برای پیدا کردن این سوال‌ها و مباحث دیگر به سراغ دکتر ناصر اسدی، نویسنده، مترجم، مدرس حوزه رسانه رفتیم تا با او درباره ویژگی‌های برنامه‌سازی برای این رده سنی گفت وگو کنیم.

ناصر اسدی شناخت کودک، آگاهی از سلیقه‌های این رده سنی را برای کسانی که در حوزه کودک تولید محتوا دارند بسیار مهم دانست: «تهیه‌کنندگان باید ساختار ذهن کودک را بشناسند و بدانند که ذائقه ذهن آنها چیست. بهتر است کسانی که روانشناس هستند، برای کودکان کار کرده‌اند و تجربه دارند به عنوان مشاور در کنار سازندگان برنامه کودک و نوجوان قرار بگیرند.»

مترجم کتاب «کودکان، رسانه ها و فرهنگ» ضعف دیگر برنامه‌سازی برای کودکان را پژوهش و مخاطب سنجی دانست: «تا جایی که من مطالعه کرده‌ام، پژوهشی پیدا نکرده‌ام که نظرسنجی در سطح ملی، یا حتی در سطح منطقه‌ای و یا حتی استانی انجام داده باشد تا از ذائقه کودکان اطلاع داشته باشد و بداند که کودکان به چه چیزهایی علاقه دارند، روی چه چیزهای تمرکز دارند.»

او کانون خانواده و نقش آن در تربیت کودک و خردسال را مهم دانست چرا که به گفته او کودکان در کنار خانواده به تماشای تلویزیون می‌پردازند: «در برنامه‌سازی کودکان باید والدین آنها را هم در نظر گفت و بر آنها هم تمرکز داشت. خصوصا مادران که با کودکان تعامل و تبادلی بیشتری دارند.

"دنیا پاپایی:‌ این روزها کودکان مانند سابق برنامه‌های مخصوص خود را از تلویزیون ایران دنبال نمی‌کنند"شناخت این موارد بسیار ضروری است اما متاسفانه در فضای رسانه برنامه‌سازان به این نکات اهمیتی نمی‌دهند.»

اسدی در ادامه به برنامه‌سازان اشاره دارد: «بسیار کسانی که برنامه‌ساز در حوزه کودک هستند طرز تفکر و فضای کاری متفاوتی دارند. همچنین آنها یا در برنامه‌سازی ضعیف هستند و یا کودکان را نمی‌شناسند.ممکن است که الگوهای به آنها دیکته شود و آنها براساس آن الگوها برنامه‌سازی می‌کنند.»