وقتی وزارت علوم چشم خود را بر ایرادات آیین نامه ارتقاء اساتید می‌بندد! / مهم‌ترین دستاورد ماده پژوهشی مقاله محوری است

به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، فرزانه کرمی_  مسئله پژوهش مسئله امروز و دیروز نیست؛ بلکه بدون شک یکی از عوامل توسعه یافتگی جوامع بشری محسوب می‌شود؛ به طوری که همانند یک شاهرگ اصلی تمام فعالیت‌های مربوط به توسعه علم، صنایع، کشاورزی، خدمات و حتی حیات بشری را به خود وابسته ساخته است.

دانشگاه نیز در کنار پژوهشگاه‌ها محملی برای انجام فعالیت‌های پژوهشی اساتید دانشگاهی و به خصوص دانشجویان است. اما چه چیز سبب هدایت گری اساتید می‌شود؛ به نحوی که اعضای هیئت علمی در کنار امر آموزش به پژوهش نیز ترغیب شوند و به سبب آن، دانشجویان را نیز در این راه هدایتگری کنند؟

نمونه این هدایتگری را وزارت علوم در اولین آیین نامه ارتقاء اساتید که در سال ۸۵ تدوین شد و آخرین اصلاحش که در سال ۹۵ صورت گرفت، دیده است؛ به نحوی که ماده ۳ این آیین‌نامه را به مسائل پژوهشی اختصاص داد؛ اما ماده پژوهشی بر چه چیز تاکید می‌کرد و اعضای هیئت علمی و به تبع آن دانشجویان را به چه سمت و سویی سوق داد؟

طبق ماده ۳ این آیین‌نامه، مسائل پژوهشی بیش از پیش به ارائه مقالات منحصر شد؛ به طوری که یک فرد برای ارتقاء به مرتبه دانشیاری ۲۵ امتیاز و برای ارتقاء به مرتبه استاد تمامی باید ۴۰ امتیاز ناقابل را دریافت کند آن هم نه هر مقاله‌ای بلکه  مقاله‌ای که در مجلات بین‌المللی معتبر نمایه شده باشد. از طرفی هم شرط  شده است که مقالات جایگزینی ندارند و فرد اگر مقاله نداشته باشد به هیچ عنوان ارتقاء پیدا نخواهد کرد!