هوگو چاوز و ایران؛ چفیه‌ات را به گردن نینداز، دیگر به تهران نمی‌رویم

میل زدن هوگو چاوز در حضور محمود احمدی نژاد در تهران

مرگ هوگو چاوز همانقدر که برای دولت محمود احمدی نژاد می تواند مایه تاسف باشد تا برای اولین برای درگذشت یک رهبر غیرمسلمان عزای عمومی اعلام کند، برای دولت سلف او هم می توانست چنین باشد.

اساسا روابط ایران و ونزوئلا در دوره ریاست جمهوری محمد خاتمی صورتی چنین گرفت که اینک دولت ایران به خاطر مرگ آقای چاوز عزای عمومی اعلام کند.

هوگو چاوز اولین بار برای دعوت از رئیس جمهور پیشین ایران برای شرکت در نشست رهبران سازمان اوپک به تهران رفت. در هشت بار بعد که او میهمان دولت ایران شد چفیه ای برگردن داشت که نشان می داد علاقمندی های حکومت ایران را نه تنها کاملا فهمیده بلکه حاضر به نشان دادن آن در واضح ترین صورت هاست.

"روابط ایران و ونزوئلا در دوره زمامداری آقای چاوز، بیش از آنکه حاصل برنامه ریزی و جهت گیری ایران و حتی نظام سیاسی ونزوئلا باشد، محصول ابتکار شخصی هوگو چاوز و شخصیت خاص او بود"

دو رئیس جمهور اخیر ایران روابطی متفاوت از سایر رهبران با هوگو چاوز داشته اند. نوع هدایا و یادبودهایی که دو طرف با یکدیگر رد و بدل کردند و مراسمی که در تهران و کاراکاس برای رهبران دو کشور اجرا شده، رابطه دو کشور در دو سوی کره زمین را به شکلی ناباوارنه نزدیک کرد تا آنجا که ابراز نگرانی رسمی ایالات متحده را در پی آورد.

ایران با روابط نزدیک خود با چاوز، عملا حضور اقتصادی و سیاسی و به گفته برخی از منابع غربی حضور نظامی خود را تا همسایگی ایالات متحده پیش برد. در ازای آن، ونزوئلا را از کمک های مالی و فنی ایران برخوردار کرد. کارخانه تراکتورسازی و تولید خودروی سمند یادگار این دوران و نشان و نمادی از حجم و نوع سرمایه گذاری ایران در ونزوئلا است.

پیش از ونزوئلا، فقط سوریه نزدیک ترین دوست جمهوری اسلامی ایران در جهان بود که از سرمایه گذاری در بخش صنعت خودرو سازی، مهمترین صنعت ایران برخوردار شده بود.

روابط ایران و ونزوئلا در دوره زمامداری آقای چاوز، بیش از آنکه حاصل برنامه ریزی و جهت گیری ایران و حتی نظام سیاسی ونزوئلا باشد، محصول ابتکار شخصی هوگو چاوز و شخصیت خاص او بود.

میل زدن همچون یک وزرشکار باستانی کار در اتاق رئیس جمهور ایران اقدامی نیست که از سایر رهبران جهان بتوان انتظار داشت.

شاید رئیس دولتی هم در دنیا نباشد که علاقمند به دیدن مسابقه بسکتبال در خانه اش با حضور محمود احمدی نژاد باشد.

هوگو چاوز ۹ بار به ایران سفر کرد

این هر دو را هوگو چاوز در تهران و کاراکاس انجام داد و رئیس جمهور ایران را هم وادار به تبعیت از خود کرد.

تا پیش از آن کمتر سیاستمدار ایرانی حاضر بود چنین رفتارهای خودمانی و غیررسمی در برابر چشم شهروندانش از خود نشان دهد و مثلا در صدد برگزاری جشن سالگرد تولد یک رهبر خارجی در تهران باشد.

ایران در گرماگرم روابطش با هوگو چاوز با رهبران چپ گرای بولیوی و نیکاراگوئه هم روابطی نزدیک سامان داده اما این مناسبات هرگز به پایه روابط با ونزوئلا نرسید.

مقام های ایران روابط با ونزوئلا را "استراتژیک و حیاتی" خوانده اند اما ونزوئلا با پایان هوگو چاوز شاید ناگزیر حرارت روابط سابقش را با ایران از دست بدهد.

دو کشور اما طعم شیرین روابط گرم سیاسی و اقتصادی را چشیده اند و بعید است با حفظ همین ترکیب سیاسی در ایران و ونزوئلا، میراث چاوز به زودی فراموش و شاهراه ورود ایران به آمریکای لاتین مسدود شود.