فوتبال دولتی مساوی مرگ فوتبال ایرانی

فوتبال باشگاهی و ملی ما وقتی به پایان یک تورنمنت می رسد و احتمالا نتیجه بخش نبوده باشد حاشیه های بسیار پررنگتر از متنی بروز و ظهور می یابند که این حاشیه ها خوراک رسانه ای غلیظی برای رسانه های ما می شود که مدتها می تواند مردم و مخاطب را مشغول به خود کند.به گزارش الف: اصولا فوتبال ما نشانه های پررنگی از جامعه ما دارد. در فوتبال ما مدیران و سیستم، مقصر هیچ ناکارآمدی نیستند و حاشیه ها می باشند که رویدادهای نامیمون را رقم می زنند.
با اتمام لیگ برتر و شروع فصل نقل و انتقالات، تحلیل آنچه در لیگ گذشته بر آن گذشت آنچه را که زیاد می شنویم رقم زدن معادلات توسط حاشیه ها و دلالان و غیره است اما تاکنون کسی نپرسیده است که ما اصلا از فوتبال چه می خواهیم؟ و به عبارتی واضح تر ما از فوتبال چه می فهمیم؟
فوتبال در دنیا یک صنعت پولساز است که در آن علاوه بر ایجاد و تخلیه هیجانات احساسی هواداران و تماشاگران،‌ صنعتی است که موجب اشتغال زایی و درآمدزایی می باشد. اما از نگاه ما فوتبال یک ورزشی غیر از ورزش است. فوتبال ایرانی برای کشاندن جوانان به ورزشگاه و تخلیه هیجانات و تفریح و گذراندن وقتی است، که هدفی از آن نیز تعریف نشده است. فوتبال ایرانی ورزش دولتی صدرصدی است که فقط اسم باشگاه ها فرق می کند با رنگ لباس ها اما ریشه و چشمه همه آنها دولت است و دولت پول را به آن تزریق می کند تا تعدادی افراد به نام بازیکن در آن دنبال توپ بدوند گل بزنند و گل بخورند و عاقبت تیم یا باشگاهی جامی را بالای سر ببرد در این ورزش دولت مقام قهرمانی را می آورد ودولت به دسته لیگ آزادگان سقوط می کند! این طور نیست؟
همه مدیران ورزش فوتبال ما دولتی هستند،‌ هیات مدیره ها دولتی اند،‌ مدیران عامل دولتی اند و پولی که برای خرید بازیکن پرداخت می شود دولتی است.
در فوتبال دولتی همان آفت هایی که در ساختار اداری وجود دارد رخ می دهد، رشوه، تبانی،‌ رانت خواری،‌دلالی و ...

"فوتبال ایرانی برای کشاندن جوانان به ورزشگاه و تخلیه هیجانات و تفریح و گذراندن وقتی است، که هدفی از آن نیز تعریف نشده است". آیا در این سیستم می توان با قدرتمند هایی که دیده نمی شوند مبارزه کرد؟ مدیران باشگاه ها پول های شخصی خودشان را خرج نمی کنند تا دربرابر آن تعهدی داشته باشند و می دانند اگر اینجا موفق نباشند در جای دیگری مشغول خواهند شد و نگران رتبه بندی مدیریت خود نیستند و چون هزینه را دولت پرداخت می کند، نگران عدم بازگشت سرمایه هم نیستند چرا که از سرمایه شخصی آنها کم نخواهد شد.
تا زمانی که سرم دولت بر رگهای فوتبال ما وصل است و از بیت المال پول های رو و زیرمیزی تبادل می شود فوتبال ما به جایی نخواهد رسید و همان ورزشی خواهد بود که بازیکنان لباس های رنگین بر تن ملت می کنند و مردم برای آن رنگ و لباس و بازیکن و باشگاه هورا می کشند و زمان ناکامی حیاکن ... رها کن سر می دهند.
در سیستم غیر دولتی جلو بسیاری از ریخت و پاشها گرفته شده و بازیکن قیمت واقعی خود را پیدا خواهد کرد. بازیکن دوپینگی و بازیکنی که تبانی می کند بدون تعارف معرفی می شود. مثلا هفته گذشته کاپیتان لاتزیو دستگیر و زندانی شد.

اما در ایتالیا دیگر منشورهای عجیب و غریب سر برنخواهد آورد تا کاپیتان تیم اول پایتخت ایتالیا را از محرومیت رها کند. در آنجا فوتبال صنعتی است که باشگاه مال سرمایه داران و البته به صورت سهام مال مردم می باشد