ای آفتاب صبح/ شعر وارده

با کاروان خامش یک شب سیاه          این رهزنان قافله دوستی               این ننگ به تن کرده گان زشت خوی                              با یک بغل سرود سیاه و صد سبد دروغسرتا به پا مسلح ،          به اشکهای تمساح گون                                                از سرزمین سیاه ابلیسهای پست                                                                با گرزهای اهریمن درونشان کردند حمله به این خاک سبز و سرخ           تا بشکنند خاطر خاطراتمان                    قاب سپید و سرخ همت بلندمانسرو بلند و سبز ترانه ها          آواز خوش بهار و برگ جوانه ها                   بشکسته زیر پای این سیه دلان با خنجر سیاه آکنده به زهرشان           پهلو دریده شد زسهراب این دیارروح الامین بیا            روح الامین بیا و ناله سوی آسمان ببرکه اندر شب سیه فام این دیار              کز دشتهای سبزش این بهار                                  جز لاله گل نرست چشمان پر زخون مادران         خیره به دنبال نور               در انتظار کاروان صبح ،  مانده است ای تک سوار نور ای آفتاب صبح ،ازمشرقت درآ ،بر این زمین سبز پر از لاله هم بتاب .