نامه سرگشاده انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران به وزیر کار‎

چکیده : در بخشی از این نامه آمده است: اکنون لازم است جنابعالی راهکارتشکیل اتحادیه قدرتمند روزنامه نگاران را درحالی که فاقد محمل قانونی است و از طرفی یک انجمن سراسری قدرتمند دیگر ١٧ سال قبل در آنوزارتخانه و سازمان بین المللی کار و چندین سازمان بین المللی دیگر به ثبت رسیده است،ارائه بفرمایید. همچنین صراحتا اعلام بفرمایید که تشکل قدرتمند و فراگیر مطلوب شما را چه کسانی باید به راه بیندازند و پس از راه اندازی چنین تشکلی، چه کسانی باید وضعیت انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران را تعیین تکلیف کنند؟...

کلمه – گروه خبر: یکی از وعده های رییس جمهور که هنوز محقق نشده است بازگشایی انجمن صنفی روزنامه نگاران است. خانه ای که صدها عضو دارد ولی اعضا مدتهای زیادی است که بی متولی مانده اند و اختلاف عقیده ها و گاهی اختلاف سلیقه ها نتیجه اش آن شده که درهای انجمن صنفی روزنامه نگاران همچنان بسته بماند.

به گزارش کلمه، انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران در نامه ای به علی ربیعی وزیر کار دولت تدبیر و امید خواسته است که تکلیف این تشکل صنفی روشن شود.

متن کامل نامه سرگشاده انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران به وزیر کار را در زیر می خوانید:

جناب آقای دکتر علی ربیعی

وزیر محترم تعاون، کار و رفاه اجتماعی

با سلام،

اگرچه پس ازآخرین پی نوشت نامه انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران توسط رئیس جمهوری محترم، انتظار می رفت که شاهد مساعدت و اقدام عملی جنابعالی برای برگزاری مجمع عمومی عادی سالیانه انجمن و متعاقب آن، بازگشایی انجمن باشیم، سخنان اخیرشما نشان داد که متاسفانه نه فقط عزمی برای مساعدت وجود ندارد، بلکه آن جناب و وزارتخانه متبوعتان با نادیده گرفتن کلیه قوانین و مقررات موضوعه جاریه و جایگاه روزنامه نگاران شریف کشور، برای ایجاد تشکلی جدید و دولت ساخته، عزم خود را جزم کرده اید. انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران بدینوسیله ضمن ابراز تاسف از مواضع و عملکرد وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، ذکر نکات زیر را ضروری می داند:

١- جنابعالی اذعان داشته اید که«روزنامه نگاران یک اتحادیه صنفی قدرتمند ندارند. اهالی مطبوعات برای دریافت هرنوع خدمات اجتماعی باید پایه‌های یک مشارکت فراگیر را بگذارند و این تنها از طریق یک اتحادیه قوی، ممکن است» و« برای روزنامه نگاران، من به دنبال یک تشکل اساسی، بنیادی وفراگیر هستم و رایزنی هایی را انجام می دهم که این تشکل بتواند به صورت پایدار تشکیل و ماندگار شود».

جناب آقای وزیر! تصور نمی کردیم تکرار این موضوع که روزنامه نگاران ایران در سال ١٣٧۶ «پایه های یک مشارکت فراگیر» را بنیان نهادند و اکنون دارای یک تشکل مستقل، قدرتمند و فراگیر به نام «انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران» هستند، حداقل برای شما که خود متولی ثبت وحمایت از تشکل های کارگری و کارفرمایی هستید، ضرورتی داشته باشد، چرا که عرفا و اخلاقا«حرمت امامزاده را متولی آن باید نگه دارد». متاسفانه با گذشت بیش از یکسال از وعده رئیس جمهوری محترم و رفع اصلی ترین مانع پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران و علی رغم آنکه تقریبا تمامی وزارتخانه های کشور، اقدامات غیرقانونی وتبعیض آمیز مدیران قبلی خود را باطل و یا اصلاح کرده اند، جنابعالی به جای ابطال و یا اصلاح تصمیمات غیرقانونی مدیران وقت وزارت کار که پیش از پلمب ساختمان انجمن، شرایط بلاتکلیفی را برای این تشکل فراگیر ایجاد کردند، ساده ترین راه را برگزیده اید؛ پاک کردن صورت مساله. یعنی انکار شخصیت حقوقی انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران و ایجاد یک تشکل به اصطلاح قدرتمند و فراگیر برای روزنامه نگاران.

هر چند که این انجمن صنفی برای تمامی تشکل های مستقل و واقعی کارگری با هر نام و مسلکی احترام قائل است و به کار بردن نام«سندیکا» را از سوی جنابعالی به فال نیک می گیرد اما جای بسی تاسف است که جنابعالی به عنوان وزیرکار دولت«تدبیر و امید»، از واژه ای استفاده می کنید که در هیچ کجای قانون کار جمهوری اسلامی ایران وجود ندارد؛«اتحادیه».

اگرچه در سایه اغماض وزرای کار قبلی و جنابعالی برخی تشکل های سیاسی تحت نام«اتحادیه»، اقدام به راه اندازی تشکل های به اصطلاح صنفی کرده اند و وزرای کار نیز همواره در این خصوص سکوتی معنادار اختیار کرده اند! اما جهت اطلاع شما لازم است یادآوری کنیم که «اتحادیه» موضوع قانون کار پیش از انقلاب است. در قانون موصوف، ازبه هم پیوستن سندیکاها، اتحادیه سندیکایی(فدراسیون)و از به هم پیوستن اتحادیه های سندیکایی کنفدراسیون تشکیل می شد، اما پس از اصلاح قانون کار در سال ١٣۶٩، «انجمن صنفی» جایگزین«سندیکا» و«کانون» جایگزین«کنفدراسیون» شد و اکنون صرفا اتحادیه های صنفی با ماهیت کارفرمایی درچارچوب قانون نظام صنفی و زیر نظر وزارت صنعت،معدن و تجارت قابل شکل گیری هستند، بنابراین مشخص نیست که جنابعالی با استفاده از واژه«اتحادیه»، دقیقا به دنبال چه اهدافی هستید؟ و مطابق کدام قانون«مجموعه امکانات وزارتخانه ما(منظور وزارتخانه متبوع جنابعالی است) دراختیار اتحادیه ها، تشکل ها و سندیکاها قرار گرفته است»؟ و به طور مشخص کدام اتحادیه ها از امکاناتی که شما در اختیارشان قرار داده اید استفاده کرده اند؟

اگر منظور شما از«اتحادیه»، همان«کانون» است باید گفت که تشکیل«کانون» مستلزم به هم پیوستن حداقل (۵) انجمن صنفی وتشکیل کانون عالی سراسری نیازمند به هم پیوستنحداقل (۵) کانون استانی است و هردوی این تشکل ها، دارای اعضای«حقوقی» هستند نه«حقیقی» و قدرتمند بودن آنها در سطح«کانون»، به تعداد اعضای«حقیقی» انجمن هایصنفی عضو آنها وابسته است؛ البته اگر واقعی، مستقل و فراگیر باشند.

اکنون لازم است جنابعالی راهکارتشکیل اتحادیه قدرتمند روزنامه نگاران را درحالی که فاقد محمل قانونی است و از طرفی یک انجمن سراسری قدرتمند دیگر ١٧ سال قبل در آنوزارتخانه و سازمان بین المللی کار و چندین سازمان بین المللی دیگر به ثبت رسیده است،ارائه بفرمایید. همچنین صراحتا اعلام بفرمایید که تشکل قدرتمند و فراگیر مطلوب شما را چه کسانی باید به راه بیندازند و پس از راه اندازی چنین تشکلی، چه کسانی باید وضعیت انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران را تعیین تکلیف کنند؟

٢- ادعا کرده اید که«ما حدود ۷۰۰۰ نفر از خبرنگاران را با کمک اداره کل مطبوعات وزارت ارشاد شناسایی کرده‌ایم … و با یک سازمان بیمه‌گر تکمیلی به نام«آتیه‌سازان حافظ» هم …در این خصوص به توافق رسیده‌ایم و چنانچه اعتبار لازم در این مورد تامین شود، به احتمال بسیار زیاد با این سازمان بیمه‌گر در مورد بیمه تکمیلی این ۷۰۰۰ نفر اقدام خواهد شد».

جناب آقای ربیعی! اگر آمار شما واقعی باشد، حداقل ۵٠٠٠ نفر از آن تعداد خبرنگاری که شناسایی کرده اید، عضو انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران هستند و این یعنی« اکثریت»، یعنی« فراگیری» و شما به عنوان وزیرکار با معنا و مفهوم قانونی و بین المللی «اکثریت» در روابط کار بهتر از هر شخص دیگری آشنا هستید. بنابراین جای تعجب است که چرا به جای استفاده از ظرفیت قوی ترین و فراگیرترین تشکل موجود روزنامه نگاری درکشور، نشانی غلط به روزنامه نگاران می دهید؟ مضافا اینکه اگر سابقه بیمه روزنامه نگاران را در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی پیگیری کنید درخواهید یافت که آن بیمه به همت وتلاش انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران محقق شد و صدها روزنامه نگار، از طریق این انجمن جهت استفاده از تسهیلات بیمه ای موصوف، به«صندوق حمایت از هنرمندان، نویسندگان و روزنامه نگاران»،معرفی شدند. از طرفی در حالی که اکثریت روزنامه نگاران کشور فاقد بیمه اجباری هستند، استقرار بیمه تکمیلی چه معنایی دارد و سازوکار پیاده سازی آن در مطبوعات چگونه خواهد بود؟

٣- درخصوص طرح بیمه ای و دیگر برنامه ها و مواضع اخیرجنابعالی در فرصت مقتضی به تفصیل سخن خواهیم گفت، اما با توجه به نگرانی هایی که مواضع شما درباره انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران، به وجود آورده است لازم می دانیم ضمن ارجاع جنابعالی بهمطالعه دوباره مفاد قوانین و مقررات کشور و مقاوله نامه های سازمان بین المللی کار به خصوص مقاوله نامه های ٨٧ و ٩٨ توصیه کنیم تا در کمترین زمان ممکن نسبت به ابطال تصمیمات غیرقانونی مدیران قبلی وزارت کار و تایید مجامع عمومی برگزار شده قبلی و متعاقبا برگزاری مجمع عمومی عادی سالیانه، دستورات لازم صادر فرمایید. بدون شک با این اقدام، دیگرهیچ نیازی به برنامه ریزی و سازماندهی برای راه اندازی تشکل های مطبوعاتی«قدرتمند» و«فراگیر» که آرزو و تجربه ای شکست خورده بوده است، نداشته و به جای نگرانی برای وضعیت روزنامه نگاران، تمرکز بیشتری را براهداف و وظایف نظارتی و کلان آن وزارتخانه معطوف خواهید کرد.

یقین داشته باشید اشخاص و تشکل های بی شماری در کشور هستند که نیازمند دلسوزی های جنابعالی هستند، به خصوص فعالان سندیکایی که جنابعالی و همفکرانتان سال ها است از به رسمیت شناختن حق فعالیت آنها اجتناب می کنید.