در معرفی "زندان؛ کابوسی ابدی"، کتاب خاطرات زندان محمد متین، اسد سیف

در معرفی "زندان؛ کابوسی ابدی"، کتاب خاطرات زندان محمد متین، اسد سیف »
» نسخه قابل چاپ
» ارسال به بالاترین
» ارسال به فیس بوک »

ذهنِ انسان ایرانی انبانی از خاطره‌هاست. کمتر پیش می‌آید که ذهنی در جهان چنین نامتعارف و بیش از اندازه خاطره در خود داشته باشد. ذهنِ انسان غربی با این حجم از خاطره روبرو نیست، زیرا جامعه در حالتی طبیعی، در آرامشی نسبی پیش می‌رود. ایران جامعه‌ای متلاطم و پُرتناقض است. ذهن در جامعه متلاطم امکان این را نمی‌یابد تا خاطره‌ها را پس از بازخوانی به بایگانی ذهن بسپارد و یا اصلاً فراموش کند.

ما به نسلی از بشریت تعلق داریم که خاطره‌های ما در واقع تاریخ ماست. چنین موقعیتی در جهان کمتر اتفاق می‌افتد. برای نمونه نسلی که کوره‌های آدم‌سوزی و اسارتگاه‌های نظام نازیسم را تجربه کرد، خاطره‌هایشان خود تاریخ بود. برای ما نیز که در نظام جمهوری اسلامی سرکوب، خفقان، زندان و شکنجه و قتل‌عام را تجربه کرده‌ایم، خاطره‌های ما همانا تاریخ این سرزمین است. یگانه بازماندگان فجایع اگر لب به سخن بگشایند، معتبرترین اسناد تاریخی را بازگفته، مکتوب نموده‌اند. آنان در واقع مورخین آن حادثه‌اند.

با توجه به تاریخ معاصر ایران، حافظه‌ی تاریخی ما تمایل به فراموشی دارد. حادثه تاریخی اگر مورد بازبینی قرار نگیرد و ثبت در تاریخ نگردد، تکرار می‌گردد و تکرار یعنی فاجعه. این خود می‌تواند علتی باشد در تشویق به خاطره‌نویسی که اگر نوشته نشوند، با گذشتِ زمان به فراموشی سپرده می‌شوند. در این میان اگر عمر شاهدان عینی به سر آید، بخشی از تاریخ ما نیز از یادها خواهد رفت.

نظام حاکم بر ایران با تمام نیرو، می‌کوشد به هر شکل ممکن بخشی از خاطراتِ به فراموشی سپرده شده و یا در حال فراموش شدنِ ما، از ذهن تاریخ پاک گردند. در برابر چنین رفتاری، وظیفه‌ی شاهدان عینی جدی‌تر می‌شود تا هرچه زودتر زخم‌های فردی و جمعی را که در شکنجه‌گاه‌ها پشت سر گذاشته‌اند، مکتوب گردانند و ثبت کنند.