تمام شده‌ای که نایب قهرمان جهان شد

علی میری به خیال خیلی ها اصلا در بازی نبود. نه عضو تیم ملی در رقابتهای جهانی ترکمنستان بود و نه توانسته بود برای خودش جایی در ترکیب تیم اعزامی به بازیهای آسیایی جاکارتا دست و پا کند. با این حال در شرایطی که خیلی ها در آغاز سال 2019 روی نام های بزرگی چون سهراب مرادی، کیانوش رستمی، علی هاشمی و حتی علی داودی حساب باز می کردند، این علی میری بود که به عنوان تنها وزنه بردار ایرانی، روی سکوی نایب قهرمانی مسابقات جهانی تایلند ایستاد.

کلا سال 2019 برای وزنه برداری ایران، سال نام های بزرگ نبود؛ سال انگیزه های و اراده های بزرگ بود. سال حافظ قشقایی که تابوی چهل ساله سبک وزن را شکست. سال رضا دهدار که در جهانی تایلند طلایی شد. سال علی داودی که قهرمان فوق سنگین آسیا شد و بالاخره سال علی میری که در بین همه ایرانی ها، بالاترین سکوی مجموع را در آوردگاه جهانی به دست آورد.

درست در همان روزهای اول سال (میلادی) که علی میری هدف های بزرگ را در سرش می پروراند، آنهایی که باید در استان حمایتش می کردند، همه جا نشتند و پشت سرش گفتند این وزنه بردار دیگر تمام شده است! اما چند ماه بعد همان وزنه‌بردار تمام شده، با تلاش خودش،  با اعتماد کادر فنی و با حمایت های دوستی که نمی خواست نامش در این مطلب بیاید، روی سکوی جهانی فریاد شادی سر داد و مدالی را به سینه اش سنجاق کرد که در تاریخ هفتاد ساله حضور وزنه برداری ایران در رقابتهای جهانی، فقط روی سینه دوازده قهرمان نشسته است.

در همه آن روزهایی که علی میری داشت سعی می کرد به خودش ثابت کند که می تواند، در استان آذربایجان غربی، دوستان داشتند تیمی از نفرات جوان را آماده می کردند برای حضور در مسابقات قهرمانی کشور.  تیمی که رفت و با پنج وزنه بردار اوتی برگشت. آنکه تمام شده بود، نایب قهرمان جهان شد و اینها که باید ساخته می شدند برای آینده، آنطور که باید و شاید، ساخته نشدند. اینجاست که باید آن جمله معروف علی میری را با طلا نوشت؛ آنجا که در گفتگو با خبرآنلاین عنوان کرد: « بنگاه دار نمی تواند ورزش را اداره کند!»

251 251