بیم تکرار تاریخ، بخش نخست: مروری بر تعارضات دو انقلاب، فرخنده مدرّس - Gooya News

• ما مردم ایران باید به خود آییم و بدانیم که میان ملت ایران و امت اسلامی تعارضی تاریخی و آشتی‌ناپذیر وجود دارد و چنانچه سیاست کشور همچنان در دست امت‌گرایان اسلامی بماند، امت اسلامی به عنوان اندیشۀ فاقد شالودۀ عینی و خلاف زمان به جایی نخواهد رسید، اما آن تعارض تاریخی، عاقبت، به زیان کشور و ملت ایران تمام خواهد شد و ایران را به فروپاشی و قوای ملت را به شکستِ بازگشت‌ناپذیر تاریخی خواهد انداخت.

*****

انقلاب اسلامی و گذار به فروپاشی

ایران سرزمینی‌ست که هیچ‌گاه بیرون از مرکز توجه جهانِ دور و نزدیک خود، و به‌دور از در گیری با این جهان، و از دوره‌هایی، نیز به‌دور از الزام به برقراری ارتباطات و ایجاد مناسبات با آن، به منظور تأمین نیازها و حفظ منافع خود، نبوده است. در جهان جدید، صرف‌نظر از ضرورت صلح، ثبات و امنیت جهانی و منطقه‌ای، که هرچه کشوری ناتوان‌تر، استقرار چنین وضعیتی برای تأمین منافع ملی آن، حیاتی‌تر می‌شود، اما، شرایط تأمین منافع ملی در عرصۀ بین‌المللی، تکیه بر «توان ملی» کشورها دارد. پایه و شرایط رشدِ توان ملی هر کشوری در درون و بر رشد قوا و وحدت نیروهای آن قرارداشته و این رشد و وحدت نیز وابسته به سرشت مناسبات درونی‌ آن کشوراست. به بیان دیگر، این نوعِ مناسبات درونی، اعم از مناسبات قدرت و مناسبات اجتماعی‌ست که وحدت نیروها و افزایش قوا را ممکن کرده، متوقف می‌سازد و یا حتا به عقب رانده و آن را رو به تحلیل می‌برد. کسانی که به ایرانِ تحت سلطۀ نظام اسلامی می‌نگرند، در چهل سالۀ گذشته، جز تضعیف توان ملی و آسیب به وحدت نیروهای آن نمی‌بینند. در مناسبات پُرتبعیض درونی و در روابط پرتنش جهانیِ این رژیم جایی برای خدمت به اهداف ملی وجود ندارد. سیاست، در چهارچوب مصالح کشور و منافع ملت، از بنیاد با دستگاه فکری و اولویت‌های نظام ولایت مطلقۀ فقیه و فلسفۀ آن بیگانه است.

سیاستِ مبتنی بر مصالح ایران، که نطفۀ آگاهی بدان در مقدمات جنبش مشروطه بسته شده بود، با انقلاب اسلامی و استقرار ولایت مطلقه فقها، متوقف شد. تلاش رهبران و کارگزاران این نظام، در تحقق ارزش‌های اسلامی و چیره ساختن امت‌گرایی مبتنی بر برتری و رهبری شیعیان، علاوه بر برهم‌زدن سامان درون و سست نمودن شیرازۀ وحدت ملی، در عمل کشور را نیز به دوره‌ای از مناسبات با جهان، مبتنی بر تعارض و ضدیت با غرب و رقابتِ خصمانه با کشورهای منطقه، رانده است. در کنار دشمنی با آمریکا، به زیان ایران، رژیم اسلامی، در پیشبرد اولویت‌های خود، پای کشور را نیز به رقابتی کهنه، در منطقۀ خاورمیانه، بر سر رهبری «جهان اسلام»، کشانده که اصل در آن اسلام‌گرایی، قراردادن سیاست ذیل دین، و مهمترین شاخص‌های آن دامن زدن به آتش تبعیضات و تعصبات مذهبی، ستیز با نظام ارزشی مبتنی بر آزادی و حقوق برابر انسان‌ها، ضدیت با فرهنگ غرب و ادعای استقلال از آن است، که البته چنین ادعایی جز سوء تعبیری، ناشی از فهمِ درجا زده‌ و درکِ عقب‌ماندۀ بسیاری از رهبران و سرآمدان سیاسی در این منطقه نیست.