«مظلومیت» تاریخی فرهنگی فرقه شیعی سرریز شده در شورش ۲۲ بهمن ۵۷، نیکروز اعظمی - Gooya News

تا کنون بسیار تحلیل و پژوهش راجع به شورش ۲۲بهمن ۵۷ از سوی ایرانیان ارائه گردید. صرف نظر از همه آنهایی که در ارزشهای خانمانسوز آن (که بر وجوهی از مدرنیزاسیون و سکولاریسم متناظر بر نظام اجتماعی و سیاسی ما زبانه کشید و همه را دود کرد و به هوا فرستاد) همچنان بی آزرم سپاه پاسداران این جهنم برپا شده هستند، اما قریب به اتفاق تحلیل‌ها و پژوهش‌ها متمرکز است به نقش دخالت کشورهای بزرگ بیگانه (همچون تصمیمات سران کشور‌های بزرگ در جزیره گوادلوپ) و اثربخشی مهم رهبران و نخبگان سیاه باز در وقوع این شورش بنیادکن. هر چند این نظر درست است و نمی‌بایست کتمان بماند اما در توضیح کامل و ریشه‌ای این رویداد هستی سوز، کافی نیست. اگر «انقلاب» ۵۷ یک شورش اسلامی شیعی بوده، که بوده، لاجرم بایست سرچشمه اصلی آن را در فرهنگی جستجو کرد که مظلومیت تاریخی شیعی نهادمند شده در فرهنگ ما در آن نقش موتور را بازی می‌کرده (به این مظلومیت اشاره خواهم کرد). در تمام مردمی و فراگیری این شورش جای تردید نیست. به همین جهت بایست رفتار یکنواخت، یکسان و مشترک توده و خواص را در این رویداد که از پسِ همین فرهنگ مقبولیت می‌گرفته نگریست تا به شناخت نسبی نائل آمد.