حادثه‌ای‌ در قلب آدمی

دست هامان کمی دورتر دلهامان ولی نزدیک تر...
به یاد جانباختگان حوادث مختلف سال ۱۳۹۸و به احترام ایثارها و تلاش های کادر درمانی عزیزمان که این روزها در کنار خانواده هایشان نیستند قرار نبود امسال سفره هفت سین بچینیم، اما به سلیقه دخترم این سور و سات جور شد، به جای سبزه هم گلدانی که در آن نارنج جوانه زده در سفره جا گرفت.  در آن لحظه داشتم فکر می کردم کاش می شد به جای همه هفت تا«سین»، سلامتی می گذاشتیم؛ نعمتی که تازگیها قدرش را می دانیم.

از مدتها پیش با خودم عهد کرده بودم که بعد از ماهها دوری از  فرصت تعطیلات نوروزی جهت دیدار با مادرم که ما «آنا»صدایش می کنیم نهایت بهره را ببرم؛ آنایی که در بستر بیماری است و دیگر به سختی اطرافیان را به خاطر می آورد.

بر خلاف سالهای قبل که به اقتضای مشغله های کاری سفرم به شهرمان در این ایام در حد سرزدن بود، امسال بنا داشتم حسابی جبران مافات کرده و لحظه ای از کنارش تکان نخورم و دستانش را از دستانم رها نکنم.

اما با وجود ویروس کرونا که قبلا در موردش نوشتم،«انگار آمده است تا تمام مناسبات، رسوم ، قواعد و قرار و مدارها را به هم بریزد»، امسال سعی من و دل باطل شد! و همه نقشه هایی که کشیده بودیم نقش بر آب شد. با این اوصاف تصمیم گرفتیم سفرهایمان را به اولین فرصت بعد از عبور از این وضعیت بحرانی موکول کنیم و با تمام دلتنگیها در خانه بمانیم  و از طریق تماس های مکرر تصویری عیدمان را هم «شنیدنی» می کنیم و هم «دیدنی»؛ به خاطر سلامتی آنا و همه آناها و آتاها، به خاطر سلامتی خودم و عزیزانم، برای سلامتی کادر درمانی خسته و ایثارگر و همه هموطنانم و به خاطر سلامتی و زنده ماندن و زندگی کردن تمام انسانهای روی کره زمین  و در امان ماندنشان از این ویروس عالمگیر.

در پیام نوروزی دفتر سازمان جهانی بهداشت در ایران نیز خواسته شده است با شعار«دست هامان کمی دورتر؛ دل هامان ولی نزدیک تر»، زنجیره انتقال این ویروس را قطع کرده و به پیشواز بهار برویم.

 بقول نادر ابراهیمی: بهار، پیش از آنکه حادثه‌ای در طبیعت باشد، حادثه‌ای‌ست در قلب آدمی ...

با آرزوی بهترین احوال در سال جدید.