هزینه ها و دستاوردهای اتفاقات سال ۸۸ – جنبش سبز ۸۸، ناجی اصلاحات ۷۶ – کارستان محصوران در عدم تسلیم به صحنه آرایی ها!

چکیده :هم اکنون پس از گذشت یک‌ دهه و با ملاحظه وضعیتی که اقتدارگران و حامیان نزدیک آنان در آن قرار دارند و صرف نظر از هزینه های پرداخت شده(که با تدبیر راهبران جنبش سبز عموماً از سوی کنشگران حرفه ای سیاسی پرداخت شده)، بنظر می رسد اقتدارگرایان نه تنها به هدف خود نرسیده اند که با کاهش شدید مشروعیت مردمی، دچار مشکلات عدیده ای هم شده...

حسین جعفری

۱-برای تحلیل و قضاوت در خصوص اتفاقات سال ۸۸ باید به چند سوال مهم پاسخ گفت؛ از جمله اینکه تا ندانیم هدف نیروهای اقتدارگرا از مجموعه اقدامات بی سابقه شان (که شایسته نام کودتاست) چه بوده؛ نخواهیم توانست دقیقاً برآورد نماییم که آیا اقدامات راهبران جنبش سبز و مردم منتقد درست بوده یا نه؟

ضمناً گرچه شکی نیست که با کنش ها و واکنش های اطرافیانِ موضوع انتخابات ۸۸، خسارات مهمی به اساسِ مشروعیت نظام و چه بسا روند بطئی اصلاحات وارد آمد، اما وجود این‌ خسارات به تنهایی نمی تواند مبنای قضاوت باشد زیرا برخی معتقدند که مجموعه آنچه بوقوع پیوست؛ منافع بزرگ تری را نصیب انقلاب و کشور نمود و از انحرافی بسیار عظیم جلوگیری شد!!!

۲- بنظر می رسد برخی از نیروهای معتقد به انقلاب، صرف ِ ملاحظه همین لطمات است که با نگاهی سطحی؛ وادار به این موضع گیری می شوند که کنشگران دو طرف را با یک چشم نگریسته و هر دو را رد نمایند؛ در حالی که بدیلی برای اقدام متناسب با تقلب و صحنه آرایی ها نیز ندارند. (و حداکثر توصیه واگذاری به خدا می کردند!)

واقع آن است که ارزیابی میان منافع و مضار، خسارات و عایداتِ آنچه که در ۸۸ به بعد حاصل شد؛ زمانی میسر است که بدانیم هدف دو طرف از انجام آن اقدامات چه بوده است.

۳-با گذشت این سال ها خصوصاً مطالبی که در سخنان امثال سردار جعفری، مشفق، همدانی و … در این سالها آمده (و به نوعی افشاء شده) و روشن شدن اهداف پشت پرده اقتدارگرایان از مجموعه اقدامات خود در سال ۸۸ ، می توان حدس زد که حذف نیروهای تاثیر گذار جامعه ایران اعم از خاتمی، هاشمی، اصلاح طلبان و نویسندگان و … ، جملگی برای یکدست کردن حکومت از راس تا قاعده بوده تا شرایط برای سالهایی که نیاز به تصمیم مجلس خبرگان است، بی دغدغه و بدون شنیدن صدای حتی یک مخالف، براحتی صورت گیرد. (صدور قرارها و احکام بازداشت به تاریخ قبل از ۲۲ خرداد و …همگی موید این هدف در اقتدارگرایان است.)

آنان انتظار داشتند در انتخابات ۸۸ کار این نیروهای مخل به اهداف خود!! را یکسره کرده و با اندک نیروهای سیاسی معترض نیز برخورد قاطع کرده، به سکوت وادارشان می کنند و در تمامی عرصه ها یکه تاز خواهند شد.

۴-بنظر می رسد آنچه در برنامه ریزی آنان دیده نشده بود؛ ایستادگی میر حسین و کروبی، به صحنه آمدن جمعیت میلیونی مردم و همراهی عمومی مردم در اقصی نقاط کشور با “جنبش سبز” بود! و این همان کارستان محصوران در عدم تسلیم به صحنه آرایی ها بود.

⁉اگر چنین باشد (که هدف اصلی اقتدارگرایان تمام کردن کار ناتمام ۸۴ به بعد؛ برای تسهیل تصمیم احتمالی مجلس خبرگان بوده است)؛ آنگاه سکوت نیروهای موثر بر سپهر سیاست ایران و شکوه به خدا بردن نه تنها اقدامی عاقلانه نبود که به نوعی بازی در زمینی بود که اقتدارگرایان آماده کرده بودند! به همین جهت منتقدانِ ایستادگی محصوران باید بگویند برای دفع این صحنه آرایی خطرناک که اساس ماهیتِ نظام را نشانه رفته؛ جز نالیدن و شکوه، چه برنامه ایی داشته و یا می توانسته انجام بدهند؟

به عبارت صریح تر؛ منتقدانِ جنبش سبز باید پاسخ دهند به چه دلیل و چرا باید تسلیم صحنه آرایی می شدیم؟ و چه برنامه ی بدیلی برای اصلاح داشتند؟

۵-هم اکنون پس از گذشت یک‌ دهه و با ملاحظه وضعیتی که اقتدارگران و حامیان نزدیک آنان در آن قرار دارند و صرف نظر از هزینه های پرداخت شده(که با تدبیر راهبران جنبش سبز عموماً از سوی کنشگران حرفه ای سیاسی پرداخت شده)، بنظر می رسد اقتدارگرایان نه تنها به هدف خود نرسیده اند که با کاهش شدید مشروعیت مردمی، دچار مشکلات عدیده ای هم شده اند.

بدیهی است اگر هدف اصلی نیروهای تندرو درست معرفی شده باشد (؛ تعیین رهبر بعدی با دخالتِ قدرت های پنهان و آشکار) و اگر به این باور رسیده باشیم که با اتفاقات سال ۸۸ این هدف و برنامه اگر منتفی نشده باشد؛ لااقل با موانع بسیار زیادی روبرو شده است، آنگاه می توان ارزیابی دقیق تری را نسبت به هزینه ها و دستاوردها ارائه نمود و در برابر راه های بدیل ( که ارایه هم نشده!)، به قضاوت منصفانه نشست که جنبش سبز تا کنون موفق بوده و اگر امروز از اصلاحات سخنی در میان است، به برکت وجود این‌جنبش و ایستادگی راهبران‌ محصور آن هست و در حقیقت جنبش سبز امید ۸۸ ناجی اصلاحات ۷۶ شده و به نوعی زایش مبارکی از درخت مطهر اصلاحات است.