گناه نابخشودنی

آن چه این روزها ذیل عنوان مبارزه با فساد در قوه قضائیه در جریان است هوش از سر آدمی می رباید. آدم هایی که هر یک خود می بایست ملجا و پناه درماندگان باشند و با فاسد و مفسد بستیزند خود به چیزهایی متهمند که اگر یک صدم آن هم درست باشد باید بر وضع موجود خون گریست.

اما موضوع این یادداشت این نیست. دزدی و اختلاس آن هم در سطوح کلان به امری بدیهی بدل شده و سخن گفتن از آن و به رخ کشیدن اعداد و ارقامی که به یغما رفته اند جز آن که از قبح اصل موضوع بکاهد و آن را امری پیش پا افتاده و طبیعی جلوه دهد حاصل دیگری در پی نخواهد داشت.

پرسش اساسی این است که چرا یک نفر دو دهه تمام باید در مقام و منصبی قرار بگیرد که هیچ کس جرئت بازخواست از او را نداشته باشد؟ چرا پای هیچ روزنامه نگاری به اتاق این آقای محترم در این مدت باز نشد؟ چرا علیرغم این همه شایعه ریز و درشتی که درباره ایشان وجود داشت کسی نمی توانست درباره صحت و سقم این شنیده ها از ایشان و یا مقام بالادستی ایشان چیزی بپرسد؟ آن ها که با اطمینانی راسخ از پاک دستی این مخلوقات شگفت انگیز سخن می گفتند و در حقیقت در سایه امنیت آن سروران این بزرگواران مشغول غارت و چپاول بودند امروز کجایند؟

اگر قرار باشد در کماکان بر همان پاشنه پیشین بچرخد و فعالان مدنی و روزنامه نگاران و در یک کلام مردم همچنان از پرسش منع شوند و مبارزه با فساد صرفا در اختیار یک گروه خاص باشد و حامیان رسمی اما قدرتمند چنین متهمانی بنا به مصالحی مصونیت آهنین داشته باشند تا ابد فساد از این سرزمین رخت برنخواهد بست و جز آن که هر چند یک وقت بار گروهی نو رسیده با عناوین اتهامی سنگین تر از قبلی ها بر صحنه تلویزیون ظاهر شوند و داغ دل مردم محروم را تازه تر از پیش کنند هیچ اتفاق دیگری نخواهد افتاد. بی شک در هر سرزمینی و ذیل هر حاکمیتی امکان سوءاستفاده قدرتمندان وجود دارد.

تنها راه محدود کردن فساد اهل قدرت وادار ساختن آن ها به پاسخگویی است. پاسخگویی هم حد و مرز نمی شناسد. این که دم از آزادی مطبوعات بزنیم و یا مردم را صاحبان اصلی حکومت بدانیم اما فضایی فراهم نیاوریم تا بی هیچ ترس و لکنتی با فرادستان سخن بگویند و شبهاتشان را مطرح کنند یعنی در مبارزه با فساد خیلی هم جدی نیستیم.

البته همین که به جای ب- ز گفتن،اسامی متهمان نامدار و قدرتمند را در رسانه ای رسمی اعلام می کنیم و چهره مبارکشان را آشکارا نشان می دهیم و به جای حرف های کلی صراحتا مصداق اتهاماتشان را ذکر می کنیم یعنی چند سال نوری از آن چه پیشتر بوده ایم جلو افتاده ایم اما با عرض معذرت و خسته نباشید به همه دست اندرکاران مبارزه با فساد،باید گفت اگر آن چه امروزه می بینیم به همین چند مورد خاص ختم شود و از ما بهتران هم چنان دور از دسترس شهروندان درجه دو باشند و پرسش از آن ها در رسانه های عمومی زحمات فراوان به بار بیاورد نه تنها امیدی را برای ریشه کن کردن فساد برنینگیخته اید که آخرین امید نومیدان را به یاس بدل کرده اید. و این گناهی است نابخشودنی.

* منتشر شده در سایت عصر ایران . ۲۴ خرداد ۱۳۹۹