کاردها وقتی به استخوان می کوبند کند می شوند

اگر کسی در این چند روز  گفت و گوی بهمن بابازاده، خبرنگار حوزه موسیقی با محمود احمدی‌نژاد ، را ندیده و نشنیده باشد تصورش بر این خواهد بود که این سخنان متعلق به یک مقلد فوکولیسم است که  در فضای مجازی سخنان پرشور مهاتما گاندی ، مارتین لوترکینگ و نلسون ماندلا را زیادی خوانده و به سر گیجه افتاده است .
دشوار است باورکردن این جملات از  کسی که در مساله حجاب بگیر و ببندها راه انداخت   و حال روبروی دوربین نشسته است و غصه دار چندین و چندساله بانویی است که بر سر همین مسائل نتوانست به مملکت برگردد و دارد آن سوترها زندگی اش را می کند .
وقتی آقای احمدی نژاد از  « تفنگت  را زمین بگذار» به عنوان آرمان خود  یاد می کند و برای محمد رضا شجریان آرزوی سلامتی می کند ؛ وقتی با همان لبخند ملیح همیشگی زل می زند به دوربین و از علاقه خود به معین و داریوش می گوید ؛ گوشی موبایل را با حرص و خشم به دیوار نمی کوبیم فقط یادمان می آید به روزهایی که در نمایشگاه کتاب ،آثار برخی نویسندگان   را از روی پیشخوان غرفه هاجمع آوری می کردند . یادمان می آید به روزی که در زمان ریاست جمهوری او  نام فروغ فرخزاد از کتاب شعر شاعران ایران و جهان پاک شد و به روحیه فرهنگ دوست آن جناب هم هیچ تلنگری نخورد .
یادمان می آید به ممنوع القلم ها و ممنوع الکارها . به رکوردی که  محمدعلی رامین ، معاون مطبوعاتی او در توقیف و تذکر و توبیخ نشریات منتقد دولت شکست .   
به افاضات عجیب و غریب جواد شمقدری   مشاور هنری ایشان یادمان می افتد که به آهنگ  لب کارون حساسیت عجیبی داشتند و تاکید می کردند که رقاصبازیها را از فیلم خارج کنید   و هشدار مکرر می دادند که بدون  ‌اجازه فیلم به خارج بفرستید، ممنوع‌الکار می‌شوید.
سخت است باور کردن حرف های قشنگ امروز  از دهان کسی که در دوران ریاست جمهوری اش بیشمار قلم ها  شکست و بیشمار دهان ها دوخته شد .
مردی که امروز لبخندی به پهنای صورتش تحویل دوربین می دهد و تکرار می کند: «من همه را دوست دارم . همه را دوست دارم» آیا همان کسی است که  همه را دوست نداشت و یک عده هم برایش خس و خاشاک بودند و با همان یک جمله  نابهنگام  برهه ای غیر منتظره را برای کشور رقم زد . خوب است که آدم همه را دوست داشته باشد حتی خس ها و خاشاک ها را.
    دردهای مگوی ما بسیار است آقای احمدی نژاد و دردهای آن ها که دستی بر آتش فرهنگ داشتند از دیگران بسیارتر . خیلی وقت است که حتی اگر مشاور هنری شما  ظاهر شود و با دهان خودش یک دل سیر لب کارون بخواند گل از گل هیچ کس نخواهد شکفت . ستودن داریوش اقبالی و نصرالله معین از جانب بلند شما که جای خود دارد . خیلی وقت است که دل و دماغ خندیدن به هیچ طنز مصوری را در خودمان نمی بینیم . خیلی وقت است که به این جمله هالبواکس، جامعه شناس رسیده ایم آقای احمدی نژاد ! این جمله کوتاه اما همه چیز در آن پنهان :« ما انسان ها هیچ چیز را فراموش نخواهیم کرد»

1717